อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 406

ผู้อาวุโสจี้ถลึงตามองนาง

"เขายังหาไม่เจอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ก็ไม่ได้มาขุดด้วยกันด้วย แล้วจะแบ่งให้เขาทำไมกัน? มีความจำเป็นอะไรที่ต้องแบ่ง? แล้วเขามีคุณสมบัติอะไรถึงจะได้รับการแบ่ง?"

ถ้าหากหาเจอด้วยกัน ถ้าหากซือถูไป๋เข้ามาขุดด้วยกัน เช่นนั้นพวกเขาก็จำใจต้องหารือเรื่องแบ่งของอย่างเสียมิได้ ตอนนี้ซือถูไป๋ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ แล้วจะมาแบ่งอะไร?

"อ๋องเจวี้ยน ท่านว่าจริงไหม?"

ผู้อาวุโสจี้ถามเซียวหลันยวน

"ผู้อาวุโสจี้พูดไว้ถูกต้อง" เซียวหลันยวนพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด

"ดูสิ อ๋องเจวี้ยนเองก็ยังเห็นด้วยกับข้า เอาล่ะเอาล่ะ เจ้ารีบขุดเข้า ระวังมือของเจ้าด้วย" ผู้อาวุโสจี้เร่งรัดฟู่จาวหนิง

เขาไม่เพียงแต่ไม่อยากจะแบ่งวัตถุดิบยาให้ซือถูไป๋ แต่ยังกลัวว่าตอนนี้เขาจะเข้ามาด้วย

"หญิงสาวอย่างเจ้าอะไรก็ดีไปหมด แต่บางครั้งจะใจอ่อนไปหรือไม่?"

ผู้อาวุโสจี้นั่งบ่นกระปอดกระแปดอยู่ข้างๆ "อย่างที่รักษาอาการให้ผู้เฒ่าหวางนั่นด้วย เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย และจะต้องเสียเวลาอย่างมากอีก แต่เจ้ากลับไม่เก็บเงินสักแดงเดียว เจ้าเป็นเช่นนี้ หลังจากนี้อาชีพหมอคงจะเลี้ยงตนเองไม่ไหว"

"อาจารย์" ฟู่จาวหนิงขุดเถาขมเฝื่อนอย่างคล่องแคล่วว่องไว พูดไปด้วย "การสกัดยาของข้าถึงจะเป็นความสามารถในการเลี้ยงดูตนเองของข้า ข้ารักษาก็ได้สกัดยาก็ได้ ไม่ได้เป็นแต่แค่วิชาแพทย์เท่านั้น"

"ชิ เจ้ายังยกหางขึ้นอีกหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าสกัดยาได้ มาเจอกับคนป่วยที่จนจนไม่มีอะไรจะกินก็ยังจะเก็บเงินพวกเขา ดูท่าตอนที่ควรจะให้เปล่าก็คงจะให้เปล่าออกไปนั่นล่ะ"

ผู้อาวุโสจี้ยังดึงเซียวหลันยวนมาติดร่างแหด้วย "อ๋องเจวี้ยนท่านว่าใช่ไหมล่ะ? นางนี่โง่เง่าเสียจริง"

"จวนอ๋องเจวี้ยน ก็ยังร่ำรวยอยู่นะ"

เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็โพล่งออกมาคำหนึ่ง

ตอนนี้กระทั่งฟู่จาวหนิงก็ยังมองไปทางเขา ไม่เข้าใจความหมายของเขา

"เลี้ยงนาง เหลือจะเฟือ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอีก

"ฮ่าๆ เช่นนั้นก็ได้ เช่นนั้นก็ได้" ผู้อาวุโสจี้ฟังเข้าใจแล้ว "โชคดีที่จาวนิงแต่งงานแล้ว ซ้ำยังแต่งกับอ๋องเจวี้ยนอีก ไม่เช่นนั้นคงเอาตัวไม่รอดแล้ว"