อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 443

เสิ่นเสวียนพูดจบก็หมุนตัวไปทางเซียวหลันยวน "อ๋องเจวี้ยนไม่มีความเห็นใดกระมัง?"

"ข้า"

"เขาจะมีความเห็นอะไรได้? คนที่รักษาอาการป่วยให้เขาก็คือข้านะ" ฟู่จาวหนิงฮึดฮัด

"ใช่แล้ว พระชายาของข้าพูดถูกต้อง" เซียวหลันยวนพยักหน้า

แต่ว่าคำพูดของเขาก็เปลี่ยนไป "แต่ว่า ค่ารักษาของท่านเสิ่น"

"แน่นอนว่าจะไม่ให้ขาดตกบกพร่อง พระชายาอ๋องเจวี้ยนบอกมาเท่าไรก็คือเท่านั้น"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่เกรงใจ "ข้าคิดเงินแพงอยู่นะ"

"ได้" เสิ่นเสวียนไม่ถามอะไรเลย

"เช่นนั้นวันนี้จ่ายก่อนหนึ่งพันตำลึงแล้วกัน หลังจากนี้ทุกเดือนก็จ่ายมาหนึ่งครั้ง"

"อาลั่ว ไปเอาเงินมา" เสิ่นเสวียนเอ่ยกับลุงคนนั้น

ที่แท้ก็คือลุงลั่วนี่เอง

เงินหยิบมาแล้ว ฟู่จาวหนิงก็เก็บไปอย่างไม่เกรงใจ

"เช่นนั้นตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือต้องหาต้นกำเนิดของรังสี"

"อะไรคือต้นกำเนิดของรังสี?" ลุงลั่วถาม

เสิ่นเสวียนเข้าใจขึ้นมา "ท่านกำลังพูดถึงวัตถุที่ปล่อยรังสีจนทำให้ข้าเจ็บป่วยสินะ?"

"ถูกต้อง ในเมื่ออาการป่วยของท่านแย่ลงเรื่อยๆ ก็อธิบายได้ว่าของชิ้นนี้ยังอยู่ข้างกายท่านมาตลอด ถ้าหากช่วงนี้ท่านไม่ได้ออกไปที่ไหน เช่นนั้นสิ่งของก็น่าจะอยู่ในห้องนั้น ตอนนี้อาจจะไม่ได้นำมาด้วย แต่ถ้าหากเดิมทีท่านต้องไปไหนมาไหนอยู่ตลอด ก็อธิบายได้ว่าของชิ้นนั้นเป็นของที่ต้องพกไปไหนมาไหน"

พอได้ยินคำพูดของนาง ทหารก็หน้าเปลี่ยนสี

"ที่น่าเสียดายก็คือ เมื่อครึ่งปีก่อน ข้าเองก็วิ่งไปวิ่งมาอยู่ตลอด" เสิ่นเสวียนถอนหายใจ "ส่วนเรื่องของพกติดตัว ล้วนให้คนที่เชื่อถือได้จัดการไปแล้ว"

สาเหตุที่เขาถอนหายใจ แน่นอนว่าที่พูดมาเช่นนี้ เป็นไปได้มากว่าคนที่เขาเชื่อใจทรยศหักหลังเขาไปแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน