อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 326

นี่ไม่ใช่การชม แต่ว่าแม่นางคนอื่นก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเออออกัน

พวกนางยอมรับคำพูดของฟู่จาวหนิง และเชื่อด้วย

เพราะว่าพวกนางตอนนี้เห็นอ๋องเจวี้ยน แต่ในใจพวกนางก็ล้วนวาดโครงกันออกมาจนใจเต้นปึงปัง

ถ้าสามารถสัมผัสระยะใกล้ได้ จากนั้นยังได้ยินอ่องเจวี้ยนใช้น้ำเสียงที่น่าดึงดูดนั่นพูดกับพวกนางอย่างอ่อนโยน พวกนางก็คงถูกทำให้เคลิบเคลิ้มอย่างแน่นอน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนเลย

เหล่าชายหนุ่มกลับมีไฟโกรธกันขึ้นมา

พวกเขาถูกชายที่สวมหน้ากากคนหนึ่งแซงขึ้นหน้าไปเสียแล้ว

หลายวันนี้ ในเมืองหลวงล้วนมีคนไม่น้อยที่เดาว่าใบหน้าอ๋องเจวี้ยนน่าจะพิกลพิการไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่ยอมปลดหน้ากากลงมา แล้วยังมีคนที่แอบถากถางประชะประชันเขารับหลังอีกด้วย

จะเป็นอ๋องเจวี้ยนได้อย่างไร? เจวี้ยนคำนี้ไม่ได้เหมาะกับเขาที่ใบหน้าพิกลพิการหรอก น่าจะเรียกว่าอ๋องพิการไปเลยดีกว่า

พอบวกกับร่างกายของเขาที่ย่ำแย่ขนาดนี้ คอยชุบเลี้ยงอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงมาตลอดหลายปี นั่นคือป่วยหนักแล้วจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้พอเห็นสายตาของเหล่าคณหนูที่นี่ พวกนางล้วนรู้สึกเหมือนถูกตบฉาดเข้ามา

"ทำไมข้าถึงจำได้ ว่าแต่ก่อนเจ้าเคยบอกว่า ที่ชอบมากที่สุดคือใบหน้าของข้า?"

จู่ๆ เสียงโกรธเคืองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

คนทั้งหมดล้วนกวาดตามองไปทางเซียวเหยียนจิ่ง

รัฐทายาทเซียว！

เรื่องน่าสนุกขึ้นเสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงเดิมทีก็เกือบจะต้องแต่งงานกับรัฐทายาทเซียวไปแล้วนี่นา ตอนนี้พอทั้งสามคนมาประจันหน้ากันแล้ว รัฐทายาทเซ๊ยวเองยังพูดประโยคนี้ต่อหน้าคนทั้งหมดขึ้นมาอีกด้วย คิดจะฉีกหน้ากันตรงนี้เลยหรือ?

"ตอนนี้เจ้าบอกว่าถูกอ๋องเจวี้ยนทำให้เคลิ้มไปแล้ว เช่นนั้นก็อธิบายได้ว่า เจ้าเป็นพวกหญิงใจโลเลสินะ เห็นอะไรแปลกหน่อยก็ย้ายหนี พอเห็นสิ่งที่ชอบก็เข้าหา"

ซู๊ด

คนในลานล้วนกันสูดลมปาก

รัฐทายาทเซียวช่างกล้าเหลือเกิน