อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 299

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปดูพวกเขาแล้วกัน บอกับพวกเขาให้ชัดเจน ถ้ายินยอมแล้วก็พามาดู"

"ขอรับ"

เฉินซานดีใจมาก

ตระกูลฟู่คนยิ่งเยอะ ก็ยิ่งอธิบายว่าเจ้านายเป็นคนดี ในบ้านมีคนที่คุ้นเคยกันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนบ้านมากขึ้น ไม่รู้สึกอ้างว้างอีกแล้ว

วันต่อมา เฉินซานก็พอคนมาที่บ้านถึงสี่คน มีสองคนดูแล้วเป็นชายหนุ่มกำยำล่ำสัน แล้วก็ยังมีคู่สามีภรรยาอายุเกือบจะสามสิบอีกคู่หนึ่ง

พวกเขาพอเห็นฟู่จาวหนิงก็ใจเต้นตุ้มต่อม

ภรรยาที่ชื่อป้าซิ่งคนนั้นมองฟู่จาวหนิงอย่างระมัดระวัง

"เจ้าเคยได้ยินเรื่องของข้ามาแล้วสินะ?" ฟู่จาวหนิงถามนาง

ป้าซิ่งตะลึงงันไปครู่หนึ่ง รีบร้อนคุกเข่าลงทันที ฟุ่จาวหนิงยื่นมือไปประคองนาง "ยืนพูดเถอะ ข้าไม่ใช่พวกเคร่งกฎเกณฑ์ที่เอะอะก็ให้คุกเข่า"

ประโยคนี้ของนางทำให้ในใจหลายคนนี้ผ่อนคลายลงมา

พวกเขากลัวว่าหลังจากขายตัวเป็ฯทาศแล้วจะไม่เหลือเกียรติใดๆ อยู่อีก วันๆ เอาแต่ต้องคอยผงกหน้าโค้งตัวหรือไม่ก็คุกเข่าไม่หยุด

"คุณหนู ท่าน วันที่ท่านแต่งงานวันนั้น ข้าเองก็อยู่บนถนนด้วย"

ป้าซิ่งพูดจนรู้สึกผิดอย่างมาก

ฟุ่จาวหนิงเองก็รู้สึกเกินคาด

"ดังนั้นเจ้าก็เห็นทั้งหมดแล้วสิ? เห็นว่าข้าถอนหมั้นกับเซียวเหยียนจิ่ง แล้วก็เลิกคู่ครองคนใหม่กลางถนนเลยสินะ?"

ป้าซิ่งพยักหน้า

บังเอิญเสียจริง

"เช่นนั้นเจ้าจึงกลัวข้า รู้สึกว่าข้าไม่น่าเชื่อถือ ทำตัวไม่เหมาะสม หน้าด้านไร้ยางอายไม่เอาชื่อเสียง?"

"ไม่ไม่ไม่" ป้าซิ่งร้อนรนขึ้นมา รีบร้อนโบกไม้โบกมือ "คุณหนู ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น รัฐทายาทเซียวกับคุณหนูหลี่พอดูแล้วก็.."