อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 439

"อยู่"

"ข้าพาพระชายามาตรวจอาการให้นาง"

ฟู่จาวหนิงแทงเขาไปอีกที พูดแบบนี้มันไม่เกรงใจกันเลยนี่นา แต่ว่าพอนางมาคิดอีกทีแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

เสิ่นหยางป่วยต้องการหมอ พวกเขาก็มาหาถึงประตูแล้ว แล้วถ้ายังใช้เสียงต่ำนอบน้อมเกรงใจ นั่นก็เท่ากับกดนางให้ต่ำไว้น่ะสิ

เซียวหลันยวนพูดเช่นนี้ น่าจะไม่ได้ทำเพื่อนางกระมัง?

"อ๋องเจวี้ยน พระชายาอ๋องเจวี้ยน เชิญ"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงเงยหน้ามองออกไปจากในอ้อมกอดเซียวหลันยวน ทันใดนั้นก็ตกตะลึงไปทันที "ท่านลุง?"

ลุงคนนี้ไม่ใช่ลุงคนที่เคยช่วยนางเอาไว้ในอดีตหรอกหรือ?

แม้จะผ่านไปแล้วหลายปี แต่นางก็ยังจำได้

พอเห็นฟู่จาวหนิง ลุงคนนั้นก็ตกตะลึง พอคิดแล้วจึงนึกออกขึ้นมา "ท่านคือเด็กสาวที่ตกไปในสระน้ำตอนนั้นหรือ?"

"ตกไปในสระน้ำ?"

เซียวหลันยวนย้อนประโยคนี้ หันหน้าไปมองสระน้ำที่อยู่ไม่ห่างออกไปเบื้องหน้า

อยู่ดีไม่ว่าดี ฟู่จาวหนิงก็วิ่งเล่นจนมาตกสระน้ำนี้หรือ?

"ใช่แล้วข้าเอง ท่านลุง หลังจากนั้นข้าก็แวะมาหาท่าน อยากจะขอบคุณท่าน แต่ประตูนี้ก็ลงดาลอยู่ตลอด หาตัวท่านไม่พบเลย"

"ข้าบางครั้งก็ออกไปทำธุระน่ะ แต่ว่า มันก็แค่เป็นการช่วยแบบเสียมิได้เท่านั้น แม่นางอย่าเอาแต่จดจำไว้เลย" พอท่านลุงพูดจบก็เพิ่งคิดขึ้นได้ "ท่านตอนนี้เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ?"

"เรื่องนี้ช่างมันเถิด ท่านลองก็ไม่ต้องเอามาใส่ใจ ข้าชื่อฟู่จาวหนิง"

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันพูดจบ มือก็ถูกเซียวหลันยวนบีบ เจ็บนิดๆ

"อะไรคือช่างมันเถิด? ตัวตนพระชายาอ๋องเจวี้ยนสำหรับนางคือเรื่องที่ช่างมันได้หรือ? นางอยากจะหย่ากับเขาอยู่ตลอดเวลาจนไม่อยากจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือไร?"

"อ๋องเจวี้ยน พระชายาอ๋องเจวี้ยน เชิญนั่งสักครู่ ข้าจะไปเชิญท่านเสิ่นมา"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน