อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 313

พอนางถอยออก เซียวหลันยวนก็ได้สติกลับมา

"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ..."

เซียวหลันยวนไอขึ้นมาอีกครั้ง คลายเสื้อออกเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกร้อนนัก

"ร่างกายข้าอ่อนแอมาตลอด ของที่กินทุกวันก็ล้วนละเอียดถี่ถ้วนมาก อาหารธรรมดาทั่วไป เนื้อไก่เนื้อหมู บางครั้งก็ได้กินเสื้อกระต่ายกับไข่ไก่และปลา แต่ปริมาณไม่เยอะมาก ผลไม้ปกติไม่กินเลย"

ถ้าเป็นช่วยปกติ เซียวหลันยวนคงจะไม่พูดชัดเจนขนาดนี้ รายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้เขาเองก็ขี้เกียจจะอธิบาย

แต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวร้อนวูบวาบ ที่คอหอยก็แห้งผาก จึงพูดมาออกมาเยอะหน่อยตามสัญชาตญาณ คิดจะผ่อนคลายมันลงบ้าง

"ชาที่ดื่มล่ะ? ยังเป็นไป๋ซวงกับจินเสวี่ยต้มมาให้ท่านอย่างละเมียดละไมหรือเปล่า?" ฟู่จาวหนิงเองก็ถามออกมาอย่างชัดเจน

เซียวหลันยวนชะงักไป จ้องมองนาง

เขาจู่ๆ ก็อธิบายขึ้นมาคำหนึ่ง

"เจ้าคิดว่าข้าให้พวกนางอยู่เพราะว่าทิ้งพวกนางไม่ลงหรือ?"

"แล้วไม่ใช่หรือไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ "แต่ว่าก็อธิบายได้อยู่ สาวใช้ที่ปรนนิบัติได้ละเอียดขนาดนั้น ติดตามท่านมาตั้งหลายปี ไม่ใช่ใครจะบอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาได้นี่นะ"

"พวกนางรู้ความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้า และรู้สภาพร่างกายของข้าด้วย ถ้าหากขายพวกนางออกไป หรือขับไล่ออกจากจวนอ๋องเจวี้ยน พวกนางอาจจะเผยแพร่เรื่องนี้ออกไปก็ได้"

เซียวหลันยวนถอนหายใจ "พวกนางรับใช้ข้ามาหลายปีก็จริง ดังนั้นข้าถึงไว้ชีวิตพวกนาง ในเมื่อเอาชีวิตพวกนางไม่ได้ ปล่อยออกไปก็ยิ่งไม่ปลอดภัย"

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างงงงัน

นางพบว่าเขากำลังอธิบายกับตนเองอยู่

"ปล่อยพวกนางไว้ในจวนอ๋องก่อน จากนี้ถ้ามีโอกาสค่อยจัดการ แล้วส่งพวกนางออกไป แต่ว่าตอนนี้พวกนางไม่มีโอกาสได้กลับมาอยู่ข้างกายข้าแล้ว และไม่มีแรงคุกคามทำร้ายเจ้าด้วย ข้าให้ผู้ดูแลส่งพวกนางไปทำงานซักผ้าปัดกวาดแล้ว"

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง

"คนของท่าน ท่านไม่ต้องมาอธิบายกับข้าให้ชัดเจนแบบนี้หรอก"