อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 404

ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกของฟู่จาวหนิงก็หาหินก้อนนั้นพบจริงๆ

หลักๆ คือหินก้อนนี้ขนาดไม่น้อยเลย เดินหาหน่อยเดี๋ยวก็พบ

บนหินยังมีเลือดติดอยู่เลย บนพื้นดินข้างๆ ยังมีรอยเลือดที่แห้งกรังจนเป็นสีดำแล้วด้วย

จากหินตรงนี้มองขึ้นไป บนเนินก็ยังเห็นร่องรอยของคนกลิ้งตกลงมา

ผู้อาวุโสจี้ดีใจมาก "หาพบแล้ว! เช่นนั้นเถาขมเฝื่อนก็น่าจะอยู่ข้างบนนี้ พวกเรารีบขึ้นไปดูเถอะ"

เขาพูดปาวๆ พอหันหน้ามาก็เห็นฟู่จาวหนิงยังนั่งยองอยู่ข้างหินก้อนนั้นดูอะไรอยู่ รอยเลือดที่อยู่บนหินนั่น น่าจะเป็นจุดที่ผู้เฒ่าหวางกระแทกลงมา ที่นั่นคมนิดหน่อย และมีส่วนหนึ่งที่ค่อนข้างกลมลื่นยื่นออกมา

เห็นแล้ว แต่ยังจะไปค้นคว้าอะไรอยู่อีก?

เซียวหลันยวนยืนมองอยู่ข้างๆ

"เข้าใจลักษณะคร่าวของหินก้อนนี้ จะช่วยให้ข้ารักษาได้แม่นยำขึ้น" ฟู่จาวหนิงอธิบายกับผู้อาวุโสจี้ขึ้นคำหนึ่ง

ผู้อาวุโสจี้สีหน้าจริงจังขึ้นมา

"จาวหนิง เจ้าเป็นหมอที่ดีจริงๆ"

นางมีความรับผิดชอบมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้ตื่นเต้นที่หาเถาขมเฝื่อนพบจนลืมสิ่งที่ต้องทำด้วย

คนเช่นนี้มาเป็นหมอ จิตใจไม่มีทางไม่หนักแน่น

ปกติคนเช่นนี้อย่างน้อยก็ต้องมีประสบการณ์มาหลายปี สำหรับหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบนี้หาได้ยากมาก

"จะพยายามเป็นหมอที่ดีให้เต็มที่แล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงยืนขึ้นมา ประคองผู้อาวุโสจี้ "อาจารย์ เนินนี้ชันมากเลย ท่านอย่าขึ้นไปดีกว่า ข้าจะขึ้นไปดูเอง"

"ข้าไปข้าจะไป เจ้าไม่ใช่ไม่รู้จักหน้าตาของเถาขมเฝื่อนหรอกหรือ? ผู้เฒ่าหวางยังขึ้นไปได้ข้าก็ขึ้นได้"

ผู้อาวุโสจี้อยากจะบอกฟู่จาวหนิงว่าขุดเถาขมเฝื่อนอย่างไร ให้นางได้เรียนรู้อีกสักบทเรียน

"มีข้าอยู่ ขึ้นไปเถอะ"

เซียวหลันยวนเดินเข้ามา ประคองตัวผู้อาวุโสจี้ เป็นสัญญาณให้ฟู่จาวหนิงเดินขึ้นไปเอง