อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 314

เซียวหลันยวนคิดว่าจะใช้แค่ปณิธานของตนเอง ฤทธิ์ยานี้ต่อให้กำเริบขึ้นมา เขาก็สามารถสะกดมันไว้ได้อย่างไร้ซุ่มเสียง

คิดไม่ถึงว่าเขาจะประเมินตนเองสูงไป

หลับไปครึ่งคืน เขาก็รู้สึกว่าทั่วร่างตนเองเหมือนมีไฟเผาอยู่ด้านใน เหงื่อไหลออกมาตลอด เพียงไม่นานก็เปียกเต็มเสื้อผ้า

เขาคิดจะเรียกฟู่จาวหนิง แต่ก็รู้สึกว่าถ้าให้นางมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าจะดูเหมือนกลั่นแกล้งนางไปหน่อย

เขาไม่ได้จะให้นางมาเป็นสาวใช้เสียหน่อย

ขณะที่คิดจะทน ก็รู้สึกว่ามีสองมือยื่นออกมาปลดเสื้อผ้าของเขาออก

เซียวหลันยวนสมองมึนงง หนังตาหนักอึ้ง คิดจะลืมตาแต่ก็ดูยากลำบากเหลือเกิน จึงคว้าไว้แค่มือของนาง

"ท่านต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า"

ฟู่จาวหนิงพลิกมือดึงเขาขึ้นมา ปลดเสื้อผ้าของเขาออก

นางเดิมทีก็รู้สึกว่าไม่ได้ยากเท่าไร ถึงอย่างไรก็มองตนเองเป็นพยาบาลดูแลคนไข้เสีย

แต่ตอนที่เห็นร่างกายของเซียวหลันยวนใจนางก็อดเต้นตึกตักไม่ได้

คิดไม่ถึงว่าอ๋องที่อ่อนแออย่างเซียวหลันยวน ร่างกายกลับดีเสียขนาดนี้ หน้าอกแน่น กล้ามท้องก็ดี เป็นประเภทที่สวมเสื้อผ้าแล้วผอมแห้งแต่ถอดมากลับดูแน่นปั๊กแบบนั้น

สมแล้่วที่เป็นวิชายุทธ์

นางออกแรงเปลี่ยนเสื้อผ้าเขา กางเกงก็ปิดตาแล้วเปลี่ยนมัน

ตอนนี้นางถึงรู้สึกว่าประเมินตนเองสูงไหป เพราะอะไรนางตต้องมาทำเรื่องแบบนี้? ให้ชิงอีทำไม่ได้หรือ?

ชิงอียังบอกว่าท่านอ๋องไม่ค่อยจะยอมให้คนอื่นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขานี่นะ

ตอนนี้เซียวหลันยวนกลับให้ความร่วมมือดี!

"แฮ่ก"