อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 327

ก็จริงนะ

รัฐทายาทเซียวตอนนั้นเป็นคู่หมั้นของนางนี่

นางไล่ตามคู่หมั้นของตนเอง แม้จะเปิดกว้างไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องผิดประเพณีนี่? ไม่ถือว่าหน้าไม่อายด้วย?

"ยิ่งไปกว่านั้น ท่านปู่ของข้าตอนนั้นสุขภาพร่างกายก็ไม่ดี คนเราไม่ใช่มีคำว่าเติมความสุขเพื่อขับไล่โชคร้ายหรือไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงประโยคนี้พอพูดออกมา พวกของลู่ทงก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

"เติมความสุขเพื่อขับไล่โชคร้าย?"

"ถูกต้อง ข้าก็คิดว่าจะเชื่อมันเสียหน่อย จึงไล่ตามคู่หมั้นของข้า อยากจะเติมความสุขเพื่อขับไล่โชคร้ายออกไป ถ้าทำให้อาการป่วยของปู่ข้าดีขึ้น มีอะไรไม่ถูกต้องกัน?"

ฟู่จาวหนิงมององค์จักรพรรดิ "องค์จักรพรรดิ การกตัญญูเป็นสิ่งผิดหรือ? บิดามารดาข้าไม่อยู่ ท่านปู่เองก็ล้มป่วย ไม่มีผู้อาวุโสอยู่เลย เช่นนั้นข้าก็ต้องไปจัดการหารือเรื่องแต่งงานเอง มันไม่ถูกหรือ?"

เอ่อ

องค์จักรพรรดิกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมา

ตอนนี้ยังกล้าพูดว่าไม่ถูกได้หรือ?

"ถูกสิ ฮะๆ ถูกต้อง"

นี่มีอะไรที่ไม่ถูกต้องอีก?

ก็แค่พฤติกรรมตรงไปตรงมาไปหน่อยเท่านั้น แต่อันที่จริงก็ไม่ถึงกับระดับที่คนต้องมาเย้ยหยันกันเสียหน่อย กลับกัน นางก็คิดถึงแต่ท่านปู่ พวกเขาเองที่กำลังหัวเราะเยาะนาง นี่ต่างหากที่เหมือนอะไรกัน?

"พวกเราเองก็อายุมากพอแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจวนชินอ๋องเซียวทำไมเอาแต่ลากออกไป ข้าเองก็เคยบอกรัฐทายาทเซียวไว้แล้ว ถ้าเขาไม่อยากจะแต่งงานจริงๆ เช่นนั้นก็หาคนมาถอนหมั้นกับข้าเสีย ลบล้างเรื่องสัญญาหมั้นทิ้งไป ข้าเองก็ยังไปหาสามีคนอื่นได้ง่ายหน่อย"

ฟู่จาวหนิงมองเซียวเหยียนจิ่ง "ใช่ไหม? ข้าพูดถูกต้องไหม?"

เซียวเหยียนจิ่งกัดฟัน

นางเคยพูดไว้จริงๆ!

"นั่นก็แค่คำพูดที่เจ้าใช้มาบีบคั้นให้ข้าแต่งงานด้วย..."

"ดูสิ เขาเองก็ยอมรับแล้วว่าข้าเคยพูด ที่ข้าพูดก้เป็นเรื่องจริง แต่ว่าจวนชินอ๋องเซียวทั้งไม่ยอมถอนหมั้น ทั้งไม่ยอมแต่งด้วย ข้าเองก็เสียเวลาต่อไปไม่ได้แล้วนะ"