อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 315

ก้มหน้าลงมอง จากนั้นก็ย้ายสายตาไปบนใบหน้าฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างๆ เขามองจ้องอยู่ครู่หนึ่ง

ระหว่างแคร่กับเตียงไม้ห่างแค่นิดเดียวเท่านั้น เขากำมือนางไว้แน่นแบบนี้ แขนของนางจึงพาดอยู่ระหว่างช่องว่างไม่ได้คลุมผ้าห่ม

มิน่าเขาจึงรู้สึกว่ามือของนางเย็น สบายดีเหลือเกิน

ตอนที่ร่างกายร้อนวาบ ความเย็นของนางเช่นนี้ ทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเลยจริงๆ

ตอนนี้เซ๊ยวหลันยวนเองก็ดูไม่อยากจะปล่อยจริงๆ แต่ว่าดูแล้วที่กำไว้เช่นนี้นางคงไม่สบายนัก เขาจึงดึงตัวออกแล้วแขนของนางใส่ไว้ในผ้าห่ม คลุมผ้าให้กับนาง

เมื่อคืนเขามึนๆ งงๆ ถึงแม้จะลืมตาขึ้นลำบาก แต่ก็ยังรู้ว่านางเช็ดเหงื่อให้กับเขาหลายครั้ง แล้วยังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาหลายรอบด้วย

"เจ้าคงเห็นข้าเปลือยหมดแล้วสินะ" เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ

นางตอนนี้หลับไปแล้ว มองท่าทางที่ดูว่าง่าย คิ้วตาดกดำราวกับพัดเล็กสองใบทำให้เกิดเงา ดูน่าเอ็นดดูกว่าตอนที่ตื่นมาพอสมควรเลย

"ข้าคงจะเสียเปรียบไปแล้ว"

เซียวหลันยวนพูดขึ้นอีกคำ จากนั้นก็ยื่นมือไป ใช้นิ้วเกี่ยวหน้านางเบาๆ

ความรู้สึกลื่นเหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้เมื่อคืนเลย

เขาเก็บมือกลับมา นั่งลงมา เปิดผ้าห่มแล้วลงจากเตียง ตอนนี้ชุดบนตัวมีเหงื่อเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก

เซียวหลันยวนไปหลิบชุดอีกชุดมาเปลี่ยน หันหน้ามามองฟู่จาวหนิง เปิดประตูเดินออกมา

ชิงอีที่เฝ้าอยู่ทั้งคืนก็กระโจนลงมาจากบนต้นไม้ในลาน

พอกำลังจะเรียกท่านอ๋อง เซียวหลันยวนก็ใช้สายตาห้ามไว้ เดินออกมาด้านนอกเรือน

ชิงอีรีบติดตาม

พอออกจากเรือน เซียวหลันยวนจึงเอ่ยปากขึ้น

"เรียกหงจั๋วกับเฝิ่นซิ่งเข้ามาดูแล นางยังหลับอยู่"

"ออกเรือน? นางต้องออกเรือนเท่านั้นถึงจะได้! พวกเจ้าไม่รู้หรือไร อ๋องเจวี้ยนเองก็เข้าพิธีอภิเษกไปแล้ว ฟู่จาวหนิงที่คอยแต่ตามตื๊อรัฐทายาทเซียวคนนั้น ตอนนี้เป็นรัฐทายาทเซียว!"

พอพูดถึงเรื่องนี้ มีคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกลางถนนวันนั้น แต่ก็มีคนที่ไม่รู้อยู่ด้วย คนสองกลุ่มนี้ก็วิพากษ์วิจารณ์ไปมากันขึ้น

"ไอ๊หยา แล้วคุณหนูฟู่ตอนนี้อยู่ในตำแหน่งพระชายาอ๋องเจวี้ยนนี่ จะไปยอมให้แม่นางอันได้อย่างไร?"

"แม่นางอันก็เป็นได้แค่สนมสิ แต่ว่าตระกูลอันก็พูดมาตลอดนี่ว่าหญิงสาวในตระกูลจะไม่ยอมเป็นสนมโดยเด็ดขาด ตอนนี้ก็ต้องดูว่าผู้เฒ่าอันกับผู้ตรวจการอันจะหน้าชาหรือไม่หน้าชา!"

ในวังเองก็ได้ยินเรื่องนี้แล้ว

องค์จักรพรรดิเรียกผู้ตรวจการอันเข้าไปในวังวันนั้นเลย

องค์จักรพรรดิดูเป็นห่วงอันชิงมาก ดูมีเมตตา

."ผู้ตรวจการอัน น้องสาวเจ้าถ้าจะเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนจริง ข้าจะช่วยพวกเจ้าไปพูดให้ และไม่ให้คนอื่นไม่เอาเรื่องกฎในบ้านของพวกเจ้ามาพูดกัน"