อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 294

ฟู่จาวหนิงดึงอันชิงเดินมาพักหนึ่ง

เพราะอันชิงไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว บิดตัวไปมาอยู่ในอ้อมกอดนาง แล้วยังครางว่าร้อนอยู่ตลอดด้วย คอยดึงแต่เสื้อผ้าของตนเอง

ผิวหนังของนางแดงจนไม่ปกติ อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ สายตาเองก็ดูหย่อนยาน

ฟู่จาวหนิงพอเห็นว่านางสถานการณ์ไม่ปกติ จึงไม่กล้าเดินต่อแล้ว ใช้มือข้างหนึ่งฟาดนางจนสลบ จากนั้นก็แบกเข้าไปด้านหลังพงหญ้าหินผาแห่งหนึ่ง

"นี่กรอกยามาเท่าไรกันนะ?"

นางมองอันชิงที่แดงไปทั้งตัวแล้วขมวดคิ้ว

ด้านหน้ามีเสียงกลุ่มคนพูดคุยหัวเราะลอดเข้ามา ฟังออกว่าเป็นผู้ชายหลายคน

ฟู่จาวหนิงไม่รู้ว่าเป็นใคร เกรงว่าพวกเขาคงเข้ามาหาอันชิง อันชิงตอนนี้ก็ดึงเสื้อผ้าตนเองจนยู่ยี่ไปหมด ตอนที่ดึงตัวมา กระโปรงเองก็ถูกเกี่ยวจนขาด ตอนนี้ถ้าให้ผู้ชายมาเห็นนางสภาพนี้ กลับไปคงนางคงรับไม่ไหวแน่

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจอีกครั้ง หยิบถุงเข็มออกมา

"เอาล่ะ ช่วยคนแล้วก็ต้องช่วยให้สุด"

นางเดิมทีไม่อยากจะเข้ามายุ่งความสัมพันธ์ของเซียวหลันยวนกับอันชิง แต่ตอนนี้เห็นเด็กสาวถูกกรอกยาชั่วร้ายลงไปไม่น้อย นางเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงดึงเสื้อผ้าของอันชิงออก รีบฝังเข็มให้กับนาง

เข็มชุดนี้คือฝังลงไปให้นางสำรอกและลดอาการไข้ของนาง อันชิงถูกกรอกยาลงไปจะต้องให้นางสำรอกออกมาให้หมด

หลังจากฝังเข็มชุดหนึ่งไปบนตัวนาง อันชิงก็ลุกพรวดขึ้นนั่ง หมุนตัวแล้วอาเจียนสำรอกออกมาชุดใหญ่

ตอนที่นางอาเจียนฟู่จาวหนิงก็ยื่นมือไปกดบนหลังนางแล้วใช้วิธีการกระตุ้นให้อาเจียน

"โอ๊ก..."

อันชิงอาเจียนออกมาจนเวียนหัว น้ำดีก็แทบจะสำรอกออกมาด้วย

กลิ่นนี้ไม่น่าภิรมย์เลยจริงๆ ฟู่จาวหนิงพอเห็นนางสำรอกออกมาพอสมควรแล้วจึงถอยออกมา เดินห่างออกมาหน่อย

อันชิงดื่มยาลงไปพักหนึ่งแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีทางทำให้อันชิงสำรอกออกมาได้

ถ้าไม่มาเจอนางเข้าล่ะก็

เซียวหลันยวนต้องขอบคุณนางนะ ที่ช่วยคนในใจเขาเอาไว้

อันชิงสำรอกออกมาจนตัวโยน แต่ก็ยังไม่ฟื้นคืนสติสัมปชัญญะ

ตอนนี้นางยังมีไข้หน่อยๆ สมองเองก็มึนไปหมด ทรมานไปทั้งตัว

ในสมองนางมีเพียงความทรงจำเดียว ก่อนหน้านี้เหมือนมีใครเรียกชื่อเอาไว้ นางงึมงำพูดออกมา "เซียว เซียวหลันยวน"