อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 405

เซียวหลันยวนมองพวกเขาศิษย์อาจารย์สองคนนั่งยองหารือกันในกอหญ้าป่านี้อย่างออกรสออกชาติอยู่ข้างๆ

ผู้อาวุโสจี้ตอนนี้ก็โยนเขาไปอยู่หลังสมองแล้ว

สมัยก่อนได้ยินคนบอกว่า ผู้อาวุโสจี้จากพันธมิตรโอสถใต้หล้าเป็นพวกบ้าสมุนไพร พอพูดถึงวัตถุดิบยาก็จะลืมไปหมดทุกสิ่งอย่าง มีคนไม่น้อยล้วนบอกว่าผู้อาวุโสจี้คนนี้น่าเบื่อสุดๆ เพราะสิ่งที่เขาพูดมามากที่สุดล้วนเป็นวัตถุดิบยา

แต่ไม่ใช่คนทั้งหมดที่จะสนใจต่อวัตถุดิบยา ต่อให้ศิษย์ก่อนหน้าของเขาคนนั้นก็ยังรู้สึกอึดอัด เรียนรู้วัตถุดิบยาไปเองก็ไม่จบไม่สิ้นเสียที

แต่ว่าตอนนี้เขากลับพบว่าฟู่จาวหนิงนั้นฟังอย่างตั้งใจ กระทั่งบางครั้งที่ตามไม่ทันยังบอกให้ผู้อาวุโสจี้อธิบายอีกรอบด้วย

คนหนึ่งสอนอย่างละเอียด อีกคนก็เรียนอย่างตั้งใจ

เซียวหลันยวนเองก็มองอยู่ข้างๆ จู่ๆ ที่หูก็กระดิกเล็กน้อย มีร่างแฉลบผ่านไปข้างกาย จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือลมฟาดคนหนึ่งลอยออกมาจากด้านหลังกอหญ้า

อาวุธลับในมือคนผู้นั้นยังไม่ทันขว้างออกมา ร่างกายก็ร่วงลงไปบนพื้นแล้ว และรีบกระโจนกลับออกมาอย่างรวดเร็ว มองไปทางเซียวหลันยวนอย่างขุ่นเคือง

"อ๋องเจวี้ยน ทำไมถึงมาหลอกหลอนไม่หยุดแบบนี้?"

ไห่ฉางจวิ้น

"เจ้าต่างหากกระมังที่คอยหลอกหลอนไม่หยุด?"

"ฟู่จาวหนิงขโมยไหมใจโลหิตของข้าไป!"

ไห่ฉางจวิ้นคิดจะกลับไปที่เผ่าโม๋ลั่ว แต่ที่นางออกมาครั้งนี้ ไม่ได้ชนะพิธีเดิมพันโอสถแล้วยังเสียไหมใจโลหิตไปอีก ไม่กล้าที่จะกลับไปเช่นนี้

ถ้ากลับไปแล้วให้ศัตรูในเผ่ารู้ว่านางไม่มีไหมใจโลหิตแล้ว จะต้องถูกใช้โอกาสนี้มาแย่งตำแหน่งนักบุญหญิงของนางไปแน่

"นางบอกแล้วว่าไม่มี"

เซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ

"นางเป็นคนโกหกปลิ้นปล้อน!"

จิตสังหารเซียวหลันยวนกระพือขึ้น

ไห่ฉางจวิ้นจับได้ถึงจิตสังหารของเขาทันที ใจนางเต้นแรง ผละถอยออกมาสองก้าวด้วยสัญชาตญาณ "แต่ครั้งนี้ข้าไม่ได้ตามนางมา ข้ามาเพราะซือถูไป๋"