อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 339

"แน่นอนว่าต้องมาจากที่ไปฝากตัวเป็นศิษย์กับอาจารย์มาน่ะสิ แต่ว่าอาจารย์ข้าเป็นพวกชีพจรลงเท้า แล้วยังเคยบอกกับข้าว่า ถ้ายังไม่ได้เป็นศิษย์อาจารย์กันจริงๆ ก็ห้ามให้ข้าเปิดเผยเรื่องที่รู้เรื่องแพทย์นี้"

ฟู่จาวหนิงกลอกตา ปั้นเรื่องขึ้นมา

นางรู้ว่าฟู่จาวหนิงจะไปตรวจสอบนาง แต่คงตรวจสอบมาไม่ได้หรอกว่านางเรียนแพทย์มาจากใคร ดังนั้นนางจึงพูดให้ลึกลับหน่อย เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้หรอก

"ดังนั้นก่อนหน้านี้เจ้าคือเอาแต่เสแสร้งหรือ?"

"เสแสร้ง? บางส่วนใช่แต่บางส่วนก็ไม่ใช่"

"ก่อนหน้านี้ที่พูดไว้ในตำหนัก เป็นเรื่องจริงหรือ?"

"ท่านถามเรื่องไหนล่ะ?"

"ที่บอกว่าเจ้ารู้สึกดูถูกเรื่องของเซียวเหยียนจิ่ง" เซียวหลันยวนยังรู้สึกสนใจกับเรื่องที่นางก่อนหน้านี้ไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งเพื่อจะแต่งงานกับเขา

เขารู้สึกว่า น่าจะเพราะเขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าฟู่จาวหนิงสมัยก่อนสายตาย่ำแย่ขนาดนั้น

ตอนนี้ดูแล้ว ฟู่จาวหนิงไม่ใช่คนที่จะลุ่มหลงในตัวเซียวเหยียนจิ่งเลยนี่

ต่อให้นางชอบ ถึงอย่างไรก็ยังต้องชอบผู้ชายอย่างเขาสิถึงจะถูก

"เรื่องนี้ต้องให้พูดอยู่ตลอดด้วยหรือ?"

ฟู่จาวหนิงปิดปากหาว ขี้เกียจจนไม่อยากจะพูดคุยแล้ว นางง่วงสุดๆ

เซียวหลันยวนเองขณะที่กำลังจะพูดต่อ ฟู่จาวหนิงก็พิงข้างๆหลับตาลงแล้ว "ถึงแล้วเรียกข้าด้วยนะ"

เห็นนางหลับเช่นนี้ เซียวหลันยวนปิดปากลง

"ขับช้าลงหน่อย" เขาเอ่ยกับชิงอีที่กำลังขับอยู่ด้านนอก

ความเร็วของรถม้าช้าลงมา ขับไล่นบนถนนเมืองหลวงอย่างเชื่องช้า ตรงไปยังจวนอ๋องเจวี้ยน

เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง ภายใต้แสงเทียนสลัว ใบหน้าของนางงดงามเหลือแสน

จันทราโน้มเมืองนี้เหมาะกับนางจริงๆ

เขาหยิบพรมผืนหนึ่งออกมา คลุมลงไปบนตัวนาง

และไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงยังจะมีเรื่องน่ากตะใจอะไรมาให้เขาอีก เขาเองก็ไม่รู้ว่าฟู่หลินซื่อพวกเขาจะกลับมาไหม

วันต่อมา ฟู่จาวหนิงตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงนกร้อง

นางลุกขึ้นนั่ง และพบว่าตนเองอยู่บนเตียง