อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 441

เสิ่นเสวียนรับกระดาษชิ้นนั้นมา มองภาพบนตราหยก หลังจากฟังคำพูดนางจบก็ใช้นิ้วชี้

เขานิ่งงันไปครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า "บนตราหยนกี้ไม่น่าจะใช้อักษรฟู่ แต่เป็นอักษรเชี่ยว"

"เชี่ยว?"

"ถูกต้อง น้องสาวที่หายไปมีชื่อว่าเสิ่นเชี่ยว ตราหยกชิ้นนั้น น่าจะใช้รูปภาพของนาง มีคนสลักตราหยกนี้ให้นางโดยใช้ชื่อของนาง" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจน

"เสิ่นเชี่ยว"

ฟู่จาวหนิงทวนชื่อนี้ซ้ำ

ท่านปู่ก่อนหน้านี้เคยพูดไว้ ว่าอักษรฟู่บนตราหยกชิ้นนั้น คือสิ่งที่พ่อของนางสลักขึ้นมาใหม่ เพื่อทับอักษรเดิมลงไป บอกว่าเดิมทีบนนั้นไม่ใช่อักษรฟู่

"ตราหยกแบบนี้ บนโลกนี้จะมีชิ้นอื่นอยู่ด้วยไหม?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นมาอีกครั้ง

"น่าจะไม่มี หนึ่งคือ ภาพนี้มีแค่บ้านของข้าที่รู้จัก ไม่ได้ถ่ายทอดออกไปภายนอก สองคือ ชื่อขงน้องสาวที่สาบสูญไปอันที่จริงก็มีไม่กี่คนที่รู้จัก"

หลังจาถามฟู่จาวหนิงชัดเจน คำพูดของเสิ่นเสวียนก็เปลี่ยนไป

"เช่นนั้น ตอนนี้ก็คงจะวนมาถึงปัญหาที่ข้าจะถามพระชายาได้แล้วใช่หรือไม่?"

ฟู่จาวหนิงถามไปตั้งมากมายก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกไม่ถูกต้องแน่ ดังนั้นนางจึงผายมือออก เอ่ยขึ้นว่า "ท่านปู่ของข้าพูดว่า ว่าตราหยกชิ้นนั้นเป็นของแม่ข้า อักษรฟู่ด้านบนนั้นพ่อของข้าเป็ฯคนสลักลงไป แต่ว่าเรื่องที่แท้จริงเป็นเช่นไร ข้าเองก็ไม่รู้"

"แม่ของท่านหรือ?"

เสิ่นเสวียนเดิมทีก็มีสีหน้าเรียบสงบอยู่ตลอดตอนนี้ถูกตีจนแตกแล้ว

"ใช่แล้ว แม่ของข้าสกุลหลิน บ้านของนางเองก็อยู่ที่เมืองหลวงด้วย นางหายสาบสูญไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนี้เป็นตายก็ไม่ทราบ พ่อของข้าเองก็น่าจะไปหาตัวนางแล้ว ดังนั้นจึงหายสาบสูญไปสิบกว่าปีด้วยเช่นกัน"

ฟู่จาวหนิงพูดถึงสถานการณ์ของบ้านตนเอง แต่ก็ยังเลี่ยงเรื่องระหว่างนางกับเซียวหลันยวน

เพียงแต่พอพูดถึงท้ายสุด เสิ่นเสวียนก็ยังมองไปทางเซียวหลันยวน

"ท่านบอกว่าปีนั้นที่พ่อแม่ของท่านหายสาบสูญ หรือก็คืออ๋องเจวี้ยนในตอนเด็กถูกคนวางยาพิษในวังหลวงจนเกือบจะวายชีวี แล้วผู้ต้องสงสัยที่วางยาพิษก็ยังเป็นฮูหยินน้อยจากครอบครัวที่ร่ำรวยเล็กๆ คนหนึ่ง ดังนั้น พ่อแม่ของท่านเป็นคู่กรณีหรือ?"

พรึบ

ฟู่จาวหนิงหันไปมองเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน