อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 456

"แน่นอน ในโลกกว้างนี้มีของอยู่ทุกสิ่งอย่างนั่นล่ะ ของบางอย่างจะแผ่วัตถุที่ทำร้ายร่างกายมนุษย์ออกมาด้วย พอนานวันเข้า จะทำให้ร่างกายบาดเจ็บจนไม่อาจย้อนคืนได้อีก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"เจ้ารู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?" เซียวหลันยวนเริ่มมีความคิดที่จะสำรวจตัวนางขึ้นมา

"แน่นอนว่าท่านอาจารย์สอนมาสิ" ฟู่จาวหนิงกระพริบตาปริบ "ไม่ใช่ผู้อาวุโสจี้ แต่เป็นอาจารย์ลึกลับที่สอนวิชาแพทย์ให้ข้าแต่ก่อนคนนั้น"

และไม่รู้ว่าเรื่องที่ท่านอาจารย์วางเอาไว้ใกล้จะส่งข่าวมาถึงเมืองหลวงหรือยัง ถึงตอนนั้นวิชาแพทย์ของนางก็อธิบายให้ใครเขาฟังได้แล้ว

ส่วนตอนนี้น่ะหรือ...

"ถึงอย่างไรผู้อาวุโสก็บอกว่าอย่าเปิดเผยตัวเขา ดังนั้นใครจะถามข้าข้าก็ไม่บอกหรอก"

"ไม่ถามก็ไม่ถามสิ" เซียวหลันยวนส่ายหัวว "แล้วเจ้ามั่นใจว่าช่วยเสิ่นเสวียนได้หรือ?"

"มั่นใจ แต่มันไม่ค่อยง่ายก็เท่านั้น"

"แล้วจะเอาหินดาราไปบอกสถานการณ์กับเขาตอนไหน" หลังจากกเขาถามประโยคนี้สีหน้าจู่ๆ ก็เปลี่ยนไป เสียงเองก็สูงขึ้น "ไม่สิ ในเมื่อหินดาราคุ่นั้นทำให้คนป่วยได้ ตอนนี้ยังอยู่ในมือเจ้าหรือ เจ้า..."

เขาคว้าข้อมือฟู่จาวหนิง ความร้อนรนก็เอ่อล้นเกินคำพูดขึ้นมา

มือของฟู่จาวหนิงถูกเขาจับจนเจ็บ จากเรื่องนี้เห็นได้ว่าเซ๊ยวหลันยวนตึงเครียดขนาดไหน

"ข้าเก็บไปแล้ว ป้องกันเอาไว้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก วางใจได้"

นางเก็บหินดาราคู่นั้นเอาไว้ในห้องเภสัช และในห้องเภสัชของนางก็มีอุปกรณ์ต่างๆ อยู่มากมาย กล่องสำหรับใส่ของต่างๆ หรือขวดก็มีอยู่ทั้งหมด

หินดาราคู่นั้นนางใช้กล่องที่ตัดขาดรังสีใส่เอาไว้แล้ว

"สิ่งนั้นไม่สามารถกำจัดแบบขอไปทีได้ ถึงตอนนั้นต้องหาสถานที่จัดการกลบฝังมันเสีย หากจัดการชุ่ยๆ อาจจะทำให้แหล่งน้ำปนเปื้อนจนส่งผลกระทบต่อพืชรอบๆ ขึ้นมา"

ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ?

น่าจะพูดว่า มันร้ายกาจขนาดนั้นเลยหรือ? ก็แค่หินสีดำสองก้อนเท่านั้น

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "เจ้าบอกมาว่าจะหาสถานที่เช่นไร ข้าจะส่งคนไปหา"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า เอ่ยเงื่อนไขขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน