อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 362

ผู้เฒ่าฟู่รองกับผู้เฒ่าฟู่สามกำลังมองไปยังชายกลางคนในเรือนอย่างตึงเครียยด

ผู้ชายที่ดูรูปร่างสูงใหญ่ สวมชุดหรูหรา บนมือมีแหวนมรกตเขียวหมึกวงใหญ่วงหนึ่งคนนี้ก็คือผู้เฒ่ากู้

ผู้เฒ่ากู้มายังเมืองหลวงอันที่จริงก็ไม่ได้กระโตกกระตากมากนัก

จากที่เขาพูด คนที่เล่นพวกหินมรกต ก็ต้องเป็นพวกคนมีเงิน คนจนอย่าได้ข้องเกี่ยวเข้ามาเลย

ดังนั้นเขาจึงส่งเทียบเชิญไปให้กับคนมีเงินและคนที่คู่ควรบางส่วนในเมืองหลวง ประกาศออกไปเป็นวงเล็กๆ

คนเหล่านี้จึงบอกต่อกับคนที่ตนเองรู้จักอีกบางส่วน

เรื่องเช่นนี้มาถึงผู้เฒ่าฟู่รองและผู้เฒ่าฟู่สามได้ จึงเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเหนือกว่าขึ้นมา

พวกเขารู้สึกว่าตนเองนั้นร้ายกาจมา สามารถได้รับข่าวสารเช่นนี้ก่อน ได้รับโอกาสการทำเงิน

"น้องสาม เจ้าว่าหินก้อนนี้เป็นหินแร่มรกตจริงไหม?"

พอเห็นผู้อาวุโสกู้ยังตรวจสอบหินก้อนนั้นอย่างละเอียดอยู่ ซ้ำยังผ่านไปนานแล้วด้วย ผู้เฒ่าฟู่รองจึงรู้สึกใจตุ้มต่อมขึ้นมา

"ทำไมถึงต้องดูนานขนาดนี้?"

แต่ว่าตัวเขาเองระหว่างทางที่มาก็จ้องมองหินก้อนนั้นอยู่นานแล้ว ก็ยังมองไม่ออกว่ามันมีความพิเศษอะไร กระทั่งยังรู้สึกว่าน่าเกลียดไปหน่อยเสียด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ใช่ผู้เฒ่าฟู่สี่บอกว่าหินก้อนนี้ไม่ธรรมดา เขาเองก็ไม่คิดจะชายตามองเสียด้วยซ้ำ

หินก้อนนี้วางอยู่ในสวนบ้านตระกูลฟู่นานแล้ว พวกเขาแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมองตรงๆ เลย

"ผู้เฒ่าฟู่สี่ในเมื่อพูดมาแล้ว ก็คงเป็นไปได้นั่นล่ะ ถึงอย่างไรผู้เฒ่ากู้ก็กำลังดูอยู่ ประเดี๋ยวก็รู้เอง"

ผู้เฒ่าฟู่สามในใจก็รู้สึกเฝ้ารอมาก

น้องสี่บอกว่าหินก้อนนี้น่าจะมีมูลค่าไม่น้อยเลย น้องสี่เรื่องที่พูดมาในช่วงหลายปีนี้ไม่เคยผิดพลาดสักเรื่อง ฟังเขาไว้ก็พอแล้ว

นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว ยังมีชายหนุ่มมีเหมือนเป็นคนมั่งคั่งอีกหลายคนยืนล้อมหินก้อนนี้อยู่ด้วยเช่นกัน มองๆ ก้อนหิน จากนั้นก็มองผู้เฒ่ากู้

"ผู้เฒ่ากู้ หินก้อนนี้ดูอย่างไรหรือ?"