อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 303

"ของหวานในจวนอ๋อง นางไม่ค่อยอยากจะกินเท่าไรนัก"

เซียวหลันยวนยังให้เฝิ่นซิงเอาขนมพุทราแดงจานนั้นส่งไปข้างๆ อันชิง

เฝิ่นซิ่งถึงแม้จะยกขนมเข้าไป แต่ก็รีบนำอีกจานมาให้ฟู่จาวหนิง

ท่านอ๋องเองก็เกินไปแล้ว!

นี่คิดจะทำอะไรกันแน่?

หรือว่าจะรังเกียจที่พระชายากินขนมต่อหน้าแขกแล้วดูไม่งาม? แต่ว่าจวนอ๋องเจวี้ยนของพวกเขา ไปทำตามกฎเกณฑ์เหล่านั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน?

พระชายาไม่ใช่ว่าสำคัญที่สุดหรือ

ฟู่จาวหนิงปรบมือ นั่งตัวตรง

นางมองออกแล้ว ว่าเซียวหลันยวนผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้กำลังโกรธอะไรนางอยู่

แต่ว่านางไม่รู้ว่าตนเองไปยั่วโมโหอะไรเขา

"ท่านอ๋องพูดมาถูกต้องแล้ว แม่นางอันเชิญทานเถิด"

ใช่ สิ่งของของอ๋องเจวี้ยน นางไม่ได้อยากจะกินนักหรอก เห็นหน้ากากของเขาได้ยินคำพูดของเขาแบบนี้ นางเองก็กลัวอาหารจะไม่ย่อย

อันชิงจะกินก็ไม่ได้ จะไม่กินก็ไม่ได้

นางทำได้แค่มองไปทางพี่ชายตนเอง

อันเหนียนเปิดเอ่ยปากขึ้น

"ท่านอ๋อง ครั้งนี้ข้าตั้งใจพาเสี่ยวชิงมาขอบคุณท่านอ๋อง ครั้งนี้ไม่ได้ท่านอ๋อง เสี่ยวชิงของบ้านข้าเกรงว่าจะเจอเรื่องอันตรายเข้าเสียแล้ว เสี่ยวชิง ขอบคุณท่านอ๋องเสียสิ"

อันชิงลุกขึ้นยืนทันที เดินมาตรงกลาง คุกเข่าลงโขกศีรษะกับพื้นสามให้แก่อ๋องเจวี้ยนสามครั้ง

"อันชิงขอบคุณบุญคุณที่ช่วยชีวิตท่านอ๋อง"

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเริ่มไม่เข้าใจเสียแล้ว

ไม่ใช่คนในดวงใจหรอกหรือ?

ช่วยคนในดวงใจ ยังต้องให้คนเขามาโขกหัวอีกหรือ เคร่งมารยาทขนาดนี้เชียว?