อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 317

น้ำเสียงของเขาขรึมลงมา

อันเหนียนก็น่าขันเสียจริง เขาเป็นจักรพรรดิถึงกับพูดว่าจะจัดงานเลี้ยงในวังให้ ในฐานะขุนนาง ตอนนี้ยังคิดจะทำให้เขาหมดอารมณ์อีกหรือ?

เขาจะจัดงานเลี้ยงในวัง ต้องสนใจด้วยหรือว่าเขาจะมีอารมณ์หรือไม่มี?

ดังนั้นถึงบอกว่าอันเหนียนไม่ทำให้คนรู้สึกชอบใจเอาเสียเลย

"องค์จักรพรรดิ"

"เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เอาเช่นนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ตอนบ่าย เจ้าพาน้องสาวเจ้าเข้ามาในวัง"

องค์จักรพรรดิพูดจบก็ลุกขึ้นยืน "ถอยไปเถิด"

พูดจบเขาก็สะบัดชายเสื้อเดินออกไป

อันเหนียนทำได้เพียงถอยออกมา มองแผ่นหลังขององค์จักรพรรดิ สีหน้าเขาก็ขรึมลงมา

องค์จักรพรรดิไปหาฮองเฮา แจ้งเรื่องนี้กับนาง

ฮองเฮารินน้ำชาให้เขา เอ่ยขึ้นว่า "บังเอิญเสียจริง องค์จักรพรรดิ อี้ไห่เจ้าเด็กคนนันก่อนหน้านี้ก็เข้ามาหาหม่อมฉันแล้ว บอกว่าเขารู้สึกรักใครแม่นางอันชิงจนถอนตัวไม่ขึ้น บอกว่าไม่ว่านางจะบริสุทธิ์หรือไม่ ก็ยินยอมจะรับนางเอาไว้"

องค์จักรพรรดิตะลึงงัน

"จริงหรือ?"

"ก็นั่นล่ะ"

"คนที่ช่วงชิงความบริสุทธิ์ของอันชิงไป เป็นอายวนหรือว่าอี้ไห่กันแน่?" องค์จักรพรรดิรู้สึกสอดรู้สอดเห็นขึ้นมา

ฮองเฮายิ้มๆ "เรื่องนี้ หม่อมฉันเองก็ไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้น องค์จักรพรรดิตอนนี้ถ้าจัดงานเลี้ยงในวังเล็กขึ้นมาคือเหมาะเจาะพอดี ให้พวกเขาได้มาพบหน้ากัน แล้วพูดคุยกันให้ชัดเจน"

"ใช่ๆๆ"