อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 363

เขาชะงักไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยต่อ "แน่นอน ในทางกลับกันก็ยังเป็นหลักการเดิม ถ้าหากข้าบอกราคาไปแล้ว หินก้อนนี้เป็นของข้าแล้ว ถ้าตัดออกมาได้หยกคุณภาพดี พวกท่านก็จะมาเสียใจทีหลังแล้วจะเอาหินกลับไปไม่ได้แล้ว"

"เรื่องนี้" ผู้เฒ่าฟู่รองมองผู้เฒ่าฟู่สาม "น้องสาม พวกเราท"

ขายดีไหม?

หินที่น้องสี่ให้ความสำคัญ คุณสมบัติมันจะดีมาจริงไหม?

น้องสี่ให้พวกเขาเอาหินมาให้ผู้เฒ่ากู้ตัดแล้วค่อยบอกราคาจากคุณสมบัติ แต่เขาทั้งสองคนก็รู้สึกว่ามันเสี่ยงเกินไป

"ไม่รู้ว่าผู้เฒ่ากู้จะให้ราคาที่เท่าไร?" ผู้เฒ่าฟู่สามถาม

ผู้เฒ่ากู้นิ่งขรึมไปพักหนึ่ง "เอาอย่างนี้ เดิมทีหินก้อนนี้ข้าไม่ให้ราคาสูงนัก แต่ว่าพวกท่านก็เป็นคนแรกที่ส่งหินเข้ามา ส่วนข้าน่ะก็อยากจะยิงประทัดนัดแรกให้ดังลั่นด้วย ดังนั้นจึงจะยกราคาขึ้นสูงอีกหน่อย ถือเป็นการเปิดประตูมงคลให้แก่ตนเองไปเลย"

แล้วมันเท่าไรกัน?

"หินก้อนนี้ ข้าจะซื้อที่หนึ่งพันตำลึง" ผู้เฒ่ากู้เอ่ยขึ้น

หนึ่งพันตำลึง！

หินโทรมๆ ก้อนหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้ใหญ่โตมากด้วย แต่ดันขายได้ตั้งหนึ่งพันตำลึง！

พวกเขาเดิมทีคิดว่าได้สัห้าสิบหนึ่งร้อยตำลึงก็จะยอมเสียเปรียบแล้ว

ใครจะไปคิดว่าจะขายได้ถึงหนึ่งพันตำลึง！

ผู้เฒ่าฟู่รองและผู้เฒ่าฟู่สามตื่นเต้นเล็ และเกิดความคิดละโมบขึ้นมาอีก

"เอ่อ ผู้เฒ่ากู้ ท่านบอว่าอยากจะเปิดประตูมงคล แล้วหนึ่งพันตำลึงจะเป็นเปิดประตูมงคลได้อย่างไร หินพวกนี้ของพวกกเราหนักตั้งสามสี่สิบจินเลยนะ แล้วถ้าคุณสมบัติดี จทำกำไลตราหยกออกมาได้กี่ชิ้นกัน?"

"ใช่เลยใช่เลย ผู้เฒ่ากู้ เพิ่มอีกหน่อยเถอะ"

ผู้เฒ่ากู้ลังเลขึ้นมา รู้สึกลำบากใจ

"สามสี่สิบชั่งไม่ใช่ว่าจะแกะออกมาได้ทั้งหมด หินก้อนนี้หนังจะหนาหรือไม่หนาก็ไม่มีใครรู้ มีหินบางก้อนตัดเข้าไปแล้วใช้ได้เล็กเท่าไข่ไก่ก็ยังมี"

เอ๋ แบบนี้ก็มีด้วยหรือ?