อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 301

ดังนั้นเขาจึงไม่ละโมบกับของขวัญขอบคุณนี้

"เป็นพระชายาที่ช่วยแม่นางอันไว้หรือ" ผู้ดูแลจงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในเขาเมฆอรุณ แต่ท่านอ๋องในเมื่อพูดเช่นนี้ก็แสดงว่าไม่ผิดแล้ว "เช่นนั้นก็ง่ายหน่อย เดี๋ยวถึงเวลาข้าจะสั่งคนให้นำของขวัญขอบคุณนี้ไปมอบให้กระพระชายา"

แค่กๆๆ

อ๋องเจวี้ยนกระแอมไออย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้ดูแลจงพอเห็น ไม่ถูกหรือ?

"หรือให้ข้าไปส่งเอง?" หรือว่าท่านอ๋องอยากจะพูดว่าจัดคนส่งเดชไปส่งมันไม่ดีกัน?

ชิงอีมองท่านอ๋อง ในสมองก็แล่นวาบขึ้นมา เขารู้สึกว่าตนเองเหมือนพอคลำเจอทางแล้ว แต่ยังจับไม่อยู่เท่านั้น

ตอนนี้เอง หงจั๋วที่ยชาเข้ามาก็อดแทรกขึ้นคำหนึ่งไม่ได้

"ท่านอ๋อง ของขวัญขอบคุณไม่ใช่ว่าต้องมอบให้ต่อหน้าหรือ? ถ้าอย่างนั้น ข้าน้อยไปรับพระชายากลับมาจวนอ๋องดีไหมเจ้าคะ?"

อ๋องเจวี้ยนตบลงที่หน้าอกตนเอง เหลือบมองนางผาดหนึ่ง "อืม ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล"

หงจั๋วรีบวางชาลงข้างๆ "เช่นนั้นข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้！"

นางหมุนตัววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองผู้ดูแลผาดหนึ่ง "ยังตะลึงอะไรอีก รีบไปเตรียมรถม้าให้นางสิ"

"อ๋า? อ่า！ขอรับ！"

ผู้ดูแลเองก็เข้าใจขึ้นมา รีบร้อนหมุนตัวเดินออไป

"ท่านอ๋อง เช่นนั้นก็ให้ผู้ตรวจการอันกับแม่นางอันรอก่อนเช่นนั้นหรือ?" ชิงอีงงเล็กน้อย

"พวกเขาเป็นพวกยุ่งมากหรือไรัน? เวลาแค่นี้ก็รอไม่ได้?" อ๋องเจวี้ยนย้อนถามกลับ

"ไม่ใช่ เช่นนั้น็ให้พวกเขารอก่อนแล้วกัน"

ที่โถงหน้า พี่น้องอันเหนียนดื่มชาไปสองถ้วยแล้ว

"ท่านพี่ อ๋องเจวี้ยนทำไมจึงยังไม่ออกมากัน?" อินชิงพักผ่อนอยู่ที่บ้านหลายวันแล้ว อารมณ์เองก็สงบกลับมาเป็นปกติแล้ว ติดตามพี่ชายมายังจวนอ๋องเจวี้ยนก็แต่งหน้าแต่งตาจนสวยสดไปรอบหนึ่ง

เพียงแต่ไม่คิดว่าคิดไม่ถึงว่าพวกเขามากันตั้งานสองนาน แต่อ๋องเจวี้ยนกลับสั่งคนมาบอกให้เอาแต่รอๆ รนจนผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

"อดทนหน่อย"

อันเหียนเองก็อดทนมาก เขาล้วงหนังสือบางๆ เล่มหนึ่งออกมาจากในอก พลิกอ่านอย่างใจเย็น