อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 440

"อ๋องเจวี้ยน พระชายาอ๋องเจวี้ยน"

เสิ่นเสวียนหลังจากทักทายพวกเขาก็ให้คนนำใบชากล่องหนึ่งเข้ามา

"ก่อนหน้านี้บอกว่าจะมอบใบชาให้กับอ๋องเจวี้ยน แต่เพราะอาการป่วยยังไม่ค่อยดีนัก จึงไม่ได้ไปเยี่ยมถึงหน้าประตูเสียที ต้องลำบากอ๋องเจวี้ยนนำกลับไปเองเสียแล้ว"

"ขอบคุณมาก"

เซียวหลันยวนเอ่ยกับฟู่จาวหนิงว่า "ชาของท่านเสิ่นรสชาติดีมาก"

ฟู่จาวหนิงประหลาดใจเล็กๆ เพราะว่าอาจารย์ฟิสิกส์ของนางคนนั้นก็ชอบดื่มชามาก ยิ่งไปกว่านั้นว่ากันว่าชาของเขารสชาติดีมากด้วย

นี่บังเอิญเกินไปแล้ว

อาจจะเพราะความบังเอิญนี้ ฟู่จาวหนิงจึงรู้สึกสนิทสนมกับเสิ่นเสวียนหน่อยๆ

"หลังจากมาถึงเมืองหลวงได้ยินว่า วิชาแพทย์ของพระชายาอ๋องเจวี้ยนยอดเยี่ยมมาก" เสิ่นเสวียนมองนาง

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "วิชาแพทย์ของข้าก็ไม่เลวจริงๆ นั่นล่ะ"

พอได้ยินคำตอบนาง เสิ่นเสวียนก็ตกตะลึงไป จากนั้นจึงหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ "เช่นนั้นพระชายาอ๋องเจวีย้นช่วยตรวจอาการให้ข้าหน่อยได้ไหม?"

"แน่นอน"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ชักช้า ขอน้ำมาล้างมือทันที จากนั้นก็เดินไปตรวจอาการให้เขาอย่างละเอียด

ชีพจรของเสิ่นเสวียน สับสนอย่างมาก

มองห่างๆ ยังพอไหว แต่พอมองใกล้ๆ ก็รู้สึกว่าผิวหนังของเขาเหมือนจะออกใสๆ เทาๆ เขียวๆ นี่แทบจะเป็นคนที่ใกล้ตายอยู่แล้ว

ฟู่จาวหนิงแอบตกตกตะลึงในใจ หลังจากนั้นจึงมองเห็นภาพที่ปกไว้บนคอเสื้อของเขา

นั่นเป็นรูปที่อยู่บนตราหยกจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นรูปนี้ยังดูซับซ้อนสวยงามกว่าระดับหนึ่งด้วย

นางมองเพียงสองผาดเท่านั้น เสิ่นเสวียนกลับสังเกตเห็นเสียแล้ว

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนเห็นตราประทับของตระกูลข้าแล้วหรือ?"

ซี๊ด

ฟู่จาวหนิงหรุบตาลง

"ท่านเสิ่น ข้าเคยเห็นรูปนี้จากอีกที่หนึ่ง"

เสิ่นเสวียนมองนางทันควัน

"ตอนนี้ท่านเสิ่นคิดว่าข้าควรจะพูดอาการป่วยของท่าน่อน หรือว่าจะพูดเรื่องภาพนี้ก่อนดี?" ฟู่จาวหนิงถาม

กระทั่งเซียวหลันยวนที่ได้ยินคำนี้ก็ยังรู้สึกเกินคาด ขณะเดียวกันก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ หญิงสาวคนนี้เกินความคาดหมายจริงๆ ให้นางพูดไปตรงๆ แต่นี่นางยังให้อีกฝ่ายได้เลือกอีก

ลองดูว่าเสิ่นเสวียนจะเลือกอย่างไร บางทีอาจจะมองออกถึงท่าทีของเขาต่อภาพนี้ก็ได้

เสิ่นเสวียนมองเขม็งไปที่ฟู่จาวหนิง รู้สึกสนใจต่อตัวนางขึ้นพอควร

"เช่นนั้นก็เชิญพระชายาอ๋องเจวี้ยนแจ้งเสียหน่อยเถิดว่าเคยเห็นรูปนี้ที่ไหน ถึงอย่างไรตัวข้าก็เข้าใจอาการป่วยในตนเองอยู่พอควรแล้ว ไม่รีบไม่รีบ"

ฟู่จาวหนิงเชื่อใจเขาขึ้นมาอย่างประหลาด

นางล้วงเอากระดาษแผ่นนั้นของเฮ่อเหลียนเฟยออกมา แจ้งถึงที่มาที่ไป