อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 420

ซ่งอวิ๋นเหยาตรวจสอบเรื่องมาไม่น้อยเลย

อย่างคนที่ตระกูลฟู่ค่อนข้างให้ความสำคัญในตอนนี้ หรือก็คือเซี่ยซือฮูหยินรองหลินกับลูกสาวของนางหลินอันห่าว

นี่เรื่องมาจากก่อนหน้าพิธีเดิมพันโอสถ เซี่ยซื่อพาหลินอันห่าวไปบ้านตระกูลฟู่รอบหนึ่ง

และครั้งนั้นหมอเฉียนก็ยังส่งคนไปลงมือกับหลินอันห่าวอย่างไม่ยอมปล่อยวางอีกด้วย จนเรื่องราวบานปลายใหญ่โต ต่อมาตอนพิธีเดิมพันโอสถ ฟู่จาวหนิงก็จับจ้องไปยังหมอเฉียนอยู่พักหนึ่ง

ซ่งอวิ๋นเหยาส่งคนไปตรวจสอบ และตรวจสอบเรื่องนี้มาได้ หมอเฉียนยังพูดว่าฟู่จาวหนิงเพ่งเล็งเขาโดยเฉพาะเพราะเรื่องนั้น

ประโยคนี้ ซ่งอวิ๋นเหยาจดจำไว้ในใจ

ที่ทำให้ฟู่จาวหนิงเพ่งเล็งไปยังหมอเฉียนหมอหม่าได้ นี่ก็อธิบายได้ว่านางเป็นห่วงเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าวมาก

ผู้เฒ่าฟู่อยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน ยิ่งไปกว่านั้นนางยังให้คนไปตรวจสอบออกี ว่าบ้านตระกูลฟู่มีกี่คนที่คอยคุ้มกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถดึงผู้เฒ่าฟู่ออกมา ไม่อาจลงมือกับพวกเขาได้

เช่นนั้นนางก็ต้องพุ่งไปที่หลินอันห่าวเท่านั้นแล้ว

และตามคาด ฟู่จาวหนิงพอเห็นหลินอันห่าวถูกแต่งตัวเป็นเหมือนนางคณิกา ก็โมโหจนปอดแทบฉีก

ต่อให้นางดูแล้วเหมือนจะควบคุมไว้อยู่ แต่นั่นก็แค่ภายนอก เป็นเพราะนางควบคุมไว้เป็นอย่างดี แต่ความเป็นจริงคือโมโหขึ้นมาแล้ว

"ท่านพี่อวิ๋นเหยา ท่านร้ายกาจจริงๆ"

ซ่งหยวนหลินเอ่ยชมซ่งอวิ๋นเหยาขึ้นมาอีกครั้งอย่างอดไม่อยู่ ก่อนหน้านางนางก็รู้ ไม่ว่าคนอื่นจะร้ายกาจแค่ไหน จะต้องไม่มีทางเหนือกว่าท่านพี่อวิ๋นเหยา

ดังนั้น นางจึงคอยซ่งอวิ๋นเหยากลับมาตลอด

"ปากเล็กๆ ของเจ้านี่มันหวานเเหลือเกิน แต่ว่า หลังจากนี้เจ้าก็ต้องเรียนรู้เอาไว้ อย่าเอาแต่โมโหหงุดหงิด มีเรื่องมากมายที่ต้องพึ่งพาสมองความคิด ไม่ใช่ว่าใครเสียงดังกว่าก็เอาชนะได้"

"ข้ารู้แล้ว แต่ข้าบ้างครั้งก็อดทนเอาไว้นะ"

"ค่อยๆ เรียนรู้"

"ท่านพี่อวิ๋นเหยา คำพูดที่ฟู่จาวหนิงพูดก่อนหน้านี้ ท่านเองก็โกรธมากใช่ไหม?"

"ข้าโกรธแล้วทำไมหรือ" ซ่งอวิ๋นเหยายิ้มเย็นชา "ข้าแค่คิดถึงว่าฟู่จาวหนิงนางสุดท้ายก็ต้องแพ้ให้ข้า แล้วยังหลุดเข้าไปอยู่ในแผนการข้าอีก แค่นี้ก็ไม่โกรธแล้ว"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน