อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 442

ครั้งแรกที่ได้ยิน

ใช่แล้ว

หมอที่เสิ่นเสวียนเคยพบก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ล้วนพูดว่าเขาป่วย ไม่ก็บอกว่าเขาติดพิษ แต่ที่ว่าป่วยอะไร ติดพิษได้อย่างไร แล้วติดพิษอะไร เหล่าหมอก็ล้วนพูดออกมาไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองก็ลองย้อนคิดไปถึงวันที่ข้าเริ่มป่วยจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่พบว่าใครมาวางพิษใส่ข้า แล้ววางพิษลงมาอย่างไร

และเรื่องเช่นนี้ก็ทำให้เขาอนุมานถึงคนมากมายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ได้อะไร

"เรื่องนี้ก็ปกติ หมอทั่วไปคงมองไม่ออกหรอก"

ฟู่จาวหนิงตอนที่พูดก็ไม่ได้มีเจตนาจะกดดันหมอคนอื่น และไม่ได้ดูถูกใครด้วย หลักๆ คือยุคสมัยแตกต่างกันการพัฒนาทางวิทยาศาสตร์ก็แตกต่างกัน ยุคนี้ยังไม่รู้จักรังสี การที่พวกหมอตรวจไม่พบสาเหตุที่แท้จริงจึงเป็นเรื่องปกติ

ก็แค่พวกเขาไม่รู้จักเท่านั้นเอง

ดังนั้นพอพูดขึ้นมา นางจึงดูกร่างขึ้นมา

เสิ่นเสวียนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ต่อให้ฟังออกว่าอาการป่วยของตนเองจะดูหนักหนาดูยุ่งยากนักก็ตาม แต่เขาก็ยังหัวเราะออกมา

"ถ้าพูดเช่นนี้ วิชาแพทย์ของพระชายก็ยอดเยี่ยมมากจริงๆ"

ทหารที่อยู่ข้างๆ ก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ "พระชายาอ๋องเจวี้ยน นายท่านของข้าป่วยเป็นอะไรหรือ?"

พวกเขาเดินมาทางแคว้นเจานับพันลี้ ถ้ายังรักษาไม่ได้ ก็คงต้องรองานประชุมหมอใหญ่ปีหน้าแล้ว

แต่ว่ายังอีกตั้งหนึ่งปี ร่างกายนายท่านน่าจะทนรับไม่ไหวแล้ว

ถ้าใช้พลังของตระกูลเสิ่นรวมรวมหมอเลื่องชื่อในใต้หล้ามาไว้ด้วยกัน มันจะเอิกเกริกเกินไปถึงตอนนั้นองค์จักรพรรดิคงจะมาลงมือกับบ้านตระกูลเสิ่นอย่างอดไม่อยู่เป็นแน่

ฟู่จาวหนิงสีหน้าปั้นยาก

ทหารเองพอเห็นสีหน้านั้นใจก็ดิ่งวูบ

เสิ่นเสวียนก็มองออกแล้ว

"ไม่เป็นไร ท่านพูดมาตรงๆ เถอะ จะเป็นหรือตายข้าก็รับได้ทั้งนั้น"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน