อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 452

"เรื่องนี้ข้าจะไปบอกกับเซียวหลันยวนก่อน"

แม้ว่าฟู่จาวหนิงไม่อยากจะพบกับเซียวหลันยวนนัก แต่ตอนนี้เรื่องนี้จะปิดบังเขาไม่ได้ โดยเฉพาะจงเจี้ยนที่จงเจี้ยนยังเป็นลูกน้องของเขาด้วย

"ได้"

"พี่หญิง ท่านต้องระวังตัวเองด้วย" เฮ่อเหลียนเฟยกังวลมาก

"แน่นอน เสี่ยวเฟย เจ้าเองก็ไม่ต้องพูดอะไรกับท่านปู่มากนัก เขาจะได้ไม่ต้องกังวลจนเกินไป เจ้าแค่บอกว่าจงเจี้ยนบาดเจ็บก็พอ ข้าจะรักษาเขาให้ดี"

"ได้"

"แล้วก็ พวกเจ้าอยู่ในบ้านต้องระมัดระวังด้วย คอยป้องกันคนในเรือนหน้าเหล่านั้น"

ฟู่จาวหนิงยังคิดจะหาวิธีรีบไล่คนออกไป ไม่เช่นนั้นนางก็วางใจไม่ลง ถ้านางไม่อยู่บ้านทุกวันแล้วคนเหล่านั้นมาลงมือกับท่านปู่ล่ะ?

"พิษเช่นนี้ ถ้าหากช้าไปนิดเดียวข้าก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน" อารมณ์นางเองก็เคร่งขรึมนิดหน่อย กลัวว่านางเองก็จะช่วยเขาไม่ทันเหมือนกัน

ผุ้อาวุโสจี้ส่ายหัว "เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ว่ากันว่ายาพิษอย่างหุ่นกำสรวลนี้ไม่ใช่สิ่งที่สกัดได้ง่ายๆ พวกเขาไม่มีทางใช้หุ่นกำสรวลออกมาง่ายๆ แน่"

เขายังเหลือบมองจงเจี้ยนที่สลบเหมือดอยู่บนเตียง คาดเดาว่า "เด็กคนนี้น่าจะเพราะได้ยินเรื่องที่สำคัญอะไรมากๆ มา อีกฝ่ายจึงใช้งานหุ่นกำสรวลขึ้น เพราะกว่าว่าเขาจะเอาเรื่องที่ได้ยินนี้พูดออกมาแน่"

นั่นก็น่าจะใช่อยู่

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า

"ท่านอาจารย์ ข้าจะไปจวนอ๋องเจวี้ยนแล้ว ข้าจะเอายาเหล่านี้ทิ้งไว้ให้ท่าน ถ้าเขาสำรอกเลือดออกมา ก็ใช้ยาขวดนี้ ให้สือซานคอยช่วยเหลือ จะอย่างไรก็ต้องกรอกมันลงไปให้เขา"

"ถ้าเขาตาขาวแต่เดิมเปลี่ยนเป็นสีดำ ก็ใช้เข็มนี้แทงเข้าที่นิ้วมือเขา"

"แล้วก็เชือกแดงที่มัดอยู่บนนิ้วเขา ท่านอาจารย์คอยมองไว้หน่อย หลังจากหนึ่งเค่อต้องเปลี่ยนนิ้วมัด ระดับความแน่นและตำแหน่งอยู่แบบที่ข้ามัดตอนนี้ไว้ก็พอ"

"พระชายา ผูกเชือกไว้เช่นนี้เพื่ออะไรหรือ?" สือซานถามขึ้นเสียงต่ำข้างๆ

"มือของจงเจี้ยนต้องรักษาไว้ ไม่เช่นนั้นหลังจากนี้เขาจะจับดาบใช้กระบี่ไม่ได้อีก และจะใช้อาวุธลับไม่ได้อีก การทำเช่นนี้จะทำให้ระดับความคล่องตัวของนิ้วมือเขาสามารถรักษาไว้ได้"

สือซานรู้สึกซาบซึ้งมาก

พระชายาไม่ใช่แค่คิดจะช่วยชีวิตจงเจี้ยน แต่ยังคิดหาวิธีรักษามือของเขาอีกด้วย นี่ถึงจะเป็นการคิดอยากจะช่วยคนอย่างแท้จริงสินะ พิจารณาถึงทุกด้าน

ไม่เช่นนั้นหมอธรรมดาคงจะคิดแค่จะถอนพิษอย่างเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน