อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 424

คนเหล่านี้พอเข้ามาก็พิสูจน์ไปแล้วว่าในนี้คือเซียวเหยีนจิ่ง และคนอื่นๆ ก็พูดกันว่าฟู่จาวหนิงอยู่ด้านใน

สีหน้าชิงอีขาวซีดไปแล้ว

เขาตอนนี้อยากจะตีท่านอ๋องให้สลบแล้วพาออกไปเสียจริง

ถ้าเผื่อ ถ้าเผื่อด้านในเป็นพระชายาจริงๆ เขากังวลว่าท่านอ๋องจะรับการกระตุ้นนี้ไม่ไหวจนกระอักเลือดสดออกมาแน่ๆ

ท่านอ๋องรับการกระตุ้นเช่นนี้ไม่ไหวหรอก

แต่ว่าเขาก็รู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่มือของท่านอ๋อง แล้วจะไปตีท่านอ๋องให้สลบได้อย่างไร

"ไป"

เซียวหลันยวนคำนี้เหมือนลอดออกมาจากไรฟัน

"ท่านอ๋อง?"

ชิงอีอันที่จริงก็เข้าใจความหมายของเซียวหลันยวน

ท่านอ๋องทำให้เขาไปหิ้วตัวคนในศาลาออกมา

แต่ถ้าเผื่อด้านในเป็นพระชายาจริง แล้วเขาจะกล้าลงมือได้อย่างไร?

"ข้าจะเข้าไปเอง"

เซียวหลันยวนพอเห็นคนทั้งหมดแข็งทื่ออยู่กับที่ และในศาลายังคงส่งเสียงเช่นนั้นออกมา แจ่มชัดเสียขนาดนี้

เขาก้าวเดินออกไป

ทีละก้าว ทีละก้าว ทีละก้าว เดินตรงไปยังศาลา

เซียวหลันยวนรู้สึกว่าดวงตาตนเองเลือนรางขึ้นมา และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเลือดพุ่งขึ้นด้านบนหรือไม่ ทำให้เบื้องหน้าของเขาดูเลือนๆ ขึ้นมาเล็กน้อย

และตอนนี้เอง จู่ๆ เขาก็พบว่าตนเองก็มีช่วงเวลาที่อ่อนแอและหวาดกลัวด้วย

เขารู้สึกว่าตนเองรับการกระทบกระเทือนเช่นนี้ไม่ไหว

ถ้าหากเห็นว่าคนที่อยุ่กับเซียวเหยียนจิ่งคือฟู่จาวหนิง เขาคงบ้าแน่ๆ

เพราะอะไรกัน?

แค่เพราะหน้าตาและเกียรติยศหรือ?

เซียวหลันยวนคิดขึ้นอย่างมึนงง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าไม่ใช่แค่สองมือที่กำแน่น กระทั่งฟันเองก็ยังกัดจนแน่นอีกด้วย ตอนที่เดินจังหวะก้าวก็แข็งทื่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน