อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 461

"ฮูหยินรอง ฮูหยินสาม! ผู้เฒ่ารองผู้เฒ่าสามเรียให้พวกเจ้ารีบพาคุณหนูกลับไปเก็บของ เวลาเกือบจะหมดแล้ว!"

คนใช้คนนี้เองก็วิ่งจนเหงื่อโทรมกายไปหมด

องครักษ์เงามังกรเข้ามาแล้ว เห็นท่าทีเย็นชาของพวกเขาทำเอาคนผวาขึ้นมา

ถ้าพวกเขาไม่สามารถย้ายออกไปได้ในช่วงเวลา องค์รักษ์เงามังกรก็จะตะเพิดพวกเขาออกไป

ถึงตอนนั้นคนพอถูกตะเพิดออกไปก้ไม่มีโอกาสจะหยิบของอะไรแล้ว

"อ๊า!"

"รีบไป!"

"ของของพวกเรายังไม่ได้เก็บ!"

คนของบ้านรองบ้านสามล้วนกระโดดเหยงกันอย่างร้อนรน สีหน้าเปลี่ยนไป

พวกเขาสับสนไปมาเหมือนแมลงวันไร้หัว ครู่หนึ่งจึงเพิ่งวิ่งออกมา

"ลุงจงป้าจง พาพวกเฉินซานไปคอยจับตาดูพวกเขาไว้ หินสักก้อนเดียวของบ้านตระกูลฟู่พวกเราพวกเขาจะย้ายออกไปไม่ได้แม้แต่ก้อนเดียว!" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ขอรับ!"

ลุงจงป้าจงตอนนี้เองในที่สุดก็ยืดเอวตรงหลังตรง

หลายปีมานี้ถูกคนบ้านสองบ้านสามกดมาโดยตลอด ตอนนี้ได้ถอนใจโล่งออกมาบ้างแล้ว

ถ้าหากไม่มีอ๋องเจวี้ยน ไม่มีองครักษ์เงามังกร จะไล่เจ้าพวกคนหน้าด้านไร้ยางอายพวกนี้ได้อย่างไร?

"คุณหนู ข้าก็ไปด้วย!" เสี่ยวเถาคิดจะไปคอยจับตาดูพวกฟู่เจียวเจียวให้

"ไปเถอะ ไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงโบกไม้โบกมือ ส่งสัญญาณให้นางรีบไป

ตอนนี้เองก็มีทหารจากจวนอ๋องเข้ามาแล้ว "พระชายา ท่านอ๋องอยู่ที่นอกประตูใหญ่ เชิญพระชายาให้ออกไป"

เซียวหลันยวนมาเองเลยหรือ?

"อืม"

ซ่งอวิ๋นเหยาไม่อยากเชื่อ "เช่นนั้นเมื่อคืนทำไมจึงไม่ไปตามนัดเล่า? ข้ารอท่านอยู่ที่เรือสำราญตั้งหนึ่งชั่วยาม"

เมื่อคืนนางรอนานมากจริงๆ หลายปีแล้วที่ไม่มีคนมองข้ามนางเช่นนี้!

ดังนั้นวันนี้ นางจึงทนไม่ไหวต้องมาไถ่ถามเซียวหลันยวน

"ข้าไม่ได้รับปากว่าจะไปตามนัดนี่" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเรียบๆ

"เพราะอะไรกัน?"

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าเสียงของตนเองสั่นเครือแล้ว

"ไม่มีอะไรคุ้มค่าที่จะต้องไปล่องเรือรับลมหนาวบนทะเลสาบตอนกลางคืน"

อะไรคือไม่คุ้มค่ากัน? นางไม่คุ้มค่าคู่ควรหรือ?