อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 438

สถานที่ที่เสิ่นเสวียนพักห่างจากบ้านตระกูลฟู่ไม่ไกลเลย

สถานที่นี้ฟู่จาวหนิงยังคุ้นเคยเป็นอย่างดี ที่นี่เป็นสระน้ำเล็กๆ แห่งหนึ่ง สระน้ำนี้พอถึงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนจะมีบัวน้ำลอยขึ้นมาด้วย

นางจำได้ว่าตอนเด็กๆ น่าจะตอนอายุสิบเอ็ดสิบสองปี มีพ่อค้ายาชั่วช้าหลอกนางมาก บอกว่าดอกบัวที่ลอยอยู่นี้ใช้ทำยาได้ นางเองก็เชื่อ ดังนั้นจึงคงไปหาดอกไม้ในสระน้ำนี้คนเดียว ผลคือตกลงไปในสระจนเกือบจะจมน้ำตาย

ยังดีที่ลุงเฝ้ายามในเรือนเก่าข้างสระน้ำช่วยชีวิตนางเอาไว้ ถึงอย่างไรที่นี่ก็เงียบสงบมาก ปกติไม่ค่อยมีร่องรอยของคน

ผลลัพธ์คือ เสิ่นเวียนก็พักอยู่ที่เรือนเก่าหลังนี้หรือ?

"เรือนหลังนี้เป็นของใครกัน" ฟู่จาวหนิงถาม

ครั้งนั้นหลังจากที่นางถูกช่วยขึ้นมาก็กลับไปที่บ้านแบบมึนๆ งงๆ คืนนั้นไข้ขึ้นด้วย พอผ่านไปหลายวันคิดจะส่งขนมมาขอบคุณลุงคนนั้น ประตูใหญ่ก็ถูกลงดาลไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเรือนนี้เป็นของใคร ต่อมานางยังมาอีกสองครั้งแต่ก็ไม่พบคน

"ยังตรวจสอบไม่ได้" เซียวหลันยวนตอบ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาด ขนาดเขาก็ยังตรวจสอบไม่ได้?

"นั่นสายตาอะไรของเจ้า?" เซียวหลันยวนถูกสายตาสงสัยของนางทำให้โมโหเสียแล้ว

แต่ว่านี่ก็เป็นแค่เรือนเล็กๆ เขาเองก็ยังไม่มีกะจิตกะใจมาตรวจสอบ แล้วทำไมตอนที่นางมองมาถึงเหมือนถูกด่าว่าเขาเป็น "ขยะไม่ได้เรื่อง" อย่างนี้กัน?

"เสิ่นเสวียนที่เพิ่งมาเมืองหลวงแคว้นเจาจากต้าชื่อเพีงคนเดียว จะหาสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?" ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "หรือว่าซ่งอวิ๋นเหยาหาให้นาง?"

นางเข้าใจขึ้นมาทันที "หรือว่าเจ้าของเรือนหลังนี้จะเป็นซ่งอวิ๋นเหยา? ท่านไม่ต้องปิดบังข้าแทนนางก็ได้นี่"

"เจ้านี่จินตนาการล้ำลึกเสียจริง"

เซียวหลันยวนเอียงตาเหลือบนางผาดหนึ่ง "นางจะเอาเรือนเล็กๆ นี้ไว้ทำไมกัน?"

"โอ้ เรือนเล็กนี้ไม่คู่ควรกับนางสินะ"

เซียวหลันยวนขำขึ้นมาทันที

"เจ้าเอาแต่พูดถึงซ่งอวิ๋นเหยา คงไม่ได้หึงหรอกใช่ไหม?"

"ข้าหึง? ข้าหึงอะไร? แล้วข้าทำไมต้องหึงด้วย?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน