อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 421

สาเหตุที่ตอนนี้ยังไม่ไปแต่ยังอยู่ที่นี่ เพราะอยากจะเห็นว่าซ่งอวิ๋นเหยาถัดจากนี้เตรียมแผนอะไรไว้

"หลิงเล่อ"

เสียงหนึ่งดังเข้ามาแต่ไกล

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเสียงนี้ก็จำได้ทันที เสียงของเซียวเหยียนจิ่ง

นางเข้าใจแผนการของซ่งอวิ๋นเหยาขึ้นมาทันที

ถ้าเป็นเซียวเหยียนจิ่งล่ะก็ ต่อให้ไม่สมเหตุสมผลแค่ไหน ถ้ายังมีเรื่องที่นางเอาแต่วิ่งไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งของเมื่อก่อนอยู่ล่ะก็ เป็นใครใครก็เชื่อ!

แต่คนที่เซียวเหยียนจิ่งเรียกคือใครกัน?

หลิงเล่อ?

เสียงฝีเท้ามาถึงนอกศาลา

เรือนนี้ ประตูเรือนล้วนถูกบังไว้หมด ด้านนอกศาลามีม่านบังไว้ แล้วยังจุดเตาเติมส่วนผสมลงไป ใครเข้ามาก็คงติดกับกันทั้งนั้น

ซ่งอวิ๋นเหยาพวกนางก่อนหน้านี้จะต้องกิจยาแก้พิษไว้แล้ว

แต่เซียวเหลียนจิ่งนี่มันอย่างไรกัน?

ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้?

"ท่านหญิงหลิงเล่อ ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านจะนัดข้าออกมา ข้ามาแล้ว หลิงเล่อท่านมีเรื่องอะไรคุยกับข้าหรือ?"

เซียวเหยียนจิ่งพอเข้ามาในศาลา ฟู่จาวหนิงก็ได้กลิ่นสุราเข้มข้นลอยเข้ามาแล้ว

ได้ยินว่าเซียวเหยียนจิ่งมาที่หอจันทร์หยาดเพราะชอบสุรา ตอนแรกสุดนางยังคิดจะหมักเหล้าไปขายด้วยซ้ำ แต่ว่าหลังจากเห็นผู้เฒ่าฟู่ก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่ดี

ถ้าในบ้านมีแต่กลิ่นสุรา ผู้เฒ่าฟู่คงจะรักษาอาการป่วยได้ลำบาก ต่อมาที่นางหาวัตถุดิบยาได้จึงล้มเลิกแผนการหมักเหล้านี้ไป

ได้ยินว่าชากับสุราของหอจันทร์หยาดยอดเยี่ยมมาก เซียวเหยียนจิ่งช่วงนี้ก็มักจะแช่ตัวอยู่ในนี้

พิษของที่นี่บวกกับเมามายไปแล้ว ต่อให้เขาอารมณ์ไม่ตื่นเต้นก็ยังติดกับได้ง่ายๆ

"เช่นนั้นก็น่าเสียดาย ข้าชอบที่จะเห็นเจ้าอยู่กับหลี่จื่อเหยาเสียด้วย"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงยืดตัวตรง หันตัวกลับมา

"เฮือก" พอเห็นเซียวเหยียนจิ่งที่หน้าแดงเหมือนตูดลิง นางก็รู้ว่าเขาติดพิษไปแล้วไม่เบา ใบหน้าแดงนั่นเล่นเอานางสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว

เซียวเหยียนจิ่งเองก็มองเห็นฟู่จาวหนิงแล้ว แต่ว่าสายตาของเขากลับไม่เพ่งมองแล้ว ดูเลือนลางไปหน่อยๆ

"เจ้า เจ้าไม่ใช่หลิงเล่อ เจ้าคือ" เขาประชิดตัวเข้ามา "เจ้าคือฟู่จาวหนิง!"

"ยังมองออกนี่ว่าข้ามา แต่ว่าก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เซียวเหยียนจิ่ง ข้าจะไม่ช่วยเจ้าหรอกนะ"

ตอนฟู่จาวหนิงพูดก้ได้ยินด้านนอกเรือนมีเสียงฝีเท้าลอดเข้ามา แล้วยังตะโกนเสียงดังอีกด้วย "ท่านพี่เซียว!"

เอ๋?

หลี่จื่อเหยา?