อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 458

หมอเทวดาหลี่รู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างมาก

"ข้าจับชีพจรไปแล้ว ท่านเสิ่นเขาติดพิษ แต่ว่าพิษนี้แปลกประหลาดมาก เวลาแค่เล็กน้อยยังตรวจให้ชัดเจนไม่ได้ ว่าไปติดจากที่ไหน ติดพิษอะไรมา แล้วจะแก้ไขอย่างไร"

หมอเทวดาหลี่ก็อัดอั้นไฟโกรธอยู่เช่นกัน

"ในเมื่อสถานการณ์ซ้บซ้อนเช่นนี้ เช่นนั้นข้าจะถามมากหน่อยไม่ได้หรือ? ข้าสงสัยว่าปกติเขากินเขาดื่มอะไรลงไป แน่นอนว่าต้องการให้เขาเอาของที่กินที่ดื่มลงไปในช่วงหลายปีนี้พูดออกมา ทางที่ดีควรให้เขาเอาพวกชาออกมาให้ข้าศึกษาอย่างละเอียดสิ แต่นี่ท่านเสิ่นกลับบอกว่าพอแล้ว นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?"

ก่อนหน้านี้ตอนที่ซ่งอวิ๋นเหยาคุยกับเขา ก็ยังดูเคารพดูถ่อมตัวมาก แต่หลังจากกลับจากต้าชื่อครั้งนี้ก็ดูหยิ่งผยองขึ้นมาไม่น้อยเลย ก็แค่หญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่ง แต่พูดจากับเขาดันใช้น้ำเสียงกล่าวโทษเขาหรือ?

"เขาเป็นคนป่วยที่ไม่ให้ความร่วมมือเช่นนี้ หมอทุกคนก็ต้องยกมือยอมแพ้ทั้งนั้น ดังนั้นท่านลองดูเอาเถิด เดินทางจากนับพันลี้กลับมาแคว้นเจาแล้วสุดยอดนักหรือ? ไม่ใช่ว่าสกุลหลี่อย่างข้าโอ้อวดตนนะ ถ้าหากข้าทางนี้ยังตรวจไม่ได้ เช่นนั้นหมอคนอื่นก็คงไม่ต้องไปหาแล้ว"

หมอเทวพดาหลี่เอ่ยขึ้นฮึดฮัด คิดๆ แล้วก็รู้สึกว่าตนเองพุดเช่นนี้ดูเหมือนจะโอ้อวดไปหน่อย ก็เลยเสริมขึ้นมาคำหนึ่ง "นอกเสียจากถึงเวลาแล้วเขาไปที่งานประชุมหมอใหญ่ ที่รวบรวมหมอเลื่องชื่อทั้งใต้หล้า ให้หมอเลื่องชื่อทั้งหมดมาช่วยเขาดูอาการเอา"

ซ่งอวิ๋นเหยาเองก็ไม่คิดว่านางแค่พูดออกมาคำเดียว หมอเทวดาหลี่จะบ่นกระปอดกระแปดเหมือนโดนเหยียบหางแบบนี้

นี่ยังอยู่ที่ด้านนอกของเรือนเสิ่นอยู่เลยนะ

"หมอเทวดาหลี่ ข้าไม่ได้คิดจะกล่าวโทษท่าน แน่นอนข้ารู้ว่าวิชาแพทย์ของท่านยอดเยี่ยมมาก"

นางพูดโอนอ่อนลง สีหน้าหมอเทวดาหลี่จึงผ่อนลงมา

"แต่ว่า ท่านเสิ่นเองถึงอย่างไรตัวตนฐานะก็แตกต่างออกไป มีอารมณ์น้ำโหที่แตกต่างกับคนทั่วไปอยู่"

ด้านหลังกำแพงเรือน พอฟังบทสนทนาแล้วลุงลั่วก็ส่ายหัว ลั่นดาลประตูกลับเข้าไป

และเห็นเสิ่นหนงเอนพิงหลับตาอยู่บนแคร่นิ่ม เอาคำพูดของหมอเทวดาหลี่กับซ่งอวิ๋นเหยาพูดออกมารอบหนึ่ง

"นายท่าน คำพูดสุดท้ายของท่านหญิงอวิ๋นเหยาคนนี้ดูโกรธเคืองต่อตัวท่านหน่อยๆ ด้วย"

นี่ถึงกับพูดว่านายท่านมีอารมณ์น้ำโหเลยหรือ?

ต้องรู้ด้วย ว่านายท่านในวัยหนุ่มเป็นคนที่หยิ่งทะนงอย่างแท้จริง

ยิ่งไปกว่านั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือ คำพูดเหล่านั้นของหมอเทวดาหลี่ สมัยก่อนหมอที่พวกเขาเคยไปหามาตั้งมากมาย ก็ล้วนมีหมอพูดออกมาเช่นนี้

สุดท้ายพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้

บอกว่าติดพิษ แต่ตรวจไปตรวจมา ก็ตัดสินไปที่เรื่องอาหารการกิน แต่อาหารการกินพวกเขาเองก็ระมัดระวังอย่างมาก ปกติคนที่มาแตะต้องของที่นายท่านกินดื่มก็มีแค่ไม่กี่คน

เหล่านี้ล้วนมีกรณ๊ก่อนหน้ามาแล้วทั้งสิ้น นายท่านสามมารถอดทนตอบสองรอบได้ถือว่าไม่เลวแล้ว

หลังจากตอบมาสองรอบก็รู้สึกว่าหมอเทวดาหลี่คงรักษาไม่ได้แล้วจริงๆ พอหมอเทวดาถามมารอบที่สาม นายท่าน็ยังเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่าพอได้แล้ว

เช่นนี้แล้วจะเอาอย่างไรอีก?

หมอเทวดาหลี่ไม่มองด้วยซ้ำว่านายท่านเหนื่อยจนนั่งไม่ตรงแล้ว