อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 360

ตอนที่เห็นสืออีผู้เฒ่าฟางก็เข้าใจทันที นี่น่าจะเป็นทหารจากจวนอ๋องเจวี้ยน

สถานการณ์ของตระกูลฟู่พวกเขารู้อยู่แล้ว มีคนที่ดูองอาจเช่นนี้เสียที่ไหน? ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้บนตัวฟู่จาวหนิงก็ยังอยู่ในชุดเสื้อผ้าใหม่ด้วย

ฟู่จาวหนิงส่งสายตาให้สืออีผาดหนึ่ง

สืออีพยักหน้า เดินออกไป

สืออีออกไปเดินวนในหมู่บ้านดูก่อน ถ้าหากนางอยู่ที่นี่ไม่ได้ถามอะไร สืออีก็ควรจะสังเกตเห็น

"จาวหนิง พวกเราได้ยินเรื่องของเจ้าแล้ว เจ้าคงไม่ถือสาที่พวกเราเรียกชื่อของเจ้าหรอกใช่ไหม?" ฮูหยินฟางดึงฟู่จาวหนิง รู้สึกว่าเด็กคนนี้พอเทียบกับแต่ก่อน ก็รู้สึกเปล่งประกายขึ้นมามากจริงๆ

คนเองก็ยังเป็นคนเดิม แต่ดูแล้วกลับแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

"ไม่เป็นไรหรอก ฮูหยินฟางเรียกข้าอย่างนี้ดีกว่าตั้งเยอะ ซือฉิงเป็นเพื่อนรัรกของข้า อย่าได้เห็นเป็นคนอื่นไกลเลย"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นฮูหยินฟางก็รู้สึกชอบขึ้นมา

เพราะว่าท่าทีของฮูหยินฟางเป็นหญิงสาวที่นิสัยดีมากมีน้ำใจและใจอ่อน แล้วยังดูสนิทสนมและดูมีราศีอีกด้วย

ตอนที่นางมองคนในดวงตาก็มีรอยยิ้มอยู่สามส่วนแล้ว ทำให้คนรู้สึกสนิทชิดเชื้อมาก

"เช่นนั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วนะ" ฮูหยินฟางเองก็ชื่นชอบเช่นกัน "ข้าก่อนหน้านี้ไม่ใช่พูดกับเจ้าแล้วหรือ เจ้าเองก็เรียกพวกเราว่าลุงฟางป้าฟางเถอะ เช่นนี้จะได้สนิทกันหน่อย"

เพียงแต่ว่าก่อนหน้านางให้ฟู่จาวหนิงเรียกเช่นนี้ เด็กคนนี้กลับเอาแต่ก้มหน้าอย่างเขินๆ จากนั้นก็ไม่พูดจา

ฟางซือฉิงต่อมายังคาดเดา ถ้าให้ฟู่จาวหนิงเรียกพวกเขาอย่างสนิทสนมเกินไป นางจะคิดถึงพ่อแม่นางขึ้นมาหรือเปล่า ไม่เคยเห็นพ่อแม่ตนเองเลย กลัวว่าจะไปสะกิดความน้อยเนื้อต่ำใจและเสียใจของนางขึ้นมา

ตอนที่ฟู่จาวหนิงพูดขึ้นมาก็ยังรู้สึกกังวลอยู่บ้าง