อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 296

ฟู่จาวหนิงด่าเซียวหลันยวนจนเลือดไหลซิบ มองดูอาการป่วยของอันชิง ถอนหายใจออกมา

"เช็ดเนื้อตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเสีย ข้าจะไปที่พักนางเอาเสื้อผ้านางกลับมาเสียหน่อย นางยังต้องกินยาอีก เฉินซาน เจ้าไปหาคนต้มข้าวต้มเข้ามาด้วย"

"ขอรับ"

"เช่นนั้นให้สาวใช้ข้าไปช่วยเสี่ยวเถาแล้วกัน" ฟางซือฉิงเห็นสภาพอันชิงแล้วก็ใจอ่อนขึ้นมา

แม้ว่านางจะยืนอยู่ข้างฟู่จาวหนิงแน่นอน ถ้าหากอันชิงมาแย่งอ๋องเจวี้ยนจากนาง ก็ควรจะมีความสัมพันธ์ฉันท์ศัตรูจึงจะถูกแต่ตอนนี้พอเห็นอันชิงน่าสงสารเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ไปเจออะไรมาก นางเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า หิ้วตะเกียงเดินออกไป

เดินไปพักหนึ่ง ชิงอีก็หมุนตัวเข้ามาพอดี ยื่นส่งห่อผ้าห่อหนึ่งให้กับนาง

"พระชายา นี่คือสิ่งของของแม่นางอัน"

"เฮอะ" ฟู่จาวหนิงรับมา "ท่านอ๋องของพวกเจ้าไปเอามาหรือไร?"

"อ่า ไม่ใช่ ท่านอ๋องสั่งให้คนอื่นเข้าไปเอามา"

พวกเขาจะเข้าไปในห้องที่หญิงสาวพักอยู่ได้อย่างไร? ท่านอ๋องสั่งคนเข้าไปหยิบ คิดว่าอันชิงตอนนี้คงไม่มีทางกลับไปพักในที่พักเดิมแน่ จึงได้ส่งมาให้กับฟู่จาวหนิง

"ข้าไม่เคยเห็นพระชายาคนไหนต้องมาดูแลคนที่จะแย่งตำแหน่งเลย"

ฟุ่จาวหนิงบ่นขึ้นมาคำหนึ่ง เดิมทีก็ไม่คิดจะให้ชิงอีได้ยิน หมุนตัวเดินกลับไป

แต่ว่าชิงอีได้ยินประโยคนี้ของนางอย่างชัดเจน หลังจากกลับไปจึงบอกกับเซียวหลันยวน

"ท่านอ๋อง ท่านว่าคำพูดนี้ของพระชายาหมายความว่าอะไรกันแน่? ใครจะมาแย่งตำแหน่งกัน? แล้วแย่งตำแหน่งอะไรหรือ?"

ชิงอีไม่ค่อยเข้าใจ

หรือหมายถึงว่าแม่นางอันจะมาแย่งตำแหน่งของนางไป?

เซียวหลันยวนตาเปล่งประกาย

เขาปลดหน้ากากที่สวมมาทั้งวันออก รู้สึกว่าแผลพิษที่นั่นเริ่มคันๆ ดูท่าหลังจากนี้เขาคงจะออกไปอยู่ข้างนอกนานๆ ไม่ได้แล้ว ยิ่งสวมหน้ากากเอาไว้นานๆ แผลพิษก็ดูจะกำเริบขึ้นมารางๆ จนเกิดอาการคัน

"สมองของนางใส่แต่อะไรเอาไว้กันนะ"

"ท่านอ๋องหมายถึงแม่นางอันหรือว่าพระชายาหรือ?"

เซียวหลันยวนเหล่เขาผาดหนึ่ง "กลับไปแล้วไปตรวจสอบอี้ไห่มาหน่อย"