อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 463

ก่อนหน้าที่นางยังไม่ได้เริ่มล้างแค้นอย่างจริงจัง ทำให้ซ่งอวิ๋นเหยาเจ็บช้ำน้ำใจก่อนก็ยังได้อยู่!

"นี่เจ้า!"

ซ่งอวิ๋นเหยาในหัวสมองแล่นวิ้ง ทั้งตัวโมโหจนปอดแทบระเบิดแล้ว

"ข้าพูดไม่ถูกหรือ? ท่านหญิงเหมือนเองก็เหมือนไม่ได้มีการหมั้นหมายกับเซียวหลันยวนของข้านี่? หรือจะบอกว่าพวกท่านทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันหรือ? ไอ๊หยา เพื่อนแบบไหนกันนะ? ที่แบบรู้ใจนั่นน่ะหรือ?"

"พูดอะไรไร้สาระ" เซียวหลันยวนฟังคำพูดฟู่จาวหนิงแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้อง

นางคิดจะพูดอะไรกัน?

"หรือว่านั่นจะเป็นความสัมพันธ์ส่วนตัว แต่ก่อนพวกท่านผูกพันกันไว้ทั้งชีวิตแล้วหรือ? ส่วนข้าก็ฟันดาบเข้ามาช่วงชิงความรักไปหรือไร?"

ฟู่จาวหนิงไม่รอให้ซ่งอวิ๋นเหยาตอบ รับต่อมาทันที "แต่ว่า ตอนแรกที่ข้าเห็นเซียวหลันยวน ข้าก็ถามเขา ว่ามีคนที่หมั้นหมายไว้ไหม มีหญิงสาวในดวงใจหรือไม่ หญิงสาวที่จะรับเป็นภรรยา ถ้าหากมีข้าจะไม่ทำเรื่องที่เป็นการช่วงชิงความรักแบบนั้น"

"แต่เซียวหลันยวนตอนนั้นบอกกับข้าอย่างมั่นใจว่าไม่มี ยังไม่มี"

ฟู่จาวหนิงมองซ่งอวิ๋นเหยาแล้วหัวเราะร่าขึ้นมา

"ดังนั้น ในเมื่อพวกท่านไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ท่านหญิงอวิ๋นเหยาผู้เป็นหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน จะมาเรียกชื่อสามคนอื่นอย่างสนิทสนมเช่นนี้ทำไมกัน?"

พอเห็นซ่งอวิ๋นเหยาอ้าปากพะงาบ ฟู่จาวหนิงก็เอ่ยต่อว่า "เจ้ารู้ไหมว่าพฤติกรรมเช่นนี้เรียกว่าอะไร? มันเรียกว่าไร้ยางอาย หน้าไม่อาย"

ในยุคปัจจุบัน ถ้าหากระหว่างหญิงสาวชายหนุ่มไม่ได้สนิทกันมากก็ยังไม่เรียกชื่อโดยตัดนามสกุลทิ้งเลย ในยุคโบราณไม่ต้องพูดถึง

จะคุณชายก็คุณชาย จะท่านอ๋องก็ท่านอ๋อง จะรัฐทายาทก็รัฐทายาทสิ แต่นางมาเรียก "หลันยวน" แบบนี้มันใช่เรื่องไหม?

คำพูดของฟู่จาวหนิงทำให้หน้าซ่งอวิ๋นเหยาแดงก่ำ

นางตอนนี้ทั้งโมโหทั้งอับอาย โมโหจนตัวสั่นเลยทีเดียว

"ฟู่จาวหนิงเจ้าอย่าได้เกินไปนัก! เจ้ากำลังลบหลู่ข้า หยามหมิ่นข้า!"

"บอกว่าให้เรียกพระชายาอ๋องเจวี้ยน"

ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงราบเรียบ "แล้วก็ เจ้าคิดว่าข้าพูดผิดหรือ? จุดไหนที่ข้าพูดผิดเจ้าค้านข้ามาสิ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน