อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 451

"รายงานทางการ?"

"ราชวงศ์ต้าชื่อกับจวนทางการเองก็เกลียดชังต่อลัทธิเทพทำลายล้าง แต่ว่า"

"พี่หญิง"

นอกประตูมีเสียงเฮ่อเหลียนเฟยร้องขึ้นมา

"เด็กคนนั้นจากเผ่าเฮ่อเหลียนหรือ?" ผู้อาวุโสจี้ถาม

"ใช่"

"ให้เขาเข้ามา เผ่าเฮ่อเหลียนตอนนั้นก็เหมือนจะเคยสัมผัสกับลัทธิเทพชั่วร้ายด้วยเหมือนกัน" ผู้อาวุโสจี้เอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงให้เฮ่อเหลียนเฟยเข้ามา

เฮ่อเหลียนเฟยถูกแบกเข้ามา หลังจากนั่งลงจมูกก็ขยับ มองไปทางจงเจี้ยนอยู่ที่บนเตียง

"พี่หญิง ท่านปู่เห็นว่ามีการเคลื่อนไหว เลยให้ข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น"

"จงเจี้ยนติดพิษเสียแล้ว"

เฮ่ยเหลียนเฟยเม้มปาก ลังเลครู่หนึ่งจึงถามขึ้นมา "ข้าเพิ่งได้ยินว่าผู้อาวุโสจี้พูดถึงลัทธิเทพทำลายล้างหรือ?"

"เจ้ารู้จักลัทธิเทพทำลายล้างด้วยหรือ?"

"ข้ารู้จัก พี่หญิง ลัทธิเทพทำลายล้างแต่ก่อนมีพวกสาวกลอบแฝงเข้ามาในเผ่าเฮ่อเหลียน พวกเขาคิดจะมารับสาวกเพิ่ม เผ่าเฮ่อเหลียนตอนนั้นมีคนไม่น้อยที่ถูกกล่อมไปพ่อของข้าลงกำลังไปไม่น้อยกว่าจะขับไล่พวกเขาออกไปได้ แต่ก็จ่ายไปด้วยราคาที่น่าเวทนาด้วยเช่นกัน"

ผู้อาวุโสจี้พยักหน้า "ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้มา"

"ตอนนั้นลัทธิเทพทำลายล้างใช้พิษ พิษสังหารคนของเผ่าเฮ่อเหลียนไปไม่น้อย คนที่ถูกพิษจนตายดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก ตอนนั้นข้าเพิ่งจะสองสามขวบ แอบวิ่งเข้าไปเหลือบมองดู"

"มีสภาพแบบพี่จงตอนนี้เลย" เฮ่อเหยียนเฟยพูดแล้วตัวสั่นขึ้นมา "แต่ว่าพี่จงตอนนี้ยังไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เผ่าของพวกเราตอนนั้นดำไปทั้งตัว และยังถลึงตาโต ดวงตาเองก็ดำไปหมด ไม่เหลือตาขาวอยู่เลย"

"เช่นนั้นก็คงถูกต้องแล้ว หุ่นกำสรวลจากลัทธิเทพทำลายล้างจริงๆ" ผู้อาวุโสจี้ถอนหายใจ

นางรู้สึกว่าจงเจี้ยนน่าจะได้ยินอะไรมา

แต่ว่าก่อนที่เขาจะตื่นนางก็ไม่มีทางรู้

พอคิดถึงข้อมูลที่เขาพยายามจะบอกนางก่อนที่สลบไป ฟู่จาวหนิงก็ดวงตาดิ่งลึก เอ่ยกับผู้อาวุโสจี้ว่า "ท่านอาจารย์ ท่านว่างช่วยข้าดูแลจงเจี้ยนไหม? ข้าต้องออกไปข้างนอกรอบหนึ่ง"

"เจ้าจะทำอะไรเจ้าก็ไปทำเสีย ข้ายังจะมีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าเจ้าได้อีก"

ผู้อาวุดสจี้โบกไม้โบกมือ

เรื่องของลัทธิเทพทำลายล้างเขาเองก็คิดว่าต้องคอยรับมืออย่างระมัดระวัง

"แต่ว่า เรื่องนี้ไม่รายงานทางการหรือ?"

"ท่านเมื่อครู่ก้ได้ยินเสี่ยวเฟยบอกแล้ว ตอนนั้นเผ่าเฮ่อเหลียนของพวกเขา มีคนถูกกล่อมจนเข้าร่วมลัทธิเทพทำลายล้าง ตอนนี้สาวกของพวกเขาก็แทรกซึมเข้ามาในเมืองหลวงแคว้นเจาแล้ว ก็ยังไม่แน่ว่าจะไม่มีคนแอบมาเข้าร่วมอีก พวกเราจะแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้"

"เจ้าพูดได้ถูกต้อง" ผู้อาวุโสจี้พยักหน้า รู้สึกว่านางพูดไม่ผิด