อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 408

"ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อนรน"

พอเห็นเสี่ยวเถาร้อนรนจนร้องไห้ ฟู่จาวหนิงก็เข้าประคองนาง

"แต่ว่าคุณหนูเองก็ดมกลิ่นไม่ออกแล้วนี่" เสี่ยวเถารู้สึกแปลกหน่อยๆ "เอ๋ ไม่ใช่สิ คุณหนู แล้วทำไมตอนนี้ข้าถึงได้กลิ่นหอมของเทียบเชิญนั่นแล้วล่ะ?"

"เพราะไม่ใช่ว่าประสาทรับกลิ่นจะหายไปทั้งหมด เพียงแต่จะไม่ได้ไวเหมือนเมื่อก่อน ไม่ค่อยปกติเท่านั้น เจ้าตอนนี้ที่ได้กลิ่นหอมของเทียบเชิญไม่ได้หนักหน่วงเหมือนเมื่อวานใช่ไหม? นี่ก็เพราะประสาทรับกลิ่นเริ่มกลับมาแล้ว"

"ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง ข้าคิดว่าวางทิ้งไว้สักวันกลิ่นหอมก็จะจางไป"

"ในนี้น่าจะยังมีตัวยาที่ทำให้กลิ่นคงไว้อยู่ ดังนั้นกลิ่มหอมจึงไม่จางหายไปไวนัก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น "เจ้าอย่าลืมว่าคุณหนูของบ้านเจ้าทำอะไร พิษแค่นี้ข้าแก้ไขได้อยู่"

ฟู่จาวหนิงให้นางรอก่อน ตนเองเข้าไปในห้อง เพียงไม่นานก็หยิบยาลูกกลอนที่ปั้นลวกๆ ออกมาเม็ดหนึ่ง

"กินลงไปก็พอแล้ว"

เสี่ยวเถารับยาลูกกลอนเม็ดนี้ ยัดลงไปในปากทันที

"เจ้าเชื่อใจข้าขนาดนั้นเลยหรือ?"

"แน่นอนสิเจ้าคะ ท่านเป็นคุณหนูของข้านะ ยิ่งไปกว่านั้นวิชาแพทย์ของคุณหนูก็ยังยอดเยี่ยมมากด้วย" เสี่ยวเถากลืนยาลูกกลอนเม็ดนั้นลงไป ถอนหายใจโล่งออกมาทันที

ฟู่จาวหนิงเองก็กินลงไปเม็ดหนึ่งด้วย

"คุณหนู ด้านบนเขียนอะไรไว้หรือ ข้าไม่ได้อ่าน ใครกันที่ทำร้ายท่าน?"

เสี่ยวเถาตอนนี้โกรธมาก

หลังจากนี้ถ้านางต้องรับเทียบเชิญคงต้องดูดีดีหน่อยแล้ว ถ้ากลิ่นไม่ถูกต้องก็จะไม่ส่งต่อให้คุณหนูตรงๆ

ครั้งนี้ยังดีที่แค่ประสาทรับกลิ่นเสียไป ถ้าไปเจอกับยาพิษรุนแรงเข้าจะทำอย่างไรกัน?