อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 403

"อันตราย?"

เซียวหลันยวนกลับไม่เข้าใจความหมายของนาง

ฟู่จาวหนิงคิดว่าเขาคงไม่ยอมรับ จึงแค่เหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "น่าเสียดาย เรื่องของซือถูไป๋เองก็เป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ห้าปีผ่านไปแล้ว ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างพวกเราเองก็ไม่รู้"

"ศิษย์เอ๋ย มานี่ ข้าจะสอนเจ้าว่าเก็บใยผนึกลำคอเหล่านี้อย่างไร"

ผู้อาวุโสจี้เองก็รีบเดินไปทางต้นไม้ต้นนั้น

พอเป็นเช่นนี้เรื่องที่พวกเขาคุยกันจึงหยุดลงชั่วคราว

ฟู่จาวหนิงเดินออกไป

ผู้อาวุโสจี้ตรวจสอบบนกิ่งไม้ไปแล้ว ด้านบนยังมีใยผนึกลำคออยู่อีกหลายดอก เขามองไปทางเซียวหลันยวน "ต้องรบกวนอ๋องเจวี้ยนเขย่าที่เหลืออยู่บนนั้นลงมาด้วย"

พอเขาพูดจบ เซียวหลันยวนแค่ยื่นมือออกมาตบ ลมจากฝ่ามือก็เขย่ากิ่งไม้ ใยหลายดอกด้านบนก็ลอยลงมาบนพื้นอย่างรวดเร็ว

"จริงด้วย อ๋องเจวี้ยนรู้จักของเหล่านี้ได้อย่างไรหรือ?" ผู้อาวุโสจี้ถามเซียวหลันยวนขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

ปกติของพวกนี้มีคนรู้จักน้อยมาก

ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็เห็นว่ามุมปากเซียวหลันยวนจู่ๆ ก็เม้มแน่น กลิ่นอายทั้งตัวเขาก็ราวกับเย็นชาลงมา

ผู้อาวุโสจี้ไม่ทันสังเกต แต่นางสังเกตเห็นแล้ว

คำถามนี้ของผู้อาวุโสจี้ถามจี้ใจดำเซียวหลันยวนเข้าพอดี

"เฮ้อ ท่านอาจารย์ เขาเป็นถึงอ๋องเจวี้ยน ต้องมีความรู้มากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? รีบบอกข้าเร็วว่าจะทำลายเจ้าพวกนี้อย่างไร เดี๋ยวพัดขึ้นมาเดี๋ยวพวกเราก็แย่กันพอดี"

"ใช่ๆๆ จัดการเรื่องหลักเสียก่อน"

ผู้อาวุโสจี้ถูกนางดึงความสนใจไปแล้ว

"แต่ว่าเจ้าสิ่งนี้เองก็ทำลายไม่ได้หรอก มันเป็นพิษ แต่ถ้าใช้ในบางจุดก็จะมีผลมหัศจรรย์ขึ้นมา"

ผู้อาวุโสจี้สอนฟู่จาวหนิงว่าจัดการเก็บสิ่งเหล่านี้อย่างไร

เซียวหลันยวนถอยออกไปอยู่ข้างๆ