อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 454

แต่ว่าฟู่จาวหนิง็ไม่คิดจะเปิดเผยเรื่องห้องเภสัช ไม่อยากให้มีคนเข้าไปด้านใน

แต่ตอนนี้เซียวหลันยวนกลับเห็นด้วยแล้ว

"จงเจี้ยนตอนนี้จะตื่นมาเห็นด้วยได้เสียที่ไหน พวกท่านอ๋องเห็นด้วยก็พอแล้ว ใจไหมโลหิตเป็นของเขา！"

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้ว่าชิงอีจะต้องอยากช่วยจงเจี้ยนอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างไรสำหรับพวกเขา การใช้วัตถุดิบยาที่ล้ำค่าของเจ้านายก็ดูจะเกินเลยไป

จุดนี้ฟู่จาวหนิงเองก็นับถือเซียวเหยียนจิ่งอยู่

ไหมใจโลหิตหามาได้ยากจริงๆ พวกเขาหามานมนานก็ยังหาไม่พบ

อย่าว่าแต่จงเจี้ยนที่เป็นแค่ลูกน้องของเขาเลย ต่อให้เป็นคนในบ้านเขา มีคนมากมายพอเกี่ยวข้องกับชีวิตของตนเองก็มักจะลังเลขึ้นมา

ถึงอย่างไรใครก็ล้วนรู้สึกว่าชีวิตของตนเองนั้นสำคัญที่สุด

แต่ว่าเซียวหลันยวนกลับไม่แม้แต่จะคิดแล้วตอบรับมาทันที

"ท่านอ๋องโปรดพิจารณาอีกครั้งเถิด" ชิงอีมองเซียวหลันยวน

มองออกว่าเขาเองก็รู้สึกยุ่งยากมากเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงเองก็มองไปทางเซียวหลันยวน นางไม่ได้เร่งรัดเขา เรื่องนี้ให้เขามาตัดสินใจเองก็ดูสมเหตุสมผลอยู่

"ไม่ต้องพิจารณาแล้ว ตอนนี้จงเจี้ยนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่ข้ายังพอทนไหวอยู่ ช่วยชีวิตจงเจี้ยนก่อน"

"เซียวหลันยวน ข้าขอขอบคุณท่านแทนจงเจี้ยนด้วย"

"จงเจี้ยนเดิมทีก็เป็นทหารของข้า เจ้าช่วยชีวิตทหารของข้าไว้ ยังต้องให้เจ้ามาขอบคุณด้วยหรือ?" เซียวหลันยวนส่ายหัว

"แต่ว่าจงเจี้ยนเขาก็ตรวจสอบเรื่องให้ข้าจนโดนพิษเล่นงานมา ข้าเองก็ต้องรับผิดชอบ"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้เพิ่งจะพูดเรื่องของวันนี้ขึ้นมารอบหนึ่ง

"เช่นนี้พวกสาวกชั่วร้ายของลัทธิเทพทำลายล้างฟื้นคืนขึ้นมาจากธุลีแล้วอย่างนั้นสินะ"

"พวกเขาจะโง่ขนาดนั้นเลยหรือ?"

"เรื่องนี้ใครจะรู้? ดูสิ่งที่เจ้าทำเมื่อหลายปีก่อนสิ มีพ่อแม่เป็นอย่างไรลูกก็จะไม่เป็นเช่นนั้นหรือ? ทำให้ข้ารู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงมาก" ในดวงตาเซียวหลันยวนเผยประกายยิ้มขึ้นมา

นี่ไม่ใช่กำลังพูดว่านางก่อนหน้านี้โง่มากหรือ?

ฟู่จาวหนิงกลับไม่โต้แย้ง

"แล้วตอนนี้ล่ะ?"

"เสิ่นเสวียนมาแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเช่นนี้

"ดังนั้น เจ้าตอนนี้ก็รู้สึกว่าแม่ของข้าน่าจะเป็นคนจากตระกูลเสิ่นสินะ? เป็นน้องสาวของเสิ่นเสวียนหรือ?"

ถ้าหากบอกว่าฟู่หลินซื่อไม่ใช่ลัทธิเทพทำลายล้างล่ะก็ ความเป็นไปได้ที่นางไม่ใช่คนวางยาพิษในตอนนั้นก็มากขึ้นหรือ? นั่นก็เป็นการพิสูจน์อ้อมๆ ว่าพิษที่เขาติดมาไม่เกี่ยวข้องกับฟู่หลินซื่อหรือ?

เซียวหลันยวนมองนาง ดวงตาดำประกายคู่นั้นแจ่มชัด ราวกับส่องประกายความคิดของเขาจนค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นมา