อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 295

เซียวหลันยวนกับชิงอีหาฟู่จาวหนิงเจอเร็วกว่าพวกเขาก้าวหนึ่ง

พวกเขาเพิ่งตามมาถึง ฟู่จาวหนิงก็กดฟันประคองตัวอันชิงมาเบื้องหน้าเซียวหลันยวนแล้ว เตรียมจะผลักไปยังอกเขา

"ที่เหลือต้องเป็นท่านมาดูแลเองแล้วใช่ไหม?"

พอเห็นอันชิงล้มมาที่อ้อมกอดตนเอง เซียวหลันยวนก็หน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดึงชิงอีเข้ามาขวางไว้

ชิงอีรีบประคองตัวอันชิง

ท่านอ๋อง ท่านจะหลบทำไมเนี่ย?

ถ้าแม่นางอันล้มลงไปบาดเจ็บบนพื้นจะทำอย่างไรกัน?

เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง ระงับความโกรธไว้ "เจ้าผลักนางมาหาข้านี่หมายความว่าอย่างไรกัน?"

"คนของท่าน ข้าช่วยรักษาแทนท่านไปแล้ว หรือว่าหลังจากนี้ไม่ควรส่งต่อให้ท่านกัน? ท่านคงไม่คิดจะให้ข้าช่วยดูแลนางต่อหรอกนะ?"

ฟู่จาวหนิงเองก็ถลึงตากลับมา "นางเอาแต่เรียกชื่อของท่าน！"

ดังนั้น เขาน่าจะเป็นคนที่อันชิงเชื่อใจ นางเอาแต่เรียกชื่อเขาตลอด แล้วยังไม่ส่งให้เขาได้หรือ?

"นาง? เรียกชื่อของข้าหรือ?"

เซียวหลันยวนไม่อยากจะเชื่อ ว่าอันชิงจะกล้าหาญขนาดนี้

"แน่นอนสิ！ข้าจะโกหกท่านทำไมกัน?"

"แล้วนางเรียกขึ้นมาอย่างไร?"

"ก็ต้องเรียกว่าเซียวหลันยวนน่ะสิ！ท่านลืมชื่อตัวเองไปแล้วรึ?" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะขึ้นมาเสียงหนึ่ง

"เฮอะ เช่นนั้นนางก็กล้าหาญไม่เบา"

นอกจากฟู่จาวหนิงหญิงสาวคนนี้ ยังไม่มีใครกล้าหาญชาญชัยเรียกชื่อพร้อมนามสกุลของเขาสักคน

"คงเพราะท่านโปรดปรานนางกระมัง?"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยต่อมาอีกคำ จากนั้นจึงรู้สึกอึดอัดใจ ไม่อยากจะเสวนาปัญหาไร้สาระนี้กับเขาแล้ว นางจึงหมุนตัวจะเดินไป

"ถึงอย่างไรก็ส่งให้ท่านแล้วนะ"

นางพาพวกฟางซือฉิงรีบเดินออกไป

ชิงอีประคองตัวอันชิง ไม่กล้าสบตานาง แต่ว่ากลิ่นบนตัวอันชิงไม่ดีเอาเสียเลย

"ท่านอ๋อง แม่นางอันทำอย่างไรดี?"