อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 302

อันชิงเดิมทีไม่รู้ว่าควรจะคารวะฟู่จาวหนิงอย่างไร เพราะนางไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงเป็นใคร ยิ่งไปกว่านั้นท่าทางของอ๋องเจวี้ยนต่อตัวนางก็ดูแปลกประหลาดเหลือเกิน

ตอนนี้ได้ยินพี่ชายเรียกนางว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยน นางจึงรีบคารวะตามขึ้นมา

"อันชิงคารวะอ๋องเจวี้ยน และพระชายา"

ฟู่จาวหนิงถึงตามองเซียวหลันยวนผาดหนึ่ง "ไม่ต้องคารวะข้าหรอก"

นางเองก็รู้สึกว่าตัวตนฐานะของนางในจวนอ๋องเจวี้ยนก็ดูแปลกประหลาดหน่อยๆ

ไม่ใช่เจ้านาย แต่ก็ไม่เหมือนเป็นแขกด้วย?

เซียวหลันยวนให้พวกเขานั่งแล้ว นางก็เหมือนไม่มีคุณสมบัติที่จะแบกหน้าเจ้าบ้านหญิงบอกกับพวกเขาว่า "ทั้งสองเชิญนั่ง"

ไม่เห็นว่าเซียวหลันยวนทำเหมือนไม่เห็นนางหรือ?

อันเหนียนกับอันชิงเองก็รู้สึกว่าระหว่างอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนนี้ดูแปลกๆ

ทั้งสองคนยืนมองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าถ้าตนเองไม่นั่ง พวกเขาที่เป็นแขกก็คงจะนั่งไม่ได้ จึงเดินตึงตังไปนั่งลงที่นั่งของราชครูข้างๆ เซียวหลันยวน

อันเหนียนกับอันชิงพอเห็นว่านางนั่งแล้ว ทั้งสองคนจึงลอบถอนหายใจออกมา แยกกันนั่งลง

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงก็รีบส่งน้ำชาร้อนเข้ามาใหม่อย่างรวดเร็ว

เฝิ่นซิงยังยกของหวานมาด้วยจานหนึ่ง ของอวานนี้กระทั่งส่งไอร้อนกรุ่นออกมา

"พระชายา ตอนที่หงจั๋วไปรับท่าน ข้าก็รีบไปนึ่งขนมพุทราแดงนี้มาให้ ตอนนี้เพิ่งจะออกจากเตา ท่านรีบชิมดูเถิด" ตอนที่เฝิ่นซิงวางของหวานลงก็เอ่ยกับฟู่จาวหนึ่งขึ้นมาประโยคหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงกระพริบตาปริบให้นาง หยิบขนมพุทราแดงขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วกัด

"อร่อยจัง ขอบคุณ"

เฝิ่นซิงก็พึงพอใจขึ้นมา

นางยังคิดว่าพระชายาอย่างน้อยคงจะรอเสียหน่อยแล้วค่อยชิม ไม่คิดเลยว่าพระชายาจะหวงแหนน้ำใจของนางขนาดนี้

เฝิ่นซิงได้รับคำขอบคุณของนางคำหนึ่ง ก็ยิ้มดีใจจนตาโค้ง

"ยกให้ไปแม่นางอันชองชิมดู" เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็เหล่ฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง "กินคนเดียวต่อหน้าคนอื่นมันดูไม่งาม"

พรวด