อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 299

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปดูพวกเขาแล้วกัน บอกับพวกเขาให้ชัดเจน ถ้ายินยอมแล้วก็พามาดู"

"ขอรับ"

เฉินซานดีใจมาก

ตระกูลฟู่คนยิ่งเยอะ ก็ยิ่งอธิบายว่าเจ้านายเป็นคนดี ในบ้านมีคนที่คุ้นเคยกันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนบ้านมากขึ้น ไม่รู้สึกอ้างว้างอีกแล้ว

วันต่อมา เฉินซานก็พอคนมาที่บ้านถึงสี่คน มีสองคนดูแล้วเป็นชายหนุ่มกำยำล่ำสัน แล้วก็ยังมีคู่สามีภรรยาอายุเกือบจะสามสิบอีกคู่หนึ่ง

พวกเขาพอเห็นฟู่จาวหนิงก็ใจเต้นตุ้มต่อม

ภรรยาที่ชื่อป้าซิ่งคนนั้นมองฟู่จาวหนิงอย่างระมัดระวัง

"เจ้าเคยได้ยินเรื่องของข้ามาแล้วสินะ?" ฟู่จาวหนิงถามนาง

ป้าซิ่งตะลึงงันไปครู่หนึ่ง รีบร้อนคุกเข่าลงทันที ฟุ่จาวหนิงยื่นมือไปประคองนาง "ยืนพูดเถอะ ข้าไม่ใช่พวกเคร่งกฎเกณฑ์ที่เอะอะก็ให้คุกเข่า"

ประโยคนี้ของนางทำให้ในใจหลายคนนี้ผ่อนคลายลงมา

พวกเขากลัวว่าหลังจากขายตัวเป็ฯทาศแล้วจะไม่เหลือเกียรติใดๆ อยู่อีก วันๆ เอาแต่ต้องคอยผงกหน้าโค้งตัวหรือไม่ก็คุกเข่าไม่หยุด

"คุณหนู ท่าน วันที่ท่านแต่งงานวันนั้น ข้าเองก็อยู่บนถนนด้วย"

ป้าซิ่งพูดจนรู้สึกผิดอย่างมาก

ฟุ่จาวหนิงเองก็รู้สึกเกินคาด

"ดังนั้นเจ้าก็เห็นทั้งหมดแล้วสิ? เห็นว่าข้าถอนหมั้นกับเซียวเหยียนจิ่ง แล้วก็เลิกคู่ครองคนใหม่กลางถนนเลยสินะ?"

ป้าซิ่งพยักหน้า

บังเอิญเสียจริง

"เช่นนั้นเจ้าจึงกลัวข้า รู้สึกว่าข้าไม่น่าเชื่อถือ ทำตัวไม่เหมาะสม หน้าด้านไร้ยางอายไม่เอาชื่อเสียง?"

"ไม่ไม่ไม่" ป้าซิ่งร้อนรนขึ้นมา รีบร้อนโบกไม้โบกมือ "คุณหนู ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น รัฐทายาทเซียวกับคุณหนูหลี่พอดูแล้วก็.."

"แล้วเจ้าล่ะ?"

"ข้า ข้าอยากจะอยู่กับสามีของข้า แต่เฉินซานไม่ได้บอกว่าคุณหนูต้องการผู้หญิง"

"เจ้าทำอะไรเป็นบ้าง?"

"ข้าทำกับข้าวเป็น ปัดกวาดเย็บปักถักร้อยข้าก็ทำได้หมด" ป้าซิ่งรีบเอ่ยขึ้น

"เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยเถอะ"

เฉินซานไม่รู้ ตอนที่เขาไปหาคน ฟู่จาวหนิงให้จงเจี้ยนแอบติดตามไป และไปฟังบทสนทนาของพวกเขา จึงเข้าใจต่อนิสัยใจคอและคำพูดของพวกเขามาบ้างแล้ว

"ขอบคุณคุณหนู ขอบคุณคุณหนู"

ทั้งสี่คนล้วนเบิกบาน

เสี่ยวเถาเองก็เช่นกัน