อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 297

เฮ่อเหลียนเฟยเองก็ลุกขึ้นมาแล้ว เพียงแต่เขายังขยับตัวไม่ได้ นั่งอยู่ในห้องเรียกหาฟู่จาวหนิง

"พี่หญิง พวกเราวันนี้จะลงจากเขาไหม?"

"ใช่ พวกเราจะลงจากเขาแล้ว"

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจ และไม่คิดจะหยุดอยู่ที่นี่ด้วย หลังจากบอกลากับผู้เฒ่าซุน กลุ่มคนก็เก็บสัมภาระออกจากเขาเมฆอรุณ

วันนี้คนลงจากเขาไม่น้อย ตลอดทางยังเจอกับรถม้าอีกหลายคัน

ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนจะกลับไปเมืองหลวง และไม่รู้ว่าในเมืองหลวงจะมีเรื่องอึกทึกอะไรขึ้นมาอีก

อันชิงถูกส่งไปจวนตระกูลอัน

อันเหนียนออกมารับคนที่ประตูใหญ่ พอเห็นอันชิงถูกประคองตัวลงมา ดวงตาเขาก็ร้อนวูบวาบ รีบเดินเข้ามาประคองตัวนาง

"เสี่ยวชิง เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?"

อันชิงตุ้มต่อมอยู่บนรถม้ามาตลอดทาง

เพราะไม่มีคนบอกนางว่าเกิดอะไรขึ้น บอกแค่ว่าจะส่งนางกลับบ้าน บนรถม้าเองก็มีนางเพียงคนเดียว ตอนนี้พอเห็นพี่ชาย นางจึงวางใจลงมา

"ข้าไม่เป็นไร ท่านพี่ เซียวหลันยวนคือใครกัน?"

อันชิงถามออกไป อันที่จริงในเมืองหลวงคนที่นามสกุลเซียวก็คือคนในราชวงศ์ แต่ว่านางไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยน ดังนั้นนางจึงอยากรู้คำตอบนี้

ตอนนี้พอเห็นพี่ชาย นางจึงถามขึ้นมาทันที

อันเหนียนตกตะลึง จากนั้นก็รีบแก้ให้ถูกต้อง

"เจ้าทำไมจึงเรียกชื่ออ๋องเจวี้ยนออกมาตรงๆ กัน?"

"อ่องเจวี้ยน?"

อันชิงงงงัน "คนนั้นหรือ อ๋องเจวี้ยนที่ไปเรียนกับท่านพี่ตั้งแต่เด็กด้วยกันนั่นน่ะหรือ?"

"ถูกต้อง"

อันชิงปิดปาก

"ท่านพี่ อ๋องเจวี้ยนช่วยข้าไว้"

ฟู่จาวหนิงเองก็กลับมาจวนตระกูลฟู่แล้ว