อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 461

"ฮูหยินรอง ฮูหยินสาม! ผู้เฒ่ารองผู้เฒ่าสามเรียให้พวกเจ้ารีบพาคุณหนูกลับไปเก็บของ เวลาเกือบจะหมดแล้ว!"

คนใช้คนนี้เองก็วิ่งจนเหงื่อโทรมกายไปหมด

องครักษ์เงามังกรเข้ามาแล้ว เห็นท่าทีเย็นชาของพวกเขาทำเอาคนผวาขึ้นมา

ถ้าพวกเขาไม่สามารถย้ายออกไปได้ในช่วงเวลา องค์รักษ์เงามังกรก็จะตะเพิดพวกเขาออกไป

ถึงตอนนั้นคนพอถูกตะเพิดออกไปก้ไม่มีโอกาสจะหยิบของอะไรแล้ว

"อ๊า!"

"รีบไป!"

"ของของพวกเรายังไม่ได้เก็บ!"

คนของบ้านรองบ้านสามล้วนกระโดดเหยงกันอย่างร้อนรน สีหน้าเปลี่ยนไป

พวกเขาสับสนไปมาเหมือนแมลงวันไร้หัว ครู่หนึ่งจึงเพิ่งวิ่งออกมา

"ลุงจงป้าจง พาพวกเฉินซานไปคอยจับตาดูพวกเขาไว้ หินสักก้อนเดียวของบ้านตระกูลฟู่พวกเราพวกเขาจะย้ายออกไปไม่ได้แม้แต่ก้อนเดียว!" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ขอรับ!"

ลุงจงป้าจงตอนนี้เองในที่สุดก็ยืดเอวตรงหลังตรง

หลายปีมานี้ถูกคนบ้านสองบ้านสามกดมาโดยตลอด ตอนนี้ได้ถอนใจโล่งออกมาบ้างแล้ว

ถ้าหากไม่มีอ๋องเจวี้ยน ไม่มีองครักษ์เงามังกร จะไล่เจ้าพวกคนหน้าด้านไร้ยางอายพวกนี้ได้อย่างไร?

"คุณหนู ข้าก็ไปด้วย!" เสี่ยวเถาคิดจะไปคอยจับตาดูพวกฟู่เจียวเจียวให้

"ไปเถอะ ไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงโบกไม้โบกมือ ส่งสัญญาณให้นางรีบไป

ตอนนี้เองก็มีทหารจากจวนอ๋องเข้ามาแล้ว "พระชายา ท่านอ๋องอยู่ที่นอกประตูใหญ่ เชิญพระชายาให้ออกไป"

เซียวหลันยวนมาเองเลยหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน