อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 438

สถานที่ที่เสิ่นเสวียนพักห่างจากบ้านตระกูลฟู่ไม่ไกลเลย

สถานที่นี้ฟู่จาวหนิงยังคุ้นเคยเป็นอย่างดี ที่นี่เป็นสระน้ำเล็กๆ แห่งหนึ่ง สระน้ำนี้พอถึงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนจะมีบัวน้ำลอยขึ้นมาด้วย

นางจำได้ว่าตอนเด็กๆ น่าจะตอนอายุสิบเอ็ดสิบสองปี มีพ่อค้ายาชั่วช้าหลอกนางมาก บอกว่าดอกบัวที่ลอยอยู่นี้ใช้ทำยาได้ นางเองก็เชื่อ ดังนั้นจึงคงไปหาดอกไม้ในสระน้ำนี้คนเดียว ผลคือตกลงไปในสระจนเกือบจะจมน้ำตาย

ยังดีที่ลุงเฝ้ายามในเรือนเก่าข้างสระน้ำช่วยชีวิตนางเอาไว้ ถึงอย่างไรที่นี่ก็เงียบสงบมาก ปกติไม่ค่อยมีร่องรอยของคน

ผลลัพธ์คือ เสิ่นเวียนก็พักอยู่ที่เรือนเก่าหลังนี้หรือ?

"เรือนหลังนี้เป็นของใครกัน" ฟู่จาวหนิงถาม

ครั้งนั้นหลังจากที่นางถูกช่วยขึ้นมาก็กลับไปที่บ้านแบบมึนๆ งงๆ คืนนั้นไข้ขึ้นด้วย พอผ่านไปหลายวันคิดจะส่งขนมมาขอบคุณลุงคนนั้น ประตูใหญ่ก็ถูกลงดาลไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเรือนนี้เป็นของใคร ต่อมานางยังมาอีกสองครั้งแต่ก็ไม่พบคน

"ยังตรวจสอบไม่ได้" เซียวหลันยวนตอบ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาด ขนาดเขาก็ยังตรวจสอบไม่ได้?

"นั่นสายตาอะไรของเจ้า?" เซียวหลันยวนถูกสายตาสงสัยของนางทำให้โมโหเสียแล้ว

แต่ว่านี่ก็เป็นแค่เรือนเล็กๆ เขาเองก็ยังไม่มีกะจิตกะใจมาตรวจสอบ แล้วทำไมตอนที่นางมองมาถึงเหมือนถูกด่าว่าเขาเป็น "ขยะไม่ได้เรื่อง" อย่างนี้กัน?

"เสิ่นเสวียนที่เพิ่งมาเมืองหลวงแคว้นเจาจากต้าชื่อเพีงคนเดียว จะหาสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?" ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "หรือว่าซ่งอวิ๋นเหยาหาให้นาง?"

นางเข้าใจขึ้นมาทันที "หรือว่าเจ้าของเรือนหลังนี้จะเป็นซ่งอวิ๋นเหยา? ท่านไม่ต้องปิดบังข้าแทนนางก็ได้นี่"

"เจ้านี่จินตนาการล้ำลึกเสียจริง"

เซียวหลันยวนเอียงตาเหลือบนางผาดหนึ่ง "นางจะเอาเรือนเล็กๆ นี้ไว้ทำไมกัน?"

"โอ้ เรือนเล็กนี้ไม่คู่ควรกับนางสินะ"

เซียวหลันยวนขำขึ้นมาทันที

"เจ้าเอาแต่พูดถึงซ่งอวิ๋นเหยา คงไม่ได้หึงหรอกใช่ไหม?"

"ข้าหึง? ข้าหึงอะไร? แล้วข้าทำไมต้องหึงด้วย?"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป ถึงได้ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยืนก็ยืนไม่มั่นคง แนบอยู่ในอ้อมกอดเซียวหลันยวน ยังดีที่เขาประคองตัวนางไว้มั่น

"อะแฮ่ม"

ประตูเรือนเปิดออก มีคนกระแอมขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงได้สติกลับ ทุบหน้าอกเซียวหลันยวนแบบทั้งอายทั้งโกรธขึ้นทันที

เซียวหลันยวนปล่อยตัวนาง ยื่นมือไปปิดหน้าเธอเบาๆ หันหน้ามองไปยังคนที่ยืนอยู่ที่ประตู ชายคนนี้อายุราวห้าสิบปีแล้ว แต่พอมองจากขมับที่นูนๆ ออกมา น่าจะเป็นยอดฝีมือที่อยู่ในบ้านนี้

"ท่านเสิ่นอยู่ไหม?"

เขาไม่รู้สึกเขินอายเลยสักนิด แล้วยังทักทายอีกฝ่ายอย่างสง่างามอีก

ฟู่จาวหนิงตอนที่ถูกเขาบังไว้ก็จัดการหน้าตาตนเองอย่างรวดเร็ว พอได้ยินคำของเซียวหลันยวนก็โมโหจนอดแทงไปที่เอวของเขาอีกครั้งไม่ได้

เซียวหลันยวนนิ่งราวกับไม่รู้สึกรู้สา