อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 463

ก่อนหน้าที่นางยังไม่ได้เริ่มล้างแค้นอย่างจริงจัง ทำให้ซ่งอวิ๋นเหยาเจ็บช้ำน้ำใจก่อนก็ยังได้อยู่!

"นี่เจ้า!"

ซ่งอวิ๋นเหยาในหัวสมองแล่นวิ้ง ทั้งตัวโมโหจนปอดแทบระเบิดแล้ว

"ข้าพูดไม่ถูกหรือ? ท่านหญิงเหมือนเองก็เหมือนไม่ได้มีการหมั้นหมายกับเซียวหลันยวนของข้านี่? หรือจะบอกว่าพวกท่านทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันหรือ? ไอ๊หยา เพื่อนแบบไหนกันนะ? ที่แบบรู้ใจนั่นน่ะหรือ?"

"พูดอะไรไร้สาระ" เซียวหลันยวนฟังคำพูดฟู่จาวหนิงแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้อง

นางคิดจะพูดอะไรกัน?

"หรือว่านั่นจะเป็นความสัมพันธ์ส่วนตัว แต่ก่อนพวกท่านผูกพันกันไว้ทั้งชีวิตแล้วหรือ? ส่วนข้าก็ฟันดาบเข้ามาช่วงชิงความรักไปหรือไร?"

ฟู่จาวหนิงไม่รอให้ซ่งอวิ๋นเหยาตอบ รับต่อมาทันที "แต่ว่า ตอนแรกที่ข้าเห็นเซียวหลันยวน ข้าก็ถามเขา ว่ามีคนที่หมั้นหมายไว้ไหม มีหญิงสาวในดวงใจหรือไม่ หญิงสาวที่จะรับเป็นภรรยา ถ้าหากมีข้าจะไม่ทำเรื่องที่เป็นการช่วงชิงความรักแบบนั้น"

"แต่เซียวหลันยวนตอนนั้นบอกกับข้าอย่างมั่นใจว่าไม่มี ยังไม่มี"

ฟู่จาวหนิงมองซ่งอวิ๋นเหยาแล้วหัวเราะร่าขึ้นมา

"ดังนั้น ในเมื่อพวกท่านไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ท่านหญิงอวิ๋นเหยาผู้เป็นหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน จะมาเรียกชื่อสามคนอื่นอย่างสนิทสนมเช่นนี้ทำไมกัน?"

พอเห็นซ่งอวิ๋นเหยาอ้าปากพะงาบ ฟู่จาวหนิงก็เอ่ยต่อว่า "เจ้ารู้ไหมว่าพฤติกรรมเช่นนี้เรียกว่าอะไร? มันเรียกว่าไร้ยางอาย หน้าไม่อาย"

ในยุคปัจจุบัน ถ้าหากระหว่างหญิงสาวชายหนุ่มไม่ได้สนิทกันมากก็ยังไม่เรียกชื่อโดยตัดนามสกุลทิ้งเลย ในยุคโบราณไม่ต้องพูดถึง

จะคุณชายก็คุณชาย จะท่านอ๋องก็ท่านอ๋อง จะรัฐทายาทก็รัฐทายาทสิ แต่นางมาเรียก "หลันยวน" แบบนี้มันใช่เรื่องไหม?

คำพูดของฟู่จาวหนิงทำให้หน้าซ่งอวิ๋นเหยาแดงก่ำ

นางตอนนี้ทั้งโมโหทั้งอับอาย โมโหจนตัวสั่นเลยทีเดียว

"ฟู่จาวหนิงเจ้าอย่าได้เกินไปนัก! เจ้ากำลังลบหลู่ข้า หยามหมิ่นข้า!"

"บอกว่าให้เรียกพระชายาอ๋องเจวี้ยน"

ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงราบเรียบ "แล้วก็ เจ้าคิดว่าข้าพูดผิดหรือ? จุดไหนที่ข้าพูดผิดเจ้าค้านข้ามาสิ"

"เฮอะ"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะเย็นชา

นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมในอกถึงได้อดกลั้นความหงุดหงิดไว้ขนาดนี้

"สิ่งที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่มันเหลวไหลไร้สาระ ข้ากับนางไม่ได้มีความรู้สึกส่วนตัวกันเลย ข้าบอกไปแล้ว ครั้งที่แล้วที่เจอกับนางข้ายังเป็นเด็กที่กำลังจะโตอยู่เลย"

"อย่างนั้นหรือ? ความรู้สึกรักแรกแย้มของเด็กหญิงเด็กชายแบบนั้นมันก็งดงามบริสุทธิ์อยู่นะ คู่ควรให้ระลึกไปทั้งชีวิตอยู่นี่"

"จะมาประชดแดกดันกันทำไม? เอาอะไรมาเป็นความรู้สึกรักแรกแย้ม?"

เซียวหลันยวนรู้สึกรำคาญ "คนเหล่านี้ของบ้านเจ้า ข้าตอนนี้จะไล่พวกเขาออกไปแล้ว ส่วนสามีภรรยาผู้เฒ่าฟู่สี่ก็จะหาเหตุผลคุมตัวไปที่คุกราชวงศ์ ถึงตอนนั้นข้าจะให้คนมาไต่สวนอย่างจริงจัง แล้วจะบอกกับเจ้า"

ถึงอย่างไรสามีภรรยาผู้เฒ่าฟู่สี่ก็น่าจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับลัทธิเทพทำลายล้าง

"เช่นนั้นก็ขอบคุณอ๋องเจวี้ยนมาก เรื่องครั้งนี้ถือว่าเป็นหนึ่งในสิบเรื่องนั้นด้วยก็แล้วกัน แต่ว่าเพราะจงเจี้ยนใช้ไหมใจโลหิตไป ข้าจะหาวิธีหาไหมใจโลหิตอีกตัวกลับมาให้ท่านเอง"