อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 300

ตระกูลฟู่พอคนเพิ่มขึ้น ก็คึกคักขึ้นมาทันที

ฟู่จาวหนิงเองก็เอาคนที่อายุน้อยที่สุดพาไปหาเฮ่อเหลียนเฟย

คนผุ้นี้ก่อนหน้าเรียกว่าเอ้อร์โก่ว ตอนที่นางเอ่ยชื่อตนเองต่อหน้าฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ก็รู้สึกเขินๆ

และไม่รู้ว่าเพราะอะไร เรียกว่าเอ้อร์โก่วมาสิบเก้าปีแล้ว เขาก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่าขายหน้าอะไร แต่พอมาเรียกชื่อนี้ต่อหน้าคุณหนูที่หน้าตาสะสวยอย่างฟู่จาวหนิง เขาก็รู้สึกผิดต่อนางเล็กๆ

เอ้อร์โก่วรวบรวมความกล้าให้ฟู่จาวหนิงช่วยเปลี่ยนชื่อให้เขาในวันที่เขียนสัญญา

เดิมทีก็ได้อยู่ เขาขายตนเองเข้ามาในบ้านตระกูลฟู่ ฟู่จาวหนิงมีคุณสมบัติตั้งชื่อใหม่ให้เขา

ฟู่จาวหนิงตอนที่รู้ว่าอีกคนหนึ่งชื่อว่าชิวเซิง อีกคนหนึ่งชื่อชุนเจิ้ง จึงตั้งชื่อให้เขาว่าตงสือ

"เสี่ยวเฟย คนนี้ชื่อว่าตงสือ หลังจากนี้เขาจะมาดูแลเจ้า มีเรื่องอะไรก็เรียกเขานะ"

ตงสือตอนนี้รู้สึกพอใจกับชื่อของตนเองจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

"คารวะคุณชาย"

"แล้วก็ตงสือ หลังจากนี้ทุกวันเจ้าก็แบกข้าไปหาท่านปู่ทางนั้นนะ ตอนกลางวันข้าจะอยู่คุยกับท่านปู่" เฮ่อเหลียนเฟยตาเป็นประกายขึ้นมา

เขาเดิมทีคิดว่าตนเองจะต้องเอาแต่นอนอยู่ในห้องเพื่อรักษาตัว จะออกไปไหนมาไหนก็ลำบาก ยังไม่รู้ว่าจะเบื่อจนบ้าไปก่อนไหม ไม่คิดว่าว่าฟู่จาวหนิงจะจัดคนมาให้เขาด้วยคนหนึ่ง

นี่ช่างดีเสียจริง!

ตงสือมองไปทางฟู่จาวหนิง

"แต่ แต่ว่าตอนกลางวันพวกเขาต้องพักผ่อน"

"ขอรับ" ตงสือรับคำทันที

พอจัดการในบ้านเสร็จ มีคนเพิ่มมาสี่คน ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตนเองพอมีเวลาบ้างแล้ว

บ้านอื่นๆ ของตระกูลฟู่ยังไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ถ้่าฟู่เป่าเจินกับฟู่เจียวเจียวกลับมาจะต้องเล่าเรื่องที่นางไปเขาเมฆอรุณให้พวกเขาฟังแน่

พวกเขาไม่แน่อาจจะกำลังรอนางเพื่อมาอาละวาดอยู่

ฟู่จาวหนิงจะไม่เดินตามสิ่งที่พวกเขาคิด

นางไม่ได้ไปหาบ้านต่างๆ เหล่านั้น แต่ออกจากบ้านแต่เช้ากลับอีกทีก็ค่ำมืด หลังจากกลับมานอกจากเปลี่ยนยาดูอาการให้ผู้เฒ่าฟู่กับเฮ่อเหลียนเฟย ก็จะอยู่ในห้องไม่ออกมา

ผ่านไปอีกหลายวัน นางกระทั่งออกจากเมือง ไปเที่ยวเล่นที่เรือนตระกูลฟางด้วย

ข่าวนี้ส่งไปถึงจวนอ๋องเจวี้ยน เซียวหลันยวนก็รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ไออยู่ครึ่งค่อนวัน

เขาลุกขึ้นยืน "ผู้ตรวจการถืออะไรมาหรือไม่?"

"ท่านอ๋อง ขอรับ ผู้ตรวจการชิงน่าจะนำของขวัญขอบคุณมาให้"

หรือว่าท่านอ๋องเห็นว่าผู้ตรวจการอันนำของมาถึงยอมพบหน้าหรือ? ไม่ใช่สิ ท่านอ๋องไม่ใช่คนเช่นนั้นเสียหน่อย

"คนที่เขาควรขอบคุณก็ยังมีอีกคนหนึ่ง ในเมื่อนางไม่อยู่ ส่วนข้าเองก็ไม่โลภมากจะเอาของด้วย หลังจากนี้ถ้านางรู้เข้า จะคิดว่าข้าแอบไปเอาของของนางมาน่ะสิ" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้น

"หา?

ผู้ดูแลจงฟังแล้วไม่เข้าใจ

นี่หมายความว่าอะไร เขาฟังไม่เข้าใจเลย

ชิงอีที่อยู่ข้างๆ เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา

"ท่านอ๋องบอกว่า คนที่ผู้ตรวจการอันกับแม่นางอันต้องขอบคุณน่าจะเป็นพระชายากระมัง? ดังนั้นของขวัญที่พวกเขานำมา ก็ควรจะเป็นของพระชายาไม่ใช่หรือ?"

"อืม"

อ๋องเจวี้ยนขานรับมาเสียงหนึ่ง