อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 460

แต่ว่า ที่ถูกขวางไว้คือพวกฮูหยินหญิงสาวและเด็ก ไม่เห็นพวกสามีหรือบิดาของพวกนาง

พอเห็นฟู่จาวหนิง ฮูหยินรองฮูหยินสามพวกนางก็ร้องเสียงดังขึ้นมา ดวงตาที่ถลึงเข้ามาก็ราวกับจะพ่นไฟโทสะออกมาอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่รั่วเสวี่ยฟู่เป่าเจินดวงตาพวกนางแดงเถือก มองฟู่จาวหนิง สีหน้าก็ทั้งริษยาทั้งเกลียดชัง

"พวกเจ้าทำอะไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว

เพราะนางเห็นว่าท่าทีของคนเหล่านี้ล้วนดูซมซาน อย่างเช่นฮูหยินสาม ก้าวเดินยังโซซัดโซเซ

ฟู่รั่วเสวี่ยที่แต่เดิมชอบแสร้งทำตัวเป็นคุณหนูแขนเสื้อกับกระโปรงก็ยังไม่เรียบร้อย ดูแล้วไม่เหมือนกับสภาพนางเวลาปกติเลย

แล้วก็ฟู่เจียวๆ ยิ่งตลกกว่า และไม่รู้ว่าตอนที่กำลังทาปากแล้วโดนคนดึงออกมาหรือเปล่า ปากถูกเขียนจนเอียงกะเทเร่ ตอนนี้มุมปากยกจนเป็นรอยแดงเถือก

"ไอ๊หยา หรือว่าพวกเจ้ารู้ว่าจะช้าเร็วก็ต้องไล่พวกเจ้าออกไปจากบ้านตระกูลฟู่ รู้สึกว่าถูกไล่แล้วดูไม่ค่อยดี ดังนั้นจึงคิดจะออกไปเองเช่นนั้นหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพูดเช่นนี้ ท่าทางดูดีใจอยู่

"ถ้าหากพวกเจ้าสามารถรู้ตัวเช่นนี้จริงก็ดีมากเลย รีบเข้าสิ ถ้าออกไปเองก็จะดูดีหน่อย ถ้าถูกข้าไล่ออกไปมันจะดูไม่ดีนะ"

ฟู่เจียวเจียวตะโกนลั่นขึ้นมา "ฟู่จาวหนิง เจ้าอย่างมาทำตัวเสแสร้ง! เจ้าให้คนมาไล่พวกข้าแล้ว ยังจะมาแกล้งไม่รู้เรื่องอีก!"

"ถูกต้อง จาวหนิง เจ้าทำตัวเสแสร้างแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร?" ฟู่รั่วเสวี่ยเองก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

พอเห็นสภาพของพวกนางก็ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น

ฟู่จาวหนิงตอนนี้รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

"คุณหนู" เสี่ยวเถาเข้ามาเเอ่ยว่า "วันนี้อ๋องเจวี้ยนส่งองครักษ์เงามังกรเข้ามา บอกว่าพวกเขาจะมายึดครองบ้าน นกพิราบครองรังนกกางเขน ให้พวกเขาย้ายออกไปทันที มิเช่นนั้นจะจับพวกเขาขังเข้าคุก"

"หา?"

ฟู่จาวหนิงยังสงสัยสิ่งที่ได้ยิน "เจ้าบอกว่าเซียวหลันยวนหรือ?"

เสี่ยวเถาพยักหน้าแรงๆ

อ๋องเจวี้ยนเองก็ร้ายกาจจริงๆ

ฟู่จาวหนิงอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"เจ้าขำอะไร" ฮูหยินร้องฟู่ร้องเสียงแหลม

"พวกเจ้าเป็นอะไรกับข้าหรือ? ก็แค่พวกญาติที่ขัดสนข้นแค้น ไม่ใช่ท่านปู่ท่าย่าของข้า ไม่ใช่ตายายของข้า และยิ่งไม่ใช่พ่อแม่ของข้า พวกเจ้าไม่ใช่สายเลือดของข้าด้วยซ้ำ ต่อให้ข้ากตัญญูก็ไปไม่ถึงตัวพวกเจ้า"

"จะว่าไป นี่ก็ไม่ใช่ข้าบีบให้พวกเจ้าออกไปนะ อ๋องเจวี้ยนต่างหาก พวกเข้ามีฝีมือก็ไปร้องกับเขาสิ!"

ธงใหญ่ของเซียวหลันยวนถูกชักขึ้นมาอีกครั้ง

ความรู้สึกใช้อำนาจรังแกคน บางครั้งก็ไม่แย่เลย

"อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่พวกเดียวกับเจ้าหรือไรกัน?"

"พวกเราเป็นสามีภรรยา จะมานับเป็นพวกเดียวอะไรกัน? ข้าเป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยน ถ้าถูกพวกเจ้าพวกแมลงดูดเลือกดูดเลือดไปหลายปีเช่นนี้ ยังจะเหลือเกียรติอะไรอยู่กัน? ท่านอ๋องของข้ารักข้าปกป้องข้า ช่วยเหลือไล่จับพวกแมลงอย่างพวกเจ้า แล้วมีอะไรผิดตรงไหน?"

ฟู่จาวหนิงพูดเสียจนพวกฮูหยินรองหน้าเขียวปี๋ไปแล้ว

ข้างหนี้มีคนวิ่งตะโกนเข้ามา