อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 353

"ออกไปแล้วหรือ?"

"เจ้าค่ะ ข้าถามคนใช้คนหนึ่ง นางแอบมาบอกข้า บอกว่าพวกเขาหอบข้าวของไปไม่น้อยเลย ดูท่าจะออกไปอยุ่ข้างนอกช่วงหนึ่ง คงไม่กลับมาเร็วๆ นี้แน่"

"ข้าก็ว่าทำไมถึงได้เงียบขนาดนี้"

ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา

เขายังคิดว่าอีกฝ่ายข่มอารมณ์เอาไว้ ผลลัพธ์คือขนาดจะอยู่ในบ้านก็ยังไม่กล้าเลยหรือ? นี่คิดจะไปซ่อนก่อนที่บ้านตระกูลฟู่จะขายออกไปหรือไรกัน?

พวกเขาคิดว่าบ้านนี้จะขายออกไปได้อย่างราบรื่นจริงหรือ?

"แล้วผู้เฒ่าฟู่สี่ล่ะ?" นางถามขึ้นมา

เสี่ยวเถาส่ายหัว "ข้าน้อยไม่ได้ไปทางผู้เฒ่าฟู่สี่ทางนั้น ทางนั้นเงียบมาตลอดเลย"

นางหดคอลง รู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย

"พี่หญิง ผู้เฒ่าฟู่สี่ทางนั้นแปลกมากเลย ทำไมถึงนิ่งเงียบขนาดนั้นมาได้ตั้งหลายปี?"

จริงด้วย ถ้าไม่ใช่พวกเขารู้ว่าทางนั้นมีคนอาศัยอยู่ คงคิดว่าในบ้านรกร้างไปนานแล้ว

ฟู่จาวหนิงเองก็ยัอยากรู้ว่าผู้เฒ่าฟู่สี่กำลังทำอะไร แล้วก็ภรรยาผู้เฒ่าฟู่สี่ที่เป็นใบ้คนนั้น นางเดิมทีคิดว่าฮูหยินสี่คงเห็นว่านางเป็นใบ้ แล้วก็ยังซื่อๆ เก็บเนื้อเก็บตัว ถึงได้ยอมให้ผู้เฒ่าฟู่สี่ชอบพอกับแม่นางเจียง พิการไปครึ่งตัวขนาดนี้แล้วยังอยากจะมีภรรยาผู้น้อยอีก

แต่ผลลัพธ์กลายเป็นว่าขนาดเซียวหลันยวนก็ยังตรวจสอบที่มาที่ไปของฮูหยินสี่ไม่ได้

แน่นอนว่าที่ลึกลับที่สุด ก็คือฮูหยินสี่ที่เหมือนแทบจะไม่มีตัวตนอยู่คนนี้หรือ?

"เสี่ยวเถา" นางถามเสี่ยวเถา "หลายปีมานี้เจ้าพบกับฮูหยินสี่กี่ครั้งกัน?"

เสี่ยวเถาคิดๆ ยกนิ้วสองนิ้วขึ้นมา แต่ตนเองก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจ

"ข้าน้อยจำได้ค่อยข้างชัดเจนอยู่สองครั้ง ครั้งแรกคือตอนที่ฮูหยินสี่แต่งเข้ามา ตอนนั้นข้าน้อยยังเล็กมากอยู่"

เสี่ยวเถาพูดแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ "แล้วยังมีอีกครั้งคือตอนที่จวนทางการส่งคนเข้ามา ตอนจะมาหาฮูหยิน คนทั้งหมดร้องเรียกขึ้นมา"