อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 306

"ดังนั้น ยาก็อาเจียนออกมาเกือบหมดแล้ว ต่อจากนี้ข้าจะฝังเข็มให้กับท่าน แล้วก็ขับเหงื่อออกมาอีกสักหน่อย พอคุณสมบัติยาที่ตกค้างอยู่ถูกขับออกมาพร้อมเหงื่อ นางก็ไม่เป็นไรแล้ว"

ฟู่จาวหนิงมองอันชิง "วันนั้นเสี่ยวเถาช่วยเจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า คนที่มาช่วยด้วยยังมีสาวใช้ของฟางซือฉิงแก้วตายาใจของผู้เฒ่าฟางจากนอกเมือง"

อันชิงปิดปากร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่

"ฮือๆ ดังนั้น ข้ายังไม่เป็นไรสินะ?"

"ไม่เป็นไร ช่วยเอาไว้ทันเวลาพอดี ยาเองก็ขับออกมาแล้ว เพียงแต่ว่า ช่วงนี้ท่านจะรู้สึกว่าอวัยวะภายในไม่ค่อยสบายนัก ร่างกายเองก็จะไม่ค่อยมีแรง นี่ล้วนเป็นปฏิกิริยาปกติ พักฟื้นหลายวันหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว"

ฟู่จาวหนิงตอนที่พูดคุยกับคนไข้ น้ำเสียงจะอ่อนโยนขึ้นมากอย่างชัดเจน

จุดนี้ขนาดอันเหนียนเองก็ยังสังเกตเห็น เขารู้สึกว่าฟู่จาวหนิงพอเทียบกับเมื่อครู่ ทำให้คนเกิดความรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก

อันชิงอุดปากร้องไห้พูดว่า "ใช่ๆๆ ใช่เลย หลายวันนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก ข้า ข้าไม่กล้าบอกพี่ชาย ข้าคิดว่า"

นางยังคิดว่านี่เป็นเพราะตนเองเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วเสียอีก เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่า ตอนเพิ่งเสียความบริสุทธิ์ไป ร่างกายจะมีอาการเจ็บปวดไม่ค่อยสบาย

นางเองยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ในใจเองก็แทบจะดีดตึงขึ้นมาอยู่แล้ว

ท่านพี่บอกว่าหญิงสาวตระกูลอันไม่สามารถเป็นสนมได้ แต่ถ้าหากความบริสุทธิ์ของนางมอบให้กับอ๋องเจวี้ยนไปแล้ว ขอแค่อ๋องเจวี้ยนยินยอมแต่งงานกับนาง เขาก็จะใช้วิธีการของตนเองเพื่อช่วงชิงตำแหน่งพระชายารองให้กับนางเอง

ส่วนเรื่องคำเสียดสีดูถูกของคนภายนอกต่อตระกูลอันหลังจากนี้ เขาจะแบกรับเอาไว้เอง

แต่ถ้าหากอ๋องเจวี้ยนไม่สนใจต่อนาง ไม่คิดจะให้นางเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยน เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถใช้เรื่องทำคุณบูชาโทษมาบีบอ๋องเจวี้ยนได้

ถึงตอนนั้นก็ขอให้อ๋องเจวี้ยนช่วยไปล้างมนทิลให้หน่อย อุดปากพวกคนภายนอกเสีย และตัวนางเอง หลังจากนี้ก็จะอยู่แต่ในบ้านจนแก่เฒ่า

ถึงอย่างไรจะหาคนมาแต่งงานด้วยอีกก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

อันชิงยังคิดว่านางคงเดินได้แค่หนทางนี้ ไม่คิดเลยว่าฟู่จาวหนิงกลับบอกนางว่า นางไม่ได้เป็นอะไร

ความบริสุทธิ์ของนางยังคงอยู่！

นั่นไม่ใช่หมายความว่าหลายวันนี้นางร้องไห้ไปเปล่าๆ ปลี้ๆ หรอกหรือ

นางตกใจหวาดกลัวเสียใจเจ็บปวดไปเปล่าๆ ตั้งหลายวันหรือ?