อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 462

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าเซียวหลันยวนทำเกินไปแล้ว!

นางเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง เอื้อนเอ่ยเชื้อเชิญเขาก่อน เขากลับบอว่าไม่คุ้มค่าที่จะออกไปรับลมหนาวเพื่อนางหรือ?

ซ่งอวิ๋นเหยาสูดลมหายใจลึก พยายามสะกดไฟโกรธกับความลุกลนของตนเองลงไป

สมัยก่อนเซียวหลันยวนไม่ทำเช่นนี้กับนาง

"เอาล่ะ เป็นข้าที่พิจารณาไม่รอบคอบ ไม่ได้คิดถึงเรื่องสุขภาพของท่าน..."

นางยังพูดไม่ทันจบ เซียวหลันยวนก็ตัดบทนาง "สุขภาพร่างกายของข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาพิจารณา"

นี่ควรจะให้พระชายาของเขามาพิจารณาใช่ไหม?

"หลันยวน!"

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าตนเองแทบจะระงับไฟโกรธไม่ไหวแล้ว

เซียวหลันยวนทำเกินไปแล้วหรือเปล่า? กระทั่งองค์รัชทายาทต้าชื่อเองก็ยังถอยให้นาง กังวลว่าคำพูดที่พูดจะทำให้นางไม่เบิกบาน!

ตอนที่ฟู่จาวหนิงออกมาก็ได้ยินประโยคนี้ของซ่งอวิ๋นเหยาพอดี

นางหยุดเท้าลง

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซ่งอวิ๋นเหยาจะอยู่ที่นี่

ชั่วขณะหนึ่งฟู่จาวหนิงไม่รู้ว่าจะเข้าไปดีไหม แต่ว่าเซียวหลันยวนก็มองเห็นนางแล้ว

"ยืนอยู่ที่นั่นทำไม? เข้ามาสิ" เซียวหลันยวนกวักมือให้นาง

นี่เรียกลูกหมาหรือ?

แม้ในใจจะไม่ยินดีนัก แต่ฟู่จาวหนิงก็ยังสาวเท้าเดินไปหาเขา

ซ่งอวิ๋นเหยามองเห็นฟู่จาวหนิงออกมาแล้ว นางก็พยายามควบคุมไฟโกรธไว้ทันที นางจะให้ฟู่จาวหนิงมาเห็นสภาพที่นางโกรธจนเม้งแตกไม่ได้

แต่ว่า ฟู่จาวหนิงเดิมทีควรจะติดพิษนั่นแล้ว ตอนนี้ควรจะมีกลิ่นเหม็นพันอยู่รอบตัวจึงจะถูก แต่นี่ดันผิดแผน ฟู่จาวหนิงตอนนี้ยังเดินตัวตรงอยู่ตรงนั้น นี่ทำเอาซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกหงุดหงิด ในใจกลั้นไว้จนอึดอัด สีหน้าเองก็ปั้นไว้ไม่ได้แล้ว

"เข้าคืออ๋องเจวี้ยนไม่ใช่หรือ?" ฟู่จาวหนิงตัดบทนาง

"ใช่..."

"เช่นนั้นข้าก็พระชายาอ๋องเจวี้ยนสินะ?"

ซ่งอวิ๋นเหยากัดฟัน พยักหน้า นางพูดว่าไม่ใช่ได้หรือ?

"แล้วเซียวหลันยวนเป็นน้องชายของเจ้า เจ้าแก่กว่าหรือ?"

"แน่นอนว่าไม่ใช่!" พูดมาแบบนี้หมายความว่าอย่างไรกัน?

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นต่อหน้าภรรยาของเขา การเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนมแบบนี้มันไม่ค่อยสมควรกระมัง?"

ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้วเหลือบมองนาง สีหน้านั้นดูแล้วรังเกียจเป็นพิเศษ

ซ่งอวิ๋นเหยาเกือบจะทำร้ายนางเสียแล้ว ซ้ำยังใช้วิธีการที่ชั่วร้ายเช่นนั้นอีก แล้วนางทำไมจะต้องให้หน้าซ่งอวิ๋นเหยาด้วย?