อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 457

เหล่าทหารตอบกลับ "เมื่อครู่มีแต่พระชายาอยู่ที่นี่..."

ฟู่จาวหนิงมาแตะของบนโต๊ะเขาหรือ?

และมีลมอีกวูบหนึ่งพัดเข้ามา เป่ากระดาษเหล่านั้นจนปลิวว่อน ชิงอีรีบเข้ามาปิดหน้าต่าง "ลมเริ่มมาแล้ว"

เซียวหลันยวนเข้าใจแล้ว

ดังนั้น ลมพัดจดหมายตกลงมา ฟู่จาวหนิงเก็บขึ้นมา ดังนั้นจึงทับไว้อย่างเรียบร้อย

แล้วนางเห็นกระดาษแผ่นนั้นแล้วหรือยัง?

ฟู่จาวหนิงหลังจากกลับมาก็เขียนจดหมายให้เฉินซานส่งไปยังเศรษฐีฟางที่หมู่บ้านตะวันออก นางคิดออกขึ้นมาแล้ว จะให้คนรอบตัวนางมีแต่คนของเซียวหลันยวนไม่ได้

ดังนั้นต่อให้ให้เขามาปกป้องเรือน วิชาความสามารถจะดีกว่าทางเศรษฐีฟาง แต่นางก็ยังอยากจะให้เศรษฐีฟางช่วยเหลือ

พอเห็นนางกลับมา ผู้อาวุโสจี้ก็ผ่อนลมโล่ง

"ท่านอาจารย์ จงเจี้ยนเป็นอย่างไรบ้าง?"

เมื่อครู่อาเจียนออกมาครั้งหนึ่ง กรอกยาให้เขาแล้ว ตอนนี้ยังมึนงงสลบไสลอยู่ ข้าตรวจสอบดวงตาของเขาแล้ว ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นกลับมา แต่ตาขาวเองก็ไม่เปลี่ยนเป็นสีดำอีกแล้ว

"ขอบคุณท่านอาจารย์"

ฟู่จาวหนิงเดินเข้ามา จับชีพจรให้กับจงเจี้ยนอีกครั้ง จากนั้นก็ฝังเข็มอีกรอบ ระบายเลือดพิษออก

ผู้อาวุโสจี้คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ตลอด

"พิษบนตัวเขาต้องปล่อยเลือดออกสามครั้งจึงจะพอ ยังดีที่ตอนนี้อย่างน้อยก็มั่นคงขึ้นมาแล้ว จะไม่เลวร้ายไปกว่านี้อีก"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับผู้อาวุโจี้ "ท่านอาจารย์ ท่านสองวันนี้พักที่บ้านตระกูลฟู่ได้ไหม? ข้าต้องการท่านจริงๆ"

"เห็นว่าอาจารย์มีประโยชน์แล้วสินะ?" ผู้อาวุโสจี้เชิดคาง ทำท่าหยิ่งทะนงขึ้นมา

"แน่นอน ท่านอาจารย์ยอดเยี่ยมมาก"

ผู้อาวุโสจี้แม้จะไม่ได้เรียนวิชาแพทย์มา แต่ว่าเขาก็สัมผัสกับเส้นทางนี้โดยตรง และเจอกับหมอมามากมาย รู้ทฤษฏียาอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงช่วยเหลือได้มากกว่าคนธรรมดาทั่วไป

การวุ่นวายนี้คือข้ามคืน

วันต่อมาหลังจากตื่นขึ้นก็ฝังเข็มให้จงเจี้ยนอีกครั้ง ใช้ยา วันหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ชีวิตจงเจี้ยนรักษาไว้ได้แล้ว มือเองก็รักษาไว้ได้ด้วย

ช่วงสายัณห์ ซ่งอวิ๋นเหยากับหมอเทวดาหลี่ถอยออกมาจากเรือนเล็กข้างสระน้ำ ทั้งสองคนสีหน้าปั้นยากมาก

"ท่านหญิง ท่านเสิ่นคนนี้ไม่ยอมให้ข้าจับชีพจรอย่างละเอียดแล้ว แล้วก็ อาชีพหมอ การถามไถ่ไม่ใช่เป็นเรื่องปกติหรือ? แต่เขาก็ไม่ให้ความร่วมมือเลยจริงๆ เช่นนี้ต่อให้วิชาแพทย์ของข้าจะดีแค่ไหนก็ตรวจอะไรไม่ได้หรอก"

หมอเทวดาหลี่หน้าบูด

พวกเขาพูดได้ว่าถูกท่านเสิ่นไล่แขกเสียแล้ว

ซ่งอวิ๋นเหยาไม่เคยขายหน้าเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกว่านี่ล้วนเป็นความผิดของหมอเทวดาหลี่

"ท่านเสิ่นเช่นนั้นเรียกว่าไม่ให้ความร่วมมือหรือ? หมอเทวดาหลี่ ถึงแม้จะถามไถ่เป็นสิ่งจำเป็น แต่ท่านถามครั้งแรกไม่ได้ก็ยังถามอีกครั้ง แล้วนี่ยังจะขอดูเป็นครั้งที่สามอีก!"