อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 298

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าท่านปู่คิดจะให้เฮ่อเหลียนเฟยอยู่ที่นี่ดูแปลกๆ

แต่ว่าก็ไม่ใช่จะเข้าใจไม่ได้ ผู้เฒ่าฟู่แต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนจิตใจดีมีเมตตามาตลอด และเป็นคนใจกว้างด้วย ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้เขาะคงไม่ให้บ้านสองบ้านสามบ้านสี่เข้ามาพักในนี้

"เช่นนั้นก็ให้เขาพักที่นี่ชั่วคราวแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าอย่างน้อยก็ต้องดูแลจนขาของเฮ่อเหลียนเฟยฟื้นฟูมาระดับหนึ่งก่อนจึงจะดี ไม่เช่นนั้นเขาตอนนี้ที่ไม่รู้จักใครเลย ร่างกายก็ไม่มีใครดูแล ตกลงมาจากเตียงก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

"หลังจากนี้เขาจะเปลี่ยนชื่อเป็นฟู่เสี่ยวเฟย ท่านปู่ ท่านเองก็อย่าบอกใครถึงตัวตนของเขานะ"

"ฟู่เสี่ยวเฟย? ใช้สกุลเดียวกับพวกเราหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่นึกถึงชื่อนี้ รู้สึกว่าไม่ได้ดูองอาจอะไรเลย แต่ว่านี่ก็แค่ชื่อปลอมนี่นา บวกกับว่าเด็กคนนี้ก็ยังเล็ก ถ้าเรียกว่าเสี่ยวเฟยเสี่ยวเฟย ยังจะดูสนิทสนมยิ่งกว่า

"ถูกต้อง ความต้องกายของเขา บอกว่าอยากจะใช้นามสกุลพวกเราไปก่อน"

"ได้ ได้ได้"

ผู้เฒ่าฟู่เองก็ดูดีใจมาก

เฮ่อเหลียนเฟยพอได้ยินว่าฟู่จาวหนิงยอมรับตนเองไว้ ก็ดีใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

"ถ้าไม่ใช่ว่าข้าขาหักอยู่ ข้าคงได้กระโดดสูงสามฉื่อไปแล้ว！"

ผู้เฒ่าฟู่พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ "เด็กคนนี้นี่ ชอบบ้านพวกเราขนาดนี้เลยหรือ?"

"ชอบขอรับ เช่นนั้นข้าเรียกท่านว่าท่านปู่เหมือนพี่หญิงได้ไหม? ข้าไม่มีท่านปู่"

"ได้ได้ เจ้ายอมเรียกก็พอ"

"ข้ายอม！ท่านปู่!เสี่ยวเฟยตอนนี้ยังไม่สามารถคารวะท่านได้ เอาไว้หายแล้วข้าจะคารวะท่านอีกทีนะ"

"เฮ้อ เด็กดีเด็กดี！" ผู้เฒ่าฟู่ยิ้มอย่างเบิกบาน "เจ้ามีใจเช่นนี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องทักทายคารวะหรอก"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าหนึ่งคนแก่หนึ่งเด็กนี้ดูจะมีวาสนาต่อกันอยู่ พอเจอกันครั้งแรกก็ถูกชะตาเช่นนี้เลยหรือ?

ตอนนี้คนเจ็บในบ้านเราเยอะเหลือเกิน เฉินซานเองก็ยังมาเป็นคนขับรถให้ข้า ลุงจงป้าจงเองก็เกรงว่าจะดูแลไม่ไหว ข้าไปหามาอีกสักสองคนแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รู้สึกว่าคนในบ้านไม่พอเหมือนกัน หู่จือเองก็เจ็บขา ตอนนี้เฮ่อเหลียนเฟยก็ขาหักอีก เคลื่อนไหวกันไม่สะดวก ลุงจงเองอายุก็มากแล้ว คงจะคอยประคองคนเจ็บสองคนนี้ไม่ไหว ป้าจงเองจะไปดูแล เสี่ยวเฟยก็คงจะไม่ค่อยสะดวกใจนัก