อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 312

ความสนใจของฟู่จาวหนิงตกอยู่บนบาดแผลเป็นบนหน้าเซียวหลันยวน

เมื่อครู่ที่เขาขยับตัวไม่ได้ นางก็ยื่นมือมือเขามาเชิดหน้าเขาขึ้นอย่างไม่คิด เอ่ยขึ้นอย่างเข้มงวดว่า "อย่าขยับ!"

เซียวหลันยวนนิ่งไปแล้ว

ชิงอีปิดปากแน่น ถอยออกไปเงียบๆ จากนั้นก็ปิดประตูลงเบาๆ

หลังจากออกไปก็เห็นว่าหงจั๋วกำลังรออยู่ด้านนอก

หงจั๋วพอเห็นเขาออกมาคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นยังปิดประตูอีก ดวงตาก็เปล่งประกายมองเขา เอ่ยขึ้นเเล็กน้อย "ท่านพี่ชิงอี ท่านอ๋องกับพระชายา?"

นิ้วชี้นางสองนิ้วจิ้มไปเบาๆ ดวงตาเล็กกระพริบตาปริบ ดูดีใจอย่างคาดหวัง

พอเห็นนางเป็นเช่นนี้ ชิงอีก็ลากเธอเดินห่างออกมาหน่อย

มายืนอยู่ที่ประตูคุยกันทำไม? เดี๋ยวก็ถูกท่านอ๋องได้ยินเข้าหรอก

"หญิงสาวอย่างเจ้า ข้าพบว่าเจ้ากับเฝิ่นซิ่งเอาแต่หวังให้คุณหนูฟู่กลายเป็นพระชายาของพวกเราอย่างแท้จริงเสียเหลือเกิน"

ชิงอีรู้สึกไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ และไม่รู้ว่าสาวใช้สองคนนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่ได้สนิทกับฟู่จาวหนิงเสียหน่อย แต่ตั้งแต่แรกก็ยืนอยู่ข้างกายนาง ยิ่งไปกว่านั้นยังหนักแน่นไม่หนีไปไหนด้วย

"ทำไมถึงมาบอกพวกเราว่าเอาแต่หวัง? นางเองตอนนี้ก็เป็นพระชายาของพวกเราแล้วนี่"

หงจั๋วร้องฮึ

"นั่นมันพิธีที่องค์จักรพรรดิฮองเฮากับไทเฮามาร่วมด้วยเลยนะ ดื่มน้ำชาพิธีอภิเษกไปแล้วด้วย ไม่ใช่เรื่องหลอกลวงเสียหน่อย"

ไม่ว่าท่านอ๋องกับพระชายาจะแต่งงานกันด้วยเหตุผลใดก็ตาม ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยานี่ก็เป็นของจริงๆ

"เคยเห็นพระชายาที่เอาแต่อยู่ที่บ้านของฝ่ายหญิงไหม?"

ชิงอีกลับยังดูเศร้าโศกหน่อยๆ เห็นสภาพของท่านอ๋องกับพระชายาดูไม่เหมือนสามีภรรยาเลย

"ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ ท่านไม่เห็นว่าท่านอ๋องตอนแรกทำอย่างไรกับพระชายาหรือ?"

หงจั๋วกลับรู้สึกว่าเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส