อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 315

ก้มหน้าลงมอง จากนั้นก็ย้ายสายตาไปบนใบหน้าฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างๆ เขามองจ้องอยู่ครู่หนึ่ง

ระหว่างแคร่กับเตียงไม้ห่างแค่นิดเดียวเท่านั้น เขากำมือนางไว้แน่นแบบนี้ แขนของนางจึงพาดอยู่ระหว่างช่องว่างไม่ได้คลุมผ้าห่ม

มิน่าเขาจึงรู้สึกว่ามือของนางเย็น สบายดีเหลือเกิน

ตอนที่ร่างกายร้อนวาบ ความเย็นของนางเช่นนี้ ทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเลยจริงๆ

ตอนนี้เซ๊ยวหลันยวนเองก็ดูไม่อยากจะปล่อยจริงๆ แต่ว่าดูแล้วที่กำไว้เช่นนี้นางคงไม่สบายนัก เขาจึงดึงตัวออกแล้วแขนของนางใส่ไว้ในผ้าห่ม คลุมผ้าให้กับนาง

เมื่อคืนเขามึนๆ งงๆ ถึงแม้จะลืมตาขึ้นลำบาก แต่ก็ยังรู้ว่านางเช็ดเหงื่อให้กับเขาหลายครั้ง แล้วยังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาหลายรอบด้วย

"เจ้าคงเห็นข้าเปลือยหมดแล้วสินะ" เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ

นางตอนนี้หลับไปแล้ว มองท่าทางที่ดูว่าง่าย คิ้วตาดกดำราวกับพัดเล็กสองใบทำให้เกิดเงา ดูน่าเอ็นดดูกว่าตอนที่ตื่นมาพอสมควรเลย

"ข้าคงจะเสียเปรียบไปแล้ว"

เซียวหลันยวนพูดขึ้นอีกคำ จากนั้นก็ยื่นมือไป ใช้นิ้วเกี่ยวหน้านางเบาๆ

ความรู้สึกลื่นเหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้เมื่อคืนเลย

เขาเก็บมือกลับมา นั่งลงมา เปิดผ้าห่มแล้วลงจากเตียง ตอนนี้ชุดบนตัวมีเหงื่อเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก

เซียวหลันยวนไปหลิบชุดอีกชุดมาเปลี่ยน หันหน้ามามองฟู่จาวหนิง เปิดประตูเดินออกมา

ชิงอีที่เฝ้าอยู่ทั้งคืนก็กระโจนลงมาจากบนต้นไม้ในลาน

พอกำลังจะเรียกท่านอ๋อง เซียวหลันยวนก็ใช้สายตาห้ามไว้ เดินออกมาด้านนอกเรือน

ชิงอีรีบติดตาม

พอออกจากเรือน เซียวหลันยวนจึงเอ่ยปากขึ้น

"เรียกหงจั๋วกับเฝิ่นซิ่งเข้ามาดูแล นางยังหลับอยู่"