อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 307

"เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว" ฟู่จาวหนิงตบลงบนหลังอันชิงเบาๆ

เซียวหลันยวนมองนาง

ไม่คิดว่าฟู่จาวหนิงจะอดทนต่ออันชิงขนาดนี้

นางดีกกับคนอื่นเช่นนี้เลยหรือ?

อย่าเฮ่อเหลียนเฟยคนนั้น แล้วก็ยังอันชิงคนนี้

หรือว่าขอแค่ไม่ใช่เขา จะใครก็ได้นางล้วนปฏิบัติด้วยอย่างโยนหรือ? นางรู้สึกไปกับเขาไม่ได้เลยกระมัง?

"อย่างไม่ปิดบังท่านอ๋อง พระชายา ด้านนอกมีคนกำลังกระจายข่าวลือแย่ๆ ของเสี่ยวชิง หลายคนก็พูดแตกต่างกันออกไป"

ที่อันเหนียนพูดมาเพราะเขาไปสืบมาแล้ว

"คนหนึ่งก็บอกว่าอันชิงกินยาลงไป ยาชนิดนี้ชื่อว่าใจละเมอ ด้านนอกเหมือนจะสืบหามาได้ ยาชนิดนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงอยู่"

ใจละเมอ?

"ข้าเคยได้ยิน"

ฟู่จาวหนิงประคองอันชิงให้นั่งลง หงจั๋วพอเห็นว่าบ่าของนางถูกน้ำตาจนชื้นไปหมด ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แม่นางอันทำไมถึงร้องไห้จนเสื้อผ้าพระชายาเปียกไปหมดเช่นนี้?

ฟู่จาวหนิงไม่ใส่ใจอะไร

เฝิ่นซิงจึงได้ยกของหวานเข้ามา วางไว้ข้างๆ ฟู่จาวหนิง

"พระชายา ขนมพุทราแดงเจ้าค่ะ"

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณ

ผู้ชายคนนี้ คงจะไม่ยกขนมพุทราแดงของนางให้คนอื่นอีกแล้วกระมัง?

"พระชายา ท่านกินเถิด จานี้เองให้ท่านด้วย"

อันชิงยกจานก่อนหน้านี้ส่งมาวางข้างๆ นาง