อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 462

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าเซียวหลันยวนทำเกินไปแล้ว!

นางเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง เอื้อนเอ่ยเชื้อเชิญเขาก่อน เขากลับบอว่าไม่คุ้มค่าที่จะออกไปรับลมหนาวเพื่อนางหรือ?

ซ่งอวิ๋นเหยาสูดลมหายใจลึก พยายามสะกดไฟโกรธกับความลุกลนของตนเองลงไป

สมัยก่อนเซียวหลันยวนไม่ทำเช่นนี้กับนาง

"เอาล่ะ เป็นข้าที่พิจารณาไม่รอบคอบ ไม่ได้คิดถึงเรื่องสุขภาพของท่าน..."

นางยังพูดไม่ทันจบ เซียวหลันยวนก็ตัดบทนาง "สุขภาพร่างกายของข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาพิจารณา"

นี่ควรจะให้พระชายาของเขามาพิจารณาใช่ไหม?

"หลันยวน!"

ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกว่าตนเองแทบจะระงับไฟโกรธไม่ไหวแล้ว

เซียวหลันยวนทำเกินไปแล้วหรือเปล่า? กระทั่งองค์รัชทายาทต้าชื่อเองก็ยังถอยให้นาง กังวลว่าคำพูดที่พูดจะทำให้นางไม่เบิกบาน!

ตอนที่ฟู่จาวหนิงออกมาก็ได้ยินประโยคนี้ของซ่งอวิ๋นเหยาพอดี

นางหยุดเท้าลง

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซ่งอวิ๋นเหยาจะอยู่ที่นี่

ชั่วขณะหนึ่งฟู่จาวหนิงไม่รู้ว่าจะเข้าไปดีไหม แต่ว่าเซียวหลันยวนก็มองเห็นนางแล้ว

"ยืนอยู่ที่นั่นทำไม? เข้ามาสิ" เซียวหลันยวนกวักมือให้นาง

นี่เรียกลูกหมาหรือ?

แม้ในใจจะไม่ยินดีนัก แต่ฟู่จาวหนิงก็ยังสาวเท้าเดินไปหาเขา

ซ่งอวิ๋นเหยามองเห็นฟู่จาวหนิงออกมาแล้ว นางก็พยายามควบคุมไฟโกรธไว้ทันที นางจะให้ฟู่จาวหนิงมาเห็นสภาพที่นางโกรธจนเม้งแตกไม่ได้

แต่ว่า ฟู่จาวหนิงเดิมทีควรจะติดพิษนั่นแล้ว ตอนนี้ควรจะมีกลิ่นเหม็นพันอยู่รอบตัวจึงจะถูก แต่นี่ดันผิดแผน ฟู่จาวหนิงตอนนี้ยังเดินตัวตรงอยู่ตรงนั้น นี่ทำเอาซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกหงุดหงิด ในใจกลั้นไว้จนอึดอัด สีหน้าเองก็ปั้นไว้ไม่ได้แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน