อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 361

พอได้ยินคำว่าหิน ฟู่จาวหนิงก็รู้แล้วว่าตนเองไม่ได้หาผิดที่ ผู้เฒ่าฟู่รองกับผู้เฒ่าฟู่สามพวกเขาจะต้องมาหาผู้เฒ่ากู้ที่นี่แน่ๆ

"ใช่แล้ว เจ้าว่ามายอดเยี่ยมหรือ? เห็นบอกว่าหินเหล่านั้น ด้านในเป็นมรกตอยู่ด้วยนะ"

"หินแร่มรกตหรือ"

ฟู่จาวหนิงเข้าใจทันที นางก่อนหน้านี้ทำไมถึงคิดไม่ถึงนะในเมื่อบอกว่าเป็นหินที่มีมูลค่า มันก็ต้องเป็นหินแร่อยู่แล้วสิ

หินหยาบมรกต ตอนนี้ในแคว้นเจาคงเริ่มมีคนเดิมพันกันแล้วกระมัง?

เช่นนั้นแคว้นเจาเองก็ร้ายกาจมาก！

ถ้าหากเป็นหินหยาบมรกตจริง จะขายออกไปได้ราคาไหนก็คงไม่ต้องแปลกใจแล้ว เช่นนั้นนางก็ยิ่งยอมให้ผู้เฒ่าสองผู้เฒ่าสามเอาหินที่เป็นของตระกูลฟู่ก้อนนั้นขายออกไปไม่ได้แล้ว

"ใช่ๆๆ เป็นหินแร่ ผู้เฒ่ากู้บอกว่าเขาทางนั้นมีสิ่งของเอาไว้ตัดหิน ไปหาช่างที่เก่งกาจสร้างขึ้นมา ตอนขนเข้ามาก็จ่ายเงินไปไม่น้อย แล้วถ้าหินแร่ของพวกเขาตัดออกมาแล้วมีมรกตอยู่จริง เช่นนั้นก็คุ้มค่าเงินอยู่"

เศรษฐีฟางพูด จากนั้นก็วิ่งไปอุ้มหินก้อนหนึ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น หินก้อนนี้มองแล้วน้ำหน้าประมาณห้าหกชั่ง ผิวเรียบลื่นสวยงามดี ประกายมันเงา

"ผู้เฒ่ากู้ยังบอกว่า เขาทางนั้นก็สะสมก้อนหินด้วย บ้านใครมีหินแร่สามารถนำไปขายให้เขาได้ เช่นนี้ ข้าเองก็ค้นในหมู่บ้านมาครึ่งค่อนวัน ก็หาหินก้อนนี้จนเจอ เป็นสิ่งที่งมขึ้นมาได้จากลำธารเล็กในภูเขา ตอนนั้นเห็นว่ามันรูปร่างเหมือนกับแตงทอง ข้าอยากจะเอาหินก้อนนี้อุ้มไปให้ผู้เฒ่ากู้ดูเสียหน่อย บางทีตัดออกมาอาจจะมีมรกตก็ได้"

"ไอ๊หยา ท่านพ่อ หินแบบนี้พวกเราทางนี้มีอยู่ตั้งเยอะ ก้อนนี้ของท่านมันก็แค่กลมหน่อยเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ถ้ามันขายได้ราคาจริง พวกเราก็ไปขุดหินกันดีกว่า！"

ฟางซือฉิงไม่เชื่อเลยสักนิด

"เจ้ามันไม่รู้เรื่องน่ะสิ ถึงอย่างไรผู้เฒ่ากู้ก็บอกไว้แล้ว ถ้าเป็นหินมรกตพวกเขาก็จะมองออก ข้าหอบไปให้เขาดูก็ไม่ได้กินแรงอะไรนัก พวกเราเองก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินเสียหน่อย เผื่อจะได้เอาไปทำกำไลให้เจ้ากับแม่ของเจ้าคนละคู่"

เศรษฐีฟางยิ้มตาหยี

ฟางซือฉิงเองก็หัวเราะขึ้นมา "เช่นนั้นก็ได้ ข้ากับท่านแม่เองก็จะรอแล้วกัน ถึงอย่างไรถ้าหินก้อนนี้ไม่มีมรกตอยู่ ท่านก็เอาเงินมาให้ข้าไปร้านอัญมณีในเมืองเลือมาสักคู่ก็แล้วกัน?"