อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 304

อันชิงนึกออกรางๆ หลังจากที่คลุมเสื้อคลุมอ๋องเจวี้ยนแล้ว นางก็เหมือนค่อยๆ สูญเสียสติสัมปชัญญะไป นางยังจำความร้อนที่น่ากลัวในตัวตนเองได้

หลังจากได้สติขึ้นมา นางก็รู้ว่านั่นคืออะไร

ถึงแม้ตระกูลอันจะไม่ได้มีความลับที่น่าละอายเหมือนบ้านหลังอื่นๆ แต่ในฐานะที่เป็นลูกสาวของขุนนาง มีบางเรื่องที่ผู้อาวุโสอย่างย่าหรือมารดาค่อยเสี้ยมสอนอยู่

อันชิงหวาดกลัวอย่างมากในใจ ใจตุ้มต่อมถึงสามวันกว่าจะกล้าไปบอกกล่าวกับพี่ใหญ่

อันเหนียนตอนนี้ยังจำได้อย่างชัดเจนตอนที่อันชิงบอกประโยคแรกกับเขา

นางบอกว่า "ท่านพี่ ข้าถูกกรอกยาสกปรกมา อ๋องเจวี้ยนหลังจากที่ช่วยข้าจากเงื้อมมือผู้ชายสกปรกคนนั้น ข้าก็ไม่ค่อยได้สติแล้ว ข้าไม่รู้ว่าตนเองทำเรื่องอะไรไม่เหมาะสมไปหรือไม่"

แต่ว่าอ๋องเจวี้ยนช่วยชีวิตนางไว้จริงๆ

ต่อมาโหวอาวุโสอี้น้อยปรากฎตัวก็น่าจะไม่ได้เอาเปรียบอะไรไป

อันชิงตนเองนึกไม่ออกว่ายานั้นแก้ออกไปอย่างไร

อันเหนียนเองก็กำลังคิด ว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะอย่างไร ก็คืออ๋องเจวี้ยนช่วยนางเอาไว้จริงๆ

แต่หญิงสาวตระกูลอันไม่สามารถเป็นสนมได้จริงๆ เรื่องนี้เป็นกฎเหล็กของตระกูลอัน

ถ้าหากอันชิงกลายเป็นภรรยาผู้น้อย หลังจากนี้นางจะไม่มีหน้าไปพบคนอีกแล้ว เพราะตระกูลอันล้วนเลื่องชื่อในเมืองหลวงจากกฎเกณฑ์นี้

พวกเขาจะมาตบหน้าตนเองไม่ได้

"ท่านอ๋อง" อันชิงกัดริมฝีปากล่าง เอ่ยขึ้นอย่างอดสู "ข้ารู้ว่าตอนนั้นร่างกายข้าไม่เป็นตัวของตัวเอง ถ้าหากทำอะไรกับท่านอ๋องไปล่ะก็ ล้วนเป็นความผดของข้าทั้งสิ้น ความบริสุทธิ์ของท่านอ๋อง ข้า ข้า..."

"พรวด"

ฟู่จาวหนิงรีบอุดปากเอาไว้

นางทำไมถึงอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้กัน?

ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้นางไม่ควรเลยจริงๆ

แต่ว่านางก็อดไม่อยู่ เพราะอันชิงเหมือนพูดว่าจะรับผิดชอบกับเซียวหลันยวนหรือ? ความบริสุทธิ์ของเขาถูกนางย่ำยีไปจนหมดแล้ว?

เซียวหลันยวนมองนางหน้าขรึม