อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 442

ครั้งแรกที่ได้ยิน

ใช่แล้ว

หมอที่เสิ่นเสวียนเคยพบก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ล้วนพูดว่าเขาป่วย ไม่ก็บอกว่าเขาติดพิษ แต่ที่ว่าป่วยอะไร ติดพิษได้อย่างไร แล้วติดพิษอะไร เหล่าหมอก็ล้วนพูดออกมาไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองก็ลองย้อนคิดไปถึงวันที่ข้าเริ่มป่วยจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่พบว่าใครมาวางพิษใส่ข้า แล้ววางพิษลงมาอย่างไร

และเรื่องเช่นนี้ก็ทำให้เขาอนุมานถึงคนมากมายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ได้อะไร

"เรื่องนี้ก็ปกติ หมอทั่วไปคงมองไม่ออกหรอก"

ฟู่จาวหนิงตอนที่พูดก็ไม่ได้มีเจตนาจะกดดันหมอคนอื่น และไม่ได้ดูถูกใครด้วย หลักๆ คือยุคสมัยแตกต่างกันการพัฒนาทางวิทยาศาสตร์ก็แตกต่างกัน ยุคนี้ยังไม่รู้จักรังสี การที่พวกหมอตรวจไม่พบสาเหตุที่แท้จริงจึงเป็นเรื่องปกติ

ก็แค่พวกเขาไม่รู้จักเท่านั้นเอง

ดังนั้นพอพูดขึ้นมา นางจึงดูกร่างขึ้นมา

เสิ่นเสวียนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ต่อให้ฟังออกว่าอาการป่วยของตนเองจะดูหนักหนาดูยุ่งยากนักก็ตาม แต่เขาก็ยังหัวเราะออกมา

"ถ้าพูดเช่นนี้ วิชาแพทย์ของพระชายก็ยอดเยี่ยมมากจริงๆ"

ทหารที่อยู่ข้างๆ ก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ "พระชายาอ๋องเจวี้ยน นายท่านของข้าป่วยเป็นอะไรหรือ?"

พวกเขาเดินมาทางแคว้นเจานับพันลี้ ถ้ายังรักษาไม่ได้ ก็คงต้องรองานประชุมหมอใหญ่ปีหน้าแล้ว

แต่ว่ายังอีกตั้งหนึ่งปี ร่างกายนายท่านน่าจะทนรับไม่ไหวแล้ว

ถ้าใช้พลังของตระกูลเสิ่นรวมรวมหมอเลื่องชื่อในใต้หล้ามาไว้ด้วยกัน มันจะเอิกเกริกเกินไปถึงตอนนั้นองค์จักรพรรดิคงจะมาลงมือกับบ้านตระกูลเสิ่นอย่างอดไม่อยู่เป็นแน่

ฟู่จาวหนิงสีหน้าปั้นยาก

ทหารเองพอเห็นสีหน้านั้นใจก็ดิ่งวูบ

เสิ่นเสวียนก็มองออกแล้ว

"ไม่เป็นไร ท่านพูดมาตรงๆ เถอะ จะเป็นหรือตายข้าก็รับได้ทั้งนั้น"

"ลุกขึ้นลุกขึ้น ขอแค่ท่านเสิ่นยินยอมเห็นด้วย ข้าสามารถเป็นหมอที่รักษาหลักให้เขาได้" ฟู่จาวหนิงบอกว่า

"เช่นนั้นพระชายาอ๋องเจวี้ยนโปรดช่วยด้วยเถิด"

"ได้ แต่ว่าท่านทางนี้จะยุ่งยากหน่อย อย่างน้อยต้องใช้เวลาสักครึ่งปีเพื่อพักฟื้น ท่านอยู่ในเมืองหลวงสักครึ่งปีได้ไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม

เสิ่นเสวียนเพิ่งจะครุ่นคิด ทหารข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นมา "นายท่าน จะเรื่องใดไม่สำคัญเท่าสุขภาพของท่าน!"

"นี่ก็จริง ถ้าคนยังอยู่ จึงจะสามารถทำเรื่องต่างๆ ได้มากขึ้น แต่ถ้าคนไม่อยู่แล้ว เรื่องอะไรก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น" ฟู่จาวหนิงอยากจะรั้งเสิ่นเสวียนเอาไว้ก่อน "อย่างไม่ปิดบังท่านเสิ่น สิ่งนี้ถ้าไม่รักษา ก็คงจะทนได้อีกไม่นานแล้ว"

เสิ่นเสวียนพอได้ยินคำพูดของนางก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"ท่านพูดออกมาตรงไปตรงมาเสียจริง หมอคนอื่นล้วนไม่กล้าพูดเช่นนี้กับข้าว่าข้ายังเหลือเวลาอีกไม่มาก"

"ข้าเห็นว่าท่านเสิ่นไม่ใช่คนที่อ่อนแอแบบนั้น"

"ได้ ข้าจะอยู่ที่เมืองหลวงแคว้นเจาอีกครึ่งปี ถัดจากนี้ในช่วงครึ่งปี ก็รบกวนพระชายาอ๋องเจวี้ยนด้วย"